Κάθι Σάββατου γένιτι του παζάρ’ σν Κόζιαν κι έχ’ όλα τα καλούδια απ’ν Βάντσα, του Ανακλί, του Βιλίστ’, τ’ Σπούρτ, τουν Ίζβουρου, κι τουν Τζιουμά, απού ζαρζαβατ’κά, πράσα, γκαρμπουλάχανα, νιρουκρόμ’δα, λάπατα, κράνα για στουμαχ’κό, φασούλια, φακές κι ντουμάτσις κι αγγούρια.
Αλλά ικείνου π’ ξισήκουσιν όλις τ’ς γυναίκις τ’ς σιούρδις είνι τα ρούχα κι τα παπούτσια π’ φέρν’ οι γιούφτ’. Καμόσις κι όλας, για να πάρ’ν τα καλά, σκώνουντι απ’ τ’ς εξ τ’ χαραή.
– Έι Γιαννάκου, μι λιέει μια μέρα η Κατίγκου, τα πααίνου στου παζάρ’ κι γω. Βγαίν’ οι φιληνάδις μ’ κι ψουνίζ’ν ζαρζαβάτια φ’νά κι φρέσκα.
Ιπρουχτές μ’ είπιν η Κικίτσα ότι ου μανάβ’ς τουν μαϊντανό τουν είχιν ουγδόντα φράγκα κι αυτήν τουν πήριν ιξήντα απ’ του παζάρ’. Οι ντουμάτσις είχαν στου μανάβ’ ικατόν πινήντα κι αυτήν τ’ς πήριν ικατόν τριάντα ουχτώ. Χώρια που ήταν απ’ τ’ Βάντσα χουρίς λίπασμα.
– Μακρά μαρ’ Κατίγκου. Τα μ’ απουστά’εις κι έχ’ς πουλλιές δ’λειές του Σάββατου. Να φκιά’εις τ’ς κιφτέδις μι του ζ’μί για του μισμέρ’, να λού’εις τα μ’κρά, να λουστείς ισύ, να μι δώ’εις ιμένα αλλαξιά να λουστώ κι ύστιρας του Σαββάτου ξέρ’ς, φκιάνουμι κι του συνήθειου.
– Σκάσι μπρε.
– Κι ύστιρας μαρ’, μ’ είπαν ότι στου παζάρ’ είνι κι καμόσ’ αξαμώνδις, π’ κάμ’ν τάχατ’ ότι χαλέβ’ν να πιράσ’ν κι γκάπ σι τσακών’ τουν κώλου. Σκών’ τάχατ’ του χέρ’ να ταιριαστούν κι γκάπ σ’ ακουμπούν του β’ζί.
– Άϊντι μπρε, μη λιές ότ’ νάνι. Τώρα ου κόσμους δεν είνι έτσ’! Μην αδουκιέσι τα θ’κά σας, που στ’ς παριλάσεις έφκιανέτι τάχατ’ ότι κοιτάζ’τι τ’ αρουπλάνα κι αξάμουνέτι, ξιλιγουμέν’! Τα πααίνου κι πάει σώθκιν.
– Ε μαρ’, τράβα άμα χαλέβ’ς, τι να σι κάμου τώρα! Να βαρέσουμι γουρθά του μαχαίρ’!
Σκώθ’καν τ’ χαραή, για να πάρ’ν τα κρέχτα τάχατ’, μ’ είπαν. Η Κικίτσα, η Αντρουμάχ’, η Χιουνάτα κι η Αλέκα. Κατά τ’ς δώδικα γύρ’σαν σπίτ’ μπουμπουντζμένις. Ήπιαν τουν καφέν κι τηρούσαν τα πράγματα π’ αγόρασιν η κάθι μια
– Αχ θα τρελαθώ καλέ, ήλιγιν η μιαν, κοίταξε καλέ, φουστανάκι με χίλιες πεντακόσιες δραχμές. Τώρα θα μου πεις είναι λίγο φαρδύ, ε λίγο συμμάζεμα θέλει. Κι αυτό το φούτερ πάλι, τι χρώμα, τι γραμμή! Έχει βέβαια μια τρυπούλα εδώ πίσω στην πλάτη, αλλά θα ραφτεί προσεκτικά και δεν θα φαίνεται. Λαχείο, λαχείο!
Κι η κάθι μιαν ήλιγιν τα θ’κά τ’ς.
Ήρθιν του μισμέρ’. Παίνου σπίτ’ κι η Κατίγκου λαμπουκουπούσιν απ’ τ’ χαρά τ’ς. Μέχρ’ π’ μι φίλτσιν στου μάγουλου. Είκουσ’ χρόνια είχιν να μι φιλήσ’ έτσια.
– Λέγι μαρ’, τι είνι πάλ’ ιτούτα τα φιρσίματα;
– Αχ Γιαννάκου μ’ σώθκαμι. Ψούντσα για τ’ ιμένα, για τα μ’κρά, για τ’ ισένα. Τήρα ’δω παπούτσια μι δυο χιλιάρ’κα κι του φουστάνι μ’, λιές κι είνι γι’ αρραβώνα! Σι πήρα κι σένα, σκάσι. Τήρα π’κάμσου μ’ ένα χιλιάρ’κου.
– Καλά μαρ’ όλ’ αυτάϊα. Ζαρζαβατ’κά πήρις;
– Άϊντι μπρε σιούρδι. Τα ν’ άφ’να ιτούτα ιδώϊα πέρα, να σι πάρου ζαρζαβάτια. Ιά κι ου μανάβ’ς. Ιγώ σι λιέου βρήκα λαχείου μπρε. Κι να ιδείς μπρε Γιαννάκου, όλις οι πλούσιις π’ φκιάν’ τάχατ’ ότι ψουνίζ’ν απού τρανά μαγαζιά, όλις ήταν ικεί. Ξέρ’ς ποιες είδα μπρε; Μέχρ’ τ’ γιατρού τ’ γυναίκα κι τ’ μηχανικού. Α, αστόησα να σι πω. Δώσι μι ψίχα δέκα χιλιάρ’κα, τα πήρα δαν’κά απ’ τ’ Χιουνάτα, ξιφτιλίσκα. Άλλ’ φουρά να μι δίν’ς παραπάν’. Τι, ήταν να τ’ αφήκου αυτάϊα; Γλέπ’ς μπρε γυναίκα απ’ έχ’ς οικουνόμα; Δεν παν’ ν’ ανιβαίν’ όλα; Ημείς βρήκαμι τουν τρόπου κι ντύνουμέστι φ’νά.
– Ιντάξ’ μαρ’ Κατίγκου αλλά ιά, άκ’σα μιάφρας που ίλιγαν ότι αυτά τα ρούχα π’ π’λούν στου παζάρ’ οι γιούφτ’ είνι απ’ τ’ς πιθαμέν’. Τα μαζών’ οι γιούφτ’ κι τα π’λούν!
– Ου! Σιούρδι τι είπις τώρα; Ιδώ μπρε έχ’ν ιτικέτις ουπάν. Ιδώϊα μπρε, διάβασι, δικαπέντι χιλιάδις ουχτακόσις πινήντα γράφ’ για του φουστάν’ κι του πήρα μι δυο χιλιάρ’κα μούγκι!
– Άϊντι ιντάξ’ βάλι μι να φάου. Έφκιασις τ’ς κιφτέδις;
– Ούτι κιφτέδις άδειασα να σι φκιάσου ούτι καντίπουτας. Πόριψι μι ψίχα σαλάτα κι τυρί. Άϊντι, ιγώ γλέπ’ς σ’ έκαμα οικουνουμία τρανή.
Μισμέριασα κι σ’κώθκα να πιω τουν καφέ. Μι λιέει η Κατίγκου:
– Μπρε Γιαννάκου, έλα ιδώϊα ψίχα κι κοίταξέμι. Σα να μη φαίνιτι ότι του ένα του πουδάρ’ μ’ είνι πρησμένου. Λιές να έχου καμιά ουρία;
– Δεν γλέπου τίπουτα μαρ’, πώς σι φάν’κιν;
– Ιά έβαλα τα παπούτσια π’ πήρα απ’ του παζάρ’ κι του ένα μ’ έρχιτι καλά κι τ’ άλλου μι βαραίν’.
Τηρώ κι ’γω, βάνου τα παπούτσια κώλουν μι κώλουν, τα μιτρώ, γλέπου του ένα τρανίτιρου.
– Δε σ’ είπα ιγώ μαρ’ ότι είνι απ’ τ’ς πιθαμέν’; Δε γλέπ’ς ότι του ένα γράφ’ τριανταϊνιά κι τ’ άλλου τριανταϊφτά; Σιούρδα, ε σιούρδα.
– Α α αχ τουν παλιόγιουφτου. Δεν τα ρθει του Σάββατου; Να ιδείς τι τα τουν φκιάσου.
Ικείν’ τ’ν ώρα έρχουνταν κι ου μ’κρός απ’ τ’ μπάλα.
– Μάκα, μάκα μι ξικόλτσιν του σπουρτέξ.
– Ποιο σπουρτέξ μπρε του κινούργιου;
– Ιά του κινούργιου.
– Πού μπρε, πού; Ιά τα βάλουμι ψίχα διρματόκουλλα να τ’ ακουλλήσουμι.
Ανταριάσκιν η Κατίγκου. Τα βγαλιν όλα τα πράγματα π’ πήριν απ’ του παζάρ’ κι χίρσιν να τα τηράει. Στου π’κάμσου οι κουμπότρυπις ήταν παραπάν’ απ’ τα κουμπιά. Του φουστάν’ ήταν να ντυθείς χανούμ’σα τ’ς απουκρές. Του φούτερ είχιν μια ντάμκα σ’ν πλάτ’ σαν να σ’ έφτ’σαν παπτσίθκουν. Μούγκι οι σαγιουνάρις ήταν καλές, αλλ’ αυτές στα μαγαζιά εχ’ν ένα χιλιάρ’κου κι αυτήν τ’ς αγόρασιν ινάμσ’.
– Έχ’ς δίκιου Γιαννάκου, μ’ είπιν η Κατίγκου. Του παζάρ’ είνι μούγκι για πράσα κι κρουμίδια.
