Ζούμε σε μια Ελλάδα που παραδέρνει στα κάθε μορφής οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά και ψυχολογικά αδιέξοδα. Γιατί όμως ο λαός αυτής της Ελλάδας δεν αντιδρά; Ενώ αντιλαμβάνεται πως τα μνημόνια έλκουν την καταγωγή τους από τις φαύλες πολιτικές ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και έχουν συνέχεια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πάλι δεν αντιδρά!
Ενώ η μεταπολίτευση στιγματίζεται από τη στείρα κλεπτοκρατία, τον ανορθολογισμό, τη σπατάλη, τον παρασιτισμό και ποικίλες μορφές αυθαιρεσίας, ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευσή της μετά τη διεθνή οικονομική κρίση του 2008. Τότε βγήκε στην επιφάνεια η ασθένεια της ελληνικής οικονομίας και η διάγνωση έλεγε «θεραπεία με μνημόνια»!
Η ασθένεια όμως της ελληνικής οικονομίας που βγήκε στην επιφάνεια με τη διεθνή κρίση του 2008, είναι απόρροια των πολιτικών της μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα έπαψε στα χρόνια αυτά να παράγει, έκλεισε τις παραγωγικές μονάδες και υπερχρεώθηκε. Η συστηματική φοροδιαφυγή εξασφάλιζε – μαζί με τα θαλασσοδάνεια – σχετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο στη μεσαία τάξη. Το ίδιο παρασιτικό μοντέλο ίσχυσε στους αγρότες, που βολεύτηκαν με υψηλές επιδοτήσεις, κρατικές παροχές και φτηνή εργασία παράνομων μεταναστών. Η κρίση έδειξε το πρόβλημα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν κι αυτοί βασιλιάδες με ραχάτι και «λαδώματα», συνέχεια και συνένοχοι στο πρόβλημα της κρίσης.
Ο λαϊκισμός βασίλευε και από κοντά βαστάζοι και συνένοχοι του συστήματος οι συνδικαλιστές, η τοπική-νομαρχιακή αυτοδιοίκηση με όλους τους παρατρεχάμενους, συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ!
Η νέα κυβέρνηση έχει μπροστά της όλα αυτά τα προβλήματα και τουλάχιστον στο Α’ εξάμηνο θα δίνει εξετάσεις. Μετά από εκεί θα κριθεί. Τα μνημόνια είναι γεγονός πως ρευστοποίησαν κάθε αξία και διέρρηξαν τον κοινωνικό ιστό. Ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης φαίνεται πως θα είναι κυρίαρχος όλο το 2019. Στο διάστημα αυτό θα κριθεί και η ανοχή έχει ημερομηνία λήξης. Κυρίως θα κριθεί η νέα κυβέρνηση, αν κάνει βήματα για να οικοδομήσει ένα υγιές και παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης. Τα μνημόνια βάζουν φραγμούς, αλλά εδώ θα φανεί και η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Όπως υπάρχουν και οι παθογένειες χρόνων της οικονομίας και της κοινωνίας. Μια διαχρονική ευθύνη κυβερνώντων και κυβερνουμένων.
Τα μνημόνια τα προκαλέσαμε με τον τρόπο που λειτούργησε η μεταπολιτευτική «δημοκρατία». Γίναμε χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα και ο δανεισμός κατάντησε την Ελλάδα προτεκτοράτο. Όλα στοχευμένα από δυνάμεις εντός και εκτός συνόρων. Κυρίως όμως ο εχθρός ήταν εντός των συνόρων και είχε έδρα το οίκημα της πλατείας Συντάγματος. Χωρίς αυτούς, ο ξένος εχθρός δεν θα πετύχαινε το στόχο του.
Όταν φάνηκε η κρίση, αρχικά η αντίδραση ήρθε με το κίνημα των «αγανακτισμένων», το οποίο όμως απέτυχε γιατί δεν είχε ενιαία έκφραση, συντονισμό και έναν αρχηγό που να κατευθύνει . Στη συνέχεια η ελπίδα επενδύθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η διάψευση ήρθε μετά το δημοψήφισμα και τη μη τήρηση του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης». Από κοντά ήρθε να προσθέσει ένα ακόμα πρόβλημα η διαχείριση των εθνικών θεμάτων.
Ο φόβος για 3ο μνημόνιο, οι αλαζονικές πολιτικές συμπεριφορές, οι εθνικά περίεργες επιλογές (Συμφωνία Πρεσπών), η αντιδρώσα μικρομεσαία τάξη κλπ. έφεραν ξανά τη ΝΔ στην εξουσία. Ήταν όμως και η επιθυμία πολλών να τιμωρήσουν τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κοινωνική δυναμική έφερε την «απαλλαγή», δηλαδή τη νέα κυβέρνηση. Για να έχουμε όμως «αλλαγή», πρέπει να θάψουμε οριστικά και αμετάκλητα την μεταπολίτευση. Η «αλλαγή» αυτή για να πετύχει, πρέπει να έχει άλλα φτερά, φαντασία και έμπνευση. Όπως πρέπει και οι Έλληνες να επαναστατήσουν και να ξαναγίνουν «Έλληνες»… Και για να ξαναγίνουμε «Έλληνες», καιρός είναι να ακούσουμε τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό: «Το ζήτημα πια έχει τεθεί, ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε όπως αυτός ο δραπέτης ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους».
Υ.Γ.: Δεν χρειάζεται να είσαι «δεξιός» για να είσαι πατριώτης, ούτε «αριστερός» για να είσαι επαναστάτης.
Δον Κιχώτης