Οι αρετές δεν είναι νόσοι για να μεταδοθούν

Η επόμενη μέρα, παρά τις ανεξίτηλες μνήμες και τις ουλές που θα μας αφήσει, πάλι θα είναι ηλιόλουστη, και πάλι θα βρεθούμε ενώπιον των δελεαστικών αποχρώσεων του κακού, και πιο δίπλα οι πανανθρώπινες αξίες θα μας κάνουν νεύμα καλώντας μας να ενωθούμε γύρω από ένα νέο μοντέλο ζωής πιο ανθρώπινο και πιο υγιές.

Ο κόσμος μας ήταν έτσι γιατί έτσι τον ήθελε ο άνθρωπος· τώρα όμως, που η πανδημία πήδηξε έξω από τα μυθιστορήματα και τις ταινίες και επελαύνει στη ζωή μας, αποκτήσαμε συναίσθηση της αδυναμίας μας, μεμιάς αντιληφθήκαμε πόσο τοσοδούληδες είμαστε και φάνηκε σε κραυγαλέα έκφραση η ασημαντότητά μας. Όμως ούτε αδύναμοι, ούτε μικροί, ούτε ασήμαντοι είμαστε, απλά έτσι καταντήσαμε εξαιτίας του εγωκεντρισμού μας.

Μπροστά στα προπύλαια της κόλασης, όπου οδηγεί αυτή η παλιοαρρώστια τον κόσμο, ο ζυγός ανετράπη. Θέλαμε-δεν-θέλαμε υποστήκαμε μια πολυεπίπεδη αιφνίδια κατανόηση, είδαμε και αναγνωρίσαμε τις κάλπικες αξίες −πάνω στις οποίες έρπουν σαν σκιές οι ζωές μας− να έχουν αποτύχει. Πλαστικό αποδείχτηκε το πέταλο! Όλοι πλέον, πλούσιοι και φτωχοί, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, βρισκόμαστε στην ίδια μεριά του ελέους.

Και όμως, η πραγματική ζωή ποτέ δεν ήτανε απούσα, απόντες ήμασταν εμείς, γιατί τρέχαμε νυχθημερόν να εξαργυρώσουμε γραμμάτια που υπέγραψαν άλλοι, σκοτωνόμασταν να γίνουμε αυτό που ήθελαν οι άλλοι, και να τώρα, που το έξω έγινε χειρότερο από το μέσα μας, ήρθε ο ανθρωποκτόνος ιός και με έναν βίαιο τρόπο κατάφερε να καταργήσει διακρίσεις, τίτλους και βαλάντια, μέσα σε λίγες μέρες μας επέφερε έναν ανελέητο συγκλονισμό, μας αναποδογύρισε, μας τίναξε για να πέσουν από πάνω μας όλα τα μέταλλα που μας βαραίνουν.

Και όμως, ακόμα και τώρα, που το κακό σαν μαύρο πέπλο σκέπασε τον κόσμο, έναν κόσμο που αγωνιά, φοβάται και ενδεχομένως να μην δύναται να καλύψει ούτε τις βασικές βιοτικές του ανάγκες, κάποιοι ανθρωπόμορφοι, ασυνείδητοι και άρπαγες, καταδικασμένοι ούτως ή άλλως από τον εαυτό τους, βρίσκουν την ευκαιρία να αισχροκερδούν, άλλοι να προβάλλονται, άλλοι να υποκρίνονται και άλλοι να εξαπατούν, επιβεβαιώνοντας περίτρανα την ηθική κατάπτωση και τη δυσωδία που μας περιβάλλει. Βέβαια, και αυτοί θα καταλάβουν αργά ή γρήγορα πως το μόνο που μας ανήκει είναι η ευθύνη μας.

Τρομάζω και φρίττω μπροστά σε τέτοιες συνειδήσεις.

Προσωπικά το «δεν ελπίζω, δεν φοβάμαι» δεν μου ταιριάζει, δεν με κάνει ελεύθερο, εγώ ζω με την ελπίδα, και ελπίζω, και φοβάμαι· είμαι άνθρωπος!

Από δω και στο εξής θα βρισκόμαστε σε μια διαρκή διαπάλη με τον φόβο αυτής ή μιας νέας σαρωτικής πανδημίας που ενδεχομένως ελλοχεύει, γι’ αυτό, το κράτος, που διακηρύττει ως πρώτο μέλημά του την προστασία της υγείας και της ζωής των πολιτών του, οφείλει να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές του, θέτοντας ως πρώτιστη τη θωράκιση τού Δημόσιου Συστήματος Υγείας όπου εκεί θα μπορούμε, διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας, να έχουμε πρόσβαση όλοι· καλύτερα να έχουμε νοσοκομεία παρά πεζοδρόμια, πλατείες και κωδωνοστάσια.

Σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα ημίμετρα δεν χωρούν, όταν εμείς βλέπουμε το κράτος συμπαραστάτη και αρωγό, τότε και εσείς θα δείτε έναν λαό που δεν θα τον αναγνωρίζετε, άλλωστε μια πρόγευση έχετε λάβει με τη στωική αποδοχή των καθολικών μέτρων που του επιβλήθηκαν.

Τώρα που το ένστικτο συνειδητοποιεί βίαια τον εαυτό του, όπως θα έλεγε ο Ερρίκος Μπερξόν, και βλέπουμε πια αυτά που διαισθανόμασταν να ξετυλίγονται μπροστά μας, το νικητήριο τέλος δεν πρέπει να είναι η νίκη του ανθρώπου επί της πανδημίας, αλλά η μάχη της μεγάλης αναμέτρησης με τον εαυτό μας, γιατί οι αρετές δεν είναι νόσοι για να μεταδοθούν.

Η επόμενη μέρα, παρά τις ανεξίτηλες μνήμες και τις ουλές που θα μας αφήσει, πάλι θα είναι ηλιόλουστη, και πάλι θα βρεθούμε ενώπιον των δελεαστικών αποχρώσεων του κακού, και πιο δίπλα οι πανανθρώπινες αξίες θα μας κάνουν νεύμα καλώντας μας να ενωθούμε γύρω από ένα νέο μοντέλο ζωής πιο ανθρώπινο και πιο υγιές.

Γράφει ο Στέλιος Χαλκίτης, Συγγραφέας.