Κάθι Σάββατου γέν’τι του παζάρ’ σ’ν Κόζιαν’ κι έχ’ όλα τα καλούδια π’ βγάν’ η Βάντσα, του Ανακλί, του Βιλίστ’, η Σπούρτα, ου Ίζβουρους κι ου Τζιουμάς, απού ζαρζαβατ’κά, πράσα, γκαρμπουλάχανα, νιρουκρόμ’δα, λάπατα, κράνα για στουμαχ’κό, φασούλια, φακές κι ντουμάτσις κι αγγούρια.
Αλλά ικείνου π’ ξισήκουσιν όλις τ’ς γυναίκες τ’ς σιούρδις είνι τα ρούχα κι τα παπούτσια π’ φέρν’ οι γιούφτ’. Καμόσις κι όλας, για να πάρ’ν τα καλά, σκώνουντι απ’ τ’ς εξ τ’ χαραή.
– Έι Γιαννάκου, μι λιέει μια μέρα η Κατίγκου, τα πααίνου στου παζάρ’ κι γω. Βγαίν’ οι φιληνάδις μ’ κι ψουνίζ’ν ζαρζαβάτια φ’να κι φρέσκα.
Ιπρουχτές μ’ είπιν η Κικίτσα ότ’ ου μανάβ’ς τουν μαϊδανό τουν είχιν ουγδόντα φράγκα κι αυτήν τουν πήριν ιξήντα απ’ του παζάρ’. Οι ντουμάτσις είχαν στου μανάβ’ ικατόν πινήντα κι αυτήν τ’ς πήριν ικατόν τριάντα ουχτώ. Χώρια που ήταν απ’ τ’ Βάντσα χουρίς λίπασμα.
– Μακρά μαρ’ Κατίγκου. Τα μ’ απουστάεις κι έχ’ς πουλλιές δ’λειές του Σάββατου. Να φκιά’εις τ’ς κιφτέδις μι του ζ’μί για του μισ’μέρ, να λού’εις τα μ’κρά, να λουστείς ισύ, να μι δώ’εις ιμένα αλλαξιά να λουστώ κι ύστιρας του Σάββατου ξέρ’ς, φκιάνουμι κι του συνήθειου.
– Σκάσι μπρε.
– Κι ύστιρας μαρ’ μ’ είπαν ότ’ στου παζάρ είνι κι καμόσ’ αξαμώνδις, π’ κάμ’ν τάχατ’ ότ’ χαλέβ’ν να πιράσ’ν κι γκαπ σι τσακών’ τουν κώλου. Σκών’ τάχατ’ του χέρ’ να τιριαστούν κι γκαπ σ’ ακουμπούν του β’ζί.
– Άιντι μπρε, μη λιες ότ’ νάνι. Τώρα ου κόσμους δεν είνι έτσ’. Μην αδουκιέσι τα θ’κά σας, που στ’ς παριλάσεις έφκιανέτι τάχατ’ ότ’ κοιτάζ’τι τ’ αρουπλάνα κι αξάμουνέτι, ξιλιγουμέν’.
Τα πααίνου στου παζάρ’ κι πάει σώθ’κιν.
– Ε μαρ’, τράβα άμα χαλέβ’ς, τι να σι κάμου τώρα; Να βαρέσουμι γουρθά του μαχαίρ’;
Σκώθ’καν τ’ χαραή, για να πάρ’ν τα κρέχτα τάχατ’, μ’ είπαν. Η Κικίτσα, η Αντρουμάχ’, η Χιουνάτα κι η Αλέκα. Κατά τ’ς δώδικα γύρ’σαν σπίτ’ μπουμπουντζμένις. Ήπιαν τουν καφέν κι τηρούσαν τα πράγματα π’ αγόρασαν η κάθι μιαν.
– Αχ θα τρελαθώ καλέ, ήλιγιν η μιαν, κοίταξε καλέ, φουστανάκι με χίλιες πεντακόσιες δραχμές. Τώρα θα μου πεις είναι λίγο φαρδύ, ε λίγο συμμάζεμα θέλει. Κι αυτό το φούτερ πάλι, τι χρώμα, τι γραμμή! Έχει βέβαια μια τρυπούλα εδώ πίσω στην πλάτη, αλλά θα ραφτεί προσεκτικά και δεν θα φαίνεται. Λαχείο, λαχείο!
Κι η κάθι μιαν ήλιγιν τα θ’κάτ τ’ς.
Ήρθιν του μισμέρ’. Πααίνου σπίτ’ κι η Κατίγκου λαμπουκουπούσιν απ’ τ’ χαρά τ’ς. Μέχρ’ π’ μι φίλτσιν στου μάγουλου. Είκουσ’ χρόνια είχιν να μι φ’λήσ’ έτσια.
– Λέγι μαρ’, τι είναι πάλ’ ιτούτα τα φιρσίματα;
– Αχ Γιαννάκου μ’ σώθκαμι. Ψούν’σα για τ’ ιμένα, για τα μ’κρά, για τ’ ισένα. Τήρα δω παπούτσια μι δυο χιλιάρ’κα κι του φουστάνι μ’, λιες κι είνι γι αρραβώνα! Σι πήρα κι σένα σκάσι. Τήρα π’κάμσου μ’ ένα χιλιάρ’κου.
– Καλά μαρ’ όλ’ αυτάια. Ζαρζαβατ’κά πήρις;
– Άιντι μπρε σιούρδι. Τα ν’ άφ’να ιτούτα ιδώια πέρα, να σι πάρου ζαρζαβάτια; Ια κι ου μανάβ’ς.
Ιγώ σι λιέου βρήκα λαχείου μπρε. Κι να ιδείς Γιαννάκου, όλις οι πλούσιις π’ φκιάν’ τάχατ’ ότ’ ψουνίζ’ν απού τρανά μαγαζιά, όλις ικεί ήταν. Ξέρ’ς ποιες είδα μπρε; Μέχρ’ τ’ γιατρού τ’ γυναίκα κι τ’ μηχανικού. Α, αστόησα να σι πω. Δώσι μι ψίχα δέκα χιλιάρ’κα, τα πήρα δαν’κά απ’ τ’ Χιουνάτα, άλλ’ φουρά να μι δίν’ς παραπάν’. Τι, ήταν να τ’ αφήκου αυτάια; Γλέπ’ς μπρε γυναίκα απ’ έχ’ς, οικουνόμα; Δεν παν’ ν’ ανιβαίν’ όλα, ημείς βρήκαμι τουν τρόπου κι ντύνουμέστι φ’να.
– Ιντάξ’ μαρ’ Κατίγκου αλλά ια, άκ’σα μιάφρας π’ ήλιγαν ότ’ αυτά τα ρούχα π’ π’λούν στου παζάρ’ οι γιούφτ’ είνι απ’ τ’ς πιθαμέν’! Τα μαζών’ οι γιούφτ’ κι τα π’λούν
– Ου ου σιούρδι τι είπις τώρα; Ιδώ μπρε έχ’ν ιτικέτις ουπάν. Ιδώια μπρε, διάβασι, δικαπέντι χιλιάδις ουχτακόσιις πινήντα γράφ’ για του φουστάν’ κι του πήρα μι δυο χιλιάρ’κα μούγκι!
– Άιντι ιντάξ’, βάλι μι να φάου. Έφκιασις τ’ς κιφτέδις;
– Ούτι κιφτέδις άδειασα να σι φκιάσου ούτι καντίπουτας. Πόριψι μι ψίχα σαλάτα κι τυρί. Άιντι ιγώ γλέπ’ς σ’ έκαμα οικουνουμία τρανή.
Μισμέριασε κι σ’κώθκα να πιω τουν καφέ. Μι λιέει η Κατίγκου:
– Μπρε Γιαννάκου, έλα ιδώια ψίχα κι κοίταξέμι. Σα να μι φαίν’τι ότ’ του ένα του πουδάρι μ’ είνι πρησμένου. Λιες να έχου καμιά ουρία;
– Δε γλέπου τίποτα μαρ’, πώς σι φάν’κιν;
– Ια έβαλα τα παπούτσια π’ πήρα απ’ του παζάρ’ κι του ένα μ’ έρχιτι καλά και τ’ άλλου μι πλιέκ’.
Τηρώ κι γω, βάνου τα παπούτσια κώλουν μι κώλουν, τα μιτρώ, γλέπου του ένα τρανίτιρου.
– Δε σ’ είπα ιγώ μαρ’ ότ’ είνι απ’ τ’ς πιθαμέν’; Δε γλέπ’ς ότ’ του ένα γράφ’ τριάντα ιννιά κι τ’ άλλου τριάντα ιφτά; Σιούρδα, ε σιούρδα!
– Α α αχ τουν παλιόγιουφτου. Δεν τα ρθει του Σάββατου; Να ιδείς τι τα τουν φκιάσου.
Ικείν’ τ’ν ώρα έρχουνταν κι ου μ’κρός απ’ τ’ μπάλα.
– Μάκα, μάκα μι ξικόλ’σιν του σπουρτέξ.
– Ποιο σπουρτέξ μπρε, του κινούργιου;
– Ια του κινούργιου.
– Πού μπρε, πού; Ια τα βάλουμι ψίχα διρματόκουλλα να τ’ ακουλλήσουμι.
Ανταριάσκιν η Κατίγκου. Έβγαλιν όλα τα πράματα π’ πήριν απ’ του παζάρ’ κι χίρσιν να τα τηράει. Στου π’κάμσου οι κουμπότρυπις ήταν παραπάν’ απ’ τα κουμπιά. Του φουστάν’ ήταν να ντυθείς χανούμ’σα τ’ς απουκρές. Του φούτερ είχιν μια ντάμκα σ’ν πλάτ’ σαν να σ’ έφτ’σαν παπτσίθκουν. Μούγκι οι σαγιουνάρις ήταν καλές, αλλ’ αυτές στα μαγαζιά έχ’ν ένα χιλιάρ’κο κι αυτήν τ’ς αγόρασιν ινάμσ’.
– Έχ’ς δίκιου Γιαννάκου, μ’ είπιν η Κατίγκου. Του παζάρ’ είνι μούγκι για πράσα κι κρουμύδια.