Ο Ευαγγελισμός Της Θεοτόκου. Μεγάλη γιορτή… Αλήθεια, ποιος έχει το θάρρος αυτές τις μέρες να δει Την Παναγία μας στα μάτια; Ω! Τι μάτια! Όλο αγάπη! Τα μάτια Της αυτές τις μέρες έχουν αβάστακτο πόνο… και σαν κοιτάζει κανείς την εικόνα, νιώθει ντροπή, δύσκολα καταπίνει και κρυώνει η ψυχή του.
Η Παναγία μου έχει σταθεί σε στιγμές που δεν είχα άνθρωπο κοντά μου, αλλά και σε απρόσμενους κινδύνους.
Ξέρεις τι είναι να έρχεται ένα άγριο σκυλί κατά πάνω σου, έτοιμο να σε κατασπαράξει και με το που λες Παναγία μου! ο σκύλος να ηρεμεί, να γυρίζει σχεδόν μπερδεμένος από την άλλη και να φεύγει; Αχ, και τώρα νιώθω εκείνη την αγριάδα από το θηρίο του φόβου και πάλι φωνάζω προς Την Παναγία μας…
Κάποιοι ίσως γελάσουν με το παράδειγμα, όμως για να κατανοήσεις αυτά τα πράγματα πρέπει να έχεις μία σταλιά φόβο Θεού και όχι φόβο κορωνοϊού.
Εκ μέρος όλων Παναγία μου, ζητώ συγγνώμη. Ζητώ συγγνώμη που στο νησί της μητέρας μου, ακούσαμε τον πρόεδρο να λέει ότι την ημέρα σου, ο κόσμος δεν πρέπει να πλησιάσει. Τι πόνος! Ένα νησί που σε τιμάει πάντα ο πιστός λαός της, που είσαι η ελπίδα τους, όλοι εσένα αποκαλούν και ο κόσμος δεν είναι βλάσφημος, σε σέβεται. Τι δάκρυα θα έχουν οι Αρχιερείς, οι Ιερείς και οι πιστοί…Λησμονούν οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου ότι <πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν.>
Η κοινή γνώμη, όπως έχω τονίσει σε άλλα άρθρα, τρέμει τον ιό περισσότερο από την κοινή γρίπη που σκοτώνει περισσότερο κόσμο. Αυτό πρέπει να μας προβληματίζει. Πρέπει να μας προβληματίζει που σε παγκόσμιο επίπεδο βλέπουμε το στρατό σε ετοιμότητα, όχι για τον όποιον λαθρομετανάστη πχ στην Ελλάδα, αλλά για τον ίδιο τον Έλληνα. Όλα τα προβλήματα της κάθε χώρας βγαίνουν στην επιφάνεια, πχ ρατσισμός σε Αμερική η Αφρική με αποτέλεσμα ο ιός να είναι ο διαιτητής για να μπει τάξη…κόκκινες κάρτες βγαίνουν με τη μία!
Συγγνώμη θέλω να πω στους ήρωες μας που ενώ σε αυτούς χρωστάμε την ανεξαρτησία μας, ανταποδίδουμε με την απεξάρτηση μας σε αφιλτράριστες πηγές πληροφοριών από όπου κι εάν έρχονται.
Ο Παλλικαρίδης αλήθεια, αυτό το νέο παλικάρι της Κύπρου που κρεμάστηκε από τους Άγγλους σε διαφορετική φυσικά περίοδο, θα έλεγε και σήμερα στην επιστολή του, είναι ωραία να πεθαίνεις για την Ελλάδα;
Τελικά η Ελλάδα σου είναι και η Ελλάδα μου; Τι εστί Ελλάδα και τι Έλληνας; Ένας άνθρωπος που εξηγεί που θα πάει πριν φύγει από το σπίτι; Είμαστε τόσο σίγουροι για τον προορισμό; Πως το ξέρουμε ότι θα ζούμε η ότι δεν θα μας πατήσει ένα αμάξι πριν φτάσουμε;
Είμαστε Έλληνες, ζούμε σε μία Ορθόδοξη χώρα και δεν επιθυμώ τίποτα περισσότερο από το να ακούσω το πρωί εκείνες τις μελωδικές καμπάνες! Δεν με κρατάει τίποτα άλλο στην χώρα μας…
Εμείς οι Έλληνες που γεννηθήκαμε στο εξωτερικό, πονάμε δυό φορές για όσα συμβαίνουν γιατί είναι σαν να ζούμε έξω πάλι, με εκείνη την άγευστη σιωπή… αλλά μέσα στην ίδια μας τη χώρα…
Παναγία μας, γίναμε μικροί στα μεγάλα σου μάτια και με σκυμμένο το κεφάλι δεν θα ζητήσω τίποτα γιατί είναι τέτοια η αρχοντιά σου που ξέρω ότι δεν θα μας αφήσεις να φερόμαστε έτσι, άκαρδα… Που ξέρουμε όμως, ίσως κάπου υπάρχει ένας Κολοκοτρώνης ανάμεσα μας, γιατί όσοι βεβυλώνουν το άγαλμα του, δεν είναι Έλληνες.
Ειρήνη Α Κουτάκη
Ιστορικός Διεθνολόγος
