Καλησπέρα σας πιδιά μ΄καλά; Τι γενησέστι;
Σας είπα κι υπροχτές, πως ζάει ου κόσμους στ΄ν Αθήνα. Μι τ΄ αυτά απού είηδα, δε θέλου να ξαναπάου. Μόνι άμα παίζ΄ ο ΠΑΟΚ σι καέναν τελικό θα το σκιφτώ.
Πήγα στον αδερφό μ΄, το Μκόλα το Τζιουλών΄, στ΄Βάρκιζα, απού είνι κι καλός τόπους. Είπι η Τζιουλώνα να παραγγείλ΄ μια πίτσα για να πιούμι ένα κρασί κι τ΄ν είπα να μη τμάσ΄ καν΄ τίποτας κι δε χρειάζουν πίτσες απ΄όξου. Είπι ότι πρέπ΄ να μας βγάλ΄ κατ΄ κι τ΄ν είπα άμα θέλ΄ να βγάλ΄ κάτ΄, ας βγάλ΄ λίγο καβουρμά, απ΄ το κατώι, ή ας ψήσ΄ λίγο μπάτζιον. Μ΄είπι ότι δεν έχ΄ ούτι καβουρμά, ούτι μπάτζιον, ούτι κατώϊ.
Θιαμάχκα πως ζούν χουρίς κατώι. Τ΄ ρώτσα αφού δεν έχουν κατώί, που έχουν τα βαένια μι του κρασί, κι μ΄είπι ότι δεν έχουν βαένια κι κρασί παίρνουν μπουκάλ΄ απ΄ το σούπερ μάρκετ. Γένητι δλειά έτσ΄; Άμα ρθει μια τρανή παρέα κι σουθεί το κρασί, θα αντροπιαστούν. Το θκό μ΄ το κρασί κι ου Μίχους μι το Γούλα να ρθούν για ένα μήνα, δε σώνητι. Μας άνξι ένα κρασί από τ΄ αυτά κι δεν πίνταν. Σα νιρό μι χρώμα ήταν. Απ΄ ότ΄ μ΄ είπι ούτι αρμιά βάνουν, ούτι ρακή θκιά τς έχουν.
Το θκό μας το κατώι κριτσάει. Τουρσιά έχουμι κόμα απ΄τα πέρσ΄, έμ πιπεριές, εμ ντομάτις, έμ μελτζάνις, έμ αρμιά. Ου Μκόλας μόνι κάτ΄ελιές τσούτσαλις μι μύγδαλο είχι κι αυτές τς είχι αγορασμένις. Ημείς οι τενεκέδες μι τα τυριά κι τα μπατζιάδια είνι ξηλοθήκη, τα κρεββάτια μι τα μήλα κι τς μπάπτσες, άμα ανακατώης το άχυρο κόμα κι τώρα, όλο κι κάτ΄ θα βρεις. Πατάτες έχουμι κόμα απ΄ τς περσνές. Κάχτες κι μύγδαλα έχουμι από ένα τσιουβάλ΄ κι τ΄ αμπάρ΄ μι τ΄ αλεύρ΄ ζγώνουμι στο θέρο κι κόμα δε μέσιασι. Αυτοί από τ΄ αυτά, δεν έχουν καν΄ τίποτας.
Πρόβατα δεν έχουν, κι όλα, τυρί, γάλα, γιαούρτ΄, μπάτζιον, ούρδα, τα αγοράζουν. Κόττες δεν έχουν κι κόμα κι τα αυγά τα πληρώνουν. Κι άμα ρθει καένας μουσαφίρς αντρουπιάζουντι, γιατί δεν έχουν ένα πετνάρ΄ να κόψουν κι παραγγέλνουν πίτσες.
Γκουτζιούν δεν έχουν κι αντί για λίγδα, βάνουν στα φαϊά κατ΄ ξετλίγματα που τα λέν μαργαρίνες. Μια τσιγαρίδα δε βάνουν στο στόμα τς κι η μπαμπούλιου αστόησαν πόταβ΄ είνι.
Δεν έχουν τόπον για να χουν κηπώματα. Άμα δεν έης τόπον να βάλτς μια ντομάτα, μια πιπεριά, μια σαλάτα, τι θα φας. Ημείς, ως που βήκαν τα μαρούλια, είχαμι λάχανα κόμα απ΄ τα πέρσ΄.
Ούτι τόπον να χουν ένα σκλί δεν έχουν κι το παίρνουν μες στο σπίτ΄. Αντάμα το σκλί μι τς ανθρώπ΄ κι ασκαίνησι από το σκλί, να κάτσεις στου σαλόν΄. Κι άμα φάει κι τίποτα το σκλί κι του τσλίσ΄, τραφώνουντι κι τα σαλόνια.
Τον αδερφό μ΄ πουλύ τον λυπήθκα. Κι όλ΄ στ΄ν Αθήνα, σαν αυτόν είνι. Δεν έχουν τίποτα θκό τς να φαν κι είνι όλο μι το χέρ΄ στ΄ τζέπ΄.
Για τ΄αυτό σας λέου: Ντράμστα κι πάλι Ντράμστα, στον παράδεισο ζούμι κι δεν το ξέρουμι.
Κωνσταντίνος Τσιαμίτης
