ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΣΤΡΕΦΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Στις διάφορες αποφάσεις και ενέργειες μας, κατ’ εξοχήν στην πνευματική μας ζωή, κριτήριο δεν είναι η γνώμη του καθενός, ούτε εκείνο που μας αρέσει, καθώς όμως δεν γνωρίζουμε ούτε και το πραγματικό μας συμφέρον, σαφώς δεν είναι εκείνο που φαίνεται να εξυπηρετεί την τρέχουσα καθημερινότητα μας με τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που πρέπει να λύνονται, αλλά αποκλειστικά και μόνο το θέλημα του Θεού. Στην προσευχή μας λέγοντας το «Πάτερ ἡμῶν» , την γνωστή Κυριακή προσευχή, ζητούμε«γενηθήτω τὸ θέλημά Σου». Άραγε το εννοούμε όταν το λέμε;

Ποιό είναι το κατ’ ευδοκίαν και πρώτο ή προηγούμενο, όπως λέγεται θέλημα του Θεού; Είναι αυτό που από την αρχή ήθελε ο Θεός για εμάς την σωτηρία μας. Επομένως όλα κρίνονται από τις προϋποθέσεις που δημιουργούν ώστε να μην χάσουμε την σωτηρία. Και αφού ο Σωτήρ που μας σώζει είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή κοινωνία ενωμένοι μαζί Του, η οποία μας εξασφαλίζει την Χάριν της υιοθεσίας. Την Χάρι αυτή βέβαια την λαμβάνουμε κατά το Άγιο Βάπτισμα, η Χάρις όμως αναζωπυρώνεται με την μετάνοια και το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως καθώς την Θεία Μετάλειψη, την προσευχή και την τήρηση των εντολών του Χριστού και την ζωή μας μέσα στην Παράδοση της Εκκλησίας. «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, (εάν με αγαπάτε, τηρήσατε τις εντολές μου) καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, (και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει εκείνος άλλον οδηγόν και Παράκλητον, δια να μένει μαζί σας αιωνίως) τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται (θα σας δώσει το Αγιον Πνεύμα, το Οποίον είναι η καθαρά και απόλυτος αλήθεια και φανερώνει την αλήθεια στους καλοπροαιρέτους. Αυτό όμως ο κόσμος ο αμαρτωλός δεν μπορεί να το πάρει, διότι δεν έχει ανοικτά τα μάτια της ψυχής και ένεκα τούτου δεν το βλέπει ούτε και το γνωρίζει. Σεις όμως το γνωρίζετε, διότι εγώ σας το εφανέρωσα και μένει πλησίον σας· έπειτα δε από την επιφοίτησίν του θα κατοικεί και μέσα στιςψυχές σας).

Πριν όμως από κάθε τι προηγείτε η ομολογία της πίστεώς μας! «καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν» (Ρωμ.10, ). Επειδή στον Θεάνθρωπο πιστέψαμε και εφαρμόζουμε τις εντολές Του με τα όποια έργα μας για τον λόγο ότι Εκείνος μας τα ζητά σύμφωνα με το Ευαγγέλιο Του,δηλαδή τα κάνουμε στο Όνομα του Χριστού και όχι στο όνομα μιας αφηρημένης ηθικής δεοντολογίας. Η ομολογία δεν προηγείται μόνο μία φορά τότε πριν από το Άγιο Βάπτισμα αλλά προηγείτε η ομολογία κάθε φορά πριν από τον καθαγιασμό στην αγία αναφορά καθώς τελούμε την θεία Λειτουργία. Δεν προγείτε όμως μόνο τότε, προηγείτε σε όλη την εν Χριστώ ζωή μας «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Μτ.10, 32-33). Και αν η ομολογία προηγείται από κάθε τι στην πνευματική ζωή προηγείται και στις εκκλησιαστικές μας ενέργειες για να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο ότι έχουμε παύσει να κρατούμε την καλή και αγία ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. « Ἔχοντες οὖν Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν ΥΙΟΝ τοῦ ΘΕΟΥ, ΚΡΑΤΩΜΕΝ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» (Ἑβρ. 4,14). Τό αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας συμβουλεύει: «Ἀγαπητοί… παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθε τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς Ἁγίοις Πίστει» (Ἰούδ. Α´ 3). Κρατῶμεν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα Νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. (Πανορθόδοξος Σύνοδος 1848). Εμείς τον ομολογία μας αυτή θεωρούμε δεδομένο να την συνδέσουμε με τα άσχημα εκκλησιαστικά γεγονότα για τα οποία αν δεν πάρουμε θέση θα έχουμε ευθύνη πάρα πολύ μεγάλη!

Επειδή προκλήθηκε θόρυβος με την επιστροφή μας στο πάτριο εορτολόγιο, οφείλω να επισημάνω μερικά σημεία:

1. Καταρχήν όλοι γνωρίζουμε οτι γίνεται ένας σκληρός αγώνας που έχει κόστος από κάθε πλευρά και πνευματική βέβαια.

2. Σ’αυτόν τον αγώνα η ιερά μας μονή εκ των πραγμάτων, όπως και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην επίγεια ζωή του είναι μπροστάρης, που σημαίνει ότι τουλάχιστον ανοίγει δρόμο.

3. Δεν ενεργούμε όμως συμφωνα με ανθρώπινες επιθυμίες και θελήματα,αλλά ψάχνουμε το θέλημα του Θεού.

4. Γι’αυτό το λόγο δύο ολόκληρα χρόνια προσευχόμαστε πολύ εντατικά και νηστέψαμε στην σύναξίν μας όλοι μαζί κατά δύναμιν, λοιπόν ούτε βιαστήκαμε, ούτε αβρόχοις ποσί αποτείχιση κάναμε!

5. Οι ενέργειές μας μέχρι τώρα δεν ήταν ούτε άστοχες ούτε αλλοπρόσαλλες ούτε και αλλάξαμε πορεία απ΄ όσα εξ αρχής είπαμε.

6. Υπήρξαν πρόσωπα που έφυγαν από την σύναξίν μας διότι γνώριζαν ότι θα καταλλήξουμε στο Πάτριο εορτολόγιο. Δεν το κρύψαμε το είπαμε ανοιχτά και το δημοσιεύσαμε πολλάκις. Άλλοι πάλι έφυγαν διότι ελέγχαμε την κατάσταση και δεν αφήσαμε κανέναν να αυτενεργεί και να διδάσκει περί ακύρων μυστηρίων ή να μας εμποδίζει να μεταλαμβάνουμε τους μη έχοντας γνώση για τα εκκλησιαστικά πράγματα. Το ίδιο και τώρα δεν επιτρέψαμε σε γυναικούλες να μας σέρνουν σαν αρκουδάκια από την μύτη και να μας πηγαίνουν εκεί που θέλουν επειδή έχουν δειλία και φοβίες.

7. Προσωπικά μολονότι υπήρχε ανάγκη να εξομολογούμαι δεν δεσμεύτηκα σε κανένα πνευματικό όσες φορές χρειάστηκε να εξομολογηθώ, μόνο και μόνο, για να μην ακολουθήσουμε τη γραμμή της ομάδος (παράταξης) στην οποία ο καθένας ανήκε.

8. Δεν ήταν δυνατόν όμως να συνεχίσω να πορεύομαι χωρίς πνευματικό οδηγό και εξομολόγηση. Πνευματικά μας παιδιά διαπιστώνοντας τη δυσκολία με την τρέχουσα προβληματική εκκλησιαστική κατάσταση μας προέτρεπαν να αναζητήσουμε πνευματικό για εξομολόγηση, ενίσχυση και καθοδήγηση.

9. Οι επιλογές ήταν συγκεκριμένες, ή θα επιστρεφαμε στους Οικουμενιστές -άπαγε της αρνήσεως της Πίστεώς μας- ή θα πηγαίναμε στους Οικονομιστές ή στους Τρικαμηνικούς ή στους Παλαιοημερολογήτες.

10. Διάλεξα τους παλαιοημερολογήτες διότι θεωρώ ότι ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους και διότι η αποτείχιση έχει ένα σκοπό και μία προοπτική.

11. Αποτείχιση που αφήνει τους πιστούς στο μέσο του πελάγους και δεν τους βγάζει στην αντίπερα ασφαλή όχθη της “γης” την θεωρώ αυτοκτονία.

12. Άλλωστε μια αποτείχιση πρέπει να καλύπτει και τις ποιμαντικές ανάγκες των πιστών και όχι να δημιουργεί προβλήματα.

13. Λόγω αυτών ακριβώς των προβλήματων ορισμένοι αδελφοί μας αναγκάστηκαν να προβούν σε μια οικονομία εις βάρος της πίστεως.

14. Ας μην ξεχνούμε οτι η αποτείχισις είναι μια προσωρινή κατάσταση μέχρι να αποκατασταθεί η εκκλησιαστική τάξη.

15. Έπειτα ο πολύς και απλός κόσμος που ακούει αποτείχιση δεν καταλαβαίνει και νομίζει ότι η αποτείχισις είναι να φύγει κανείς από την Εκκλησία. Και εκεί πάτησαν οι πονηροί και κακοπροαίρετοι μητροπολίτες. Έδωσαν στους πιστούς να καταλάβουν ότι τάχα φύγαμε από την εκκλησία όπως οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά.

16. Στην αποτείχιση αυτή σαφώς ο σκοπός μας δεν ήταν να σκορπίσουμε. Εφόσον όμως φθόνῳ του διαβόλου και με την συνέργεια ορισμένων ομάδων δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει συνεννόηση, οδηγούμε την αποτείχιση πλέον,ένα βήμα μπροστά για να μην διαλυθεί αλλά να φέρει το προσδωκόμενο αποτέλεσμα.

17. Ούτως ή άλλως όλοι έπρεπε να επιστρέψουμε στην Παράδοση της Εκκλησίας μας που αφορά το εορτολόγιο, το οποίο βέβαια ας μην λησμονούμε ακολουθεί όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία.

18. Μέχρι πότε θα υφίσταται σχίσμα μεταξύ παλαιού και νέου και γιατί πρέπει να ενωθούμε με τους λογίς λογίς αιρετικούς και όχι με τους ορθόδοξους παλαιοημερολογίτες;

19. Θα υπάρξει άλλη ευκαιρία και συνθήκες να παύσει το σχίσμα με την προοπτική μάλιστα της από κοινού καταδίκης του Οικουμενισμού;

20. Μέχρι τώρα το θέμα του εορτολογίου, αν και δεν ήταν θέμα πίστεως αλλά εκκλησιαστικής Παραδόσεως, επειδή ακριβώς δεν είχε νοθευτεί ακόμη η πίστις, μολονότι ήταν σοβαρό παράπτωμα η αλλαγή του εορτολογίου, (πόσο μάλλον αφού έγινε με σκοπιμότητα), δεν μας στερούσε την σωτηρία το ότι δεν μείναμε στο Πάτριο.Τώρα όμως που αλλάζει η πίστη, διότι στην πραγματικότητα με την απόφασή τους στην Κολυμβάρια ψευτοσύνοδο να δέχονται πολλές Εκκλησίες ενώ το σύμβολο της πίστεως επισημαίνει «Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν…», επειδή πλέον συνοδικά δεν υπάρχει η αγία πίστη που αγιάζει τους πιστούς και τους μολύνει πλέον η άδηλη αίρεση που εισήγαγαν με την μετοχή τους και στον συνοδικά αναγνωρισμένο Οικουμενισμό,το δευτερεύον τότε θέμα του εορτολογίου καθίσταται πλέον κριτήριο Ορθοδοξίας, αφού η σκοπιμότητα της “αδιάφορης” φαινομενικά τότε αλλαγής επαλήθευσε τώρα πλέον την πρόθεση που δι’ αυτής στην ουσία κατελύθη η Πίστις με την οποία και σωζόμαστε. ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΟ! Δηλαδή μετα την αλλαγή σε θέμα Πίστεως στο 9ο άρθρο του συμβόλου της Πίστεως,αν και δεν το παραδέχονται,είναι πλέον υποχρεωτική η επιστροφή μας στο πάτριο ημερολόγιο για να ελεχθεί συνοδικά η αίρεσις, να καταδικασθεί μαζί με τους υπευθύνους και να αποκατασταθεί η εκκλησιαστική τάξις!

Ο καθένας βέβαια ως άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του,ως πιστός όμως καθένας που είναι μέλος της εκκλησίας είναι υποχρεωμένος να κρατά την Παράδοση της Εκκλησίας.

Όσοι από τα πνευματικά μου παιδιά την κρίσιμη αυτή ώρα της ομολογίας δεν κρατήσουν τη θέση τους αν χρειαστεί στο μέλλον να επιστρέψουν θα χρειαστεί μετάνοια ως εκείνη των πεπτωκότων με επιτίμιο.Με τα πράγματα της Εκκλησίας δεν παίζουμε.Όσοι θέλουν να ακολουθήσουν τους μητροπολίτες ή τους οικουμενιστές ή ομάδες με ασαφή ή ανασφαλή πορεία θα φέρουν οι ίδιοι την ευθύνη.Ο αγώνας χρειάζεται ανδρεία και γενναίες ψυχές. Οι μεγάλες μετάνοιες και τα κλαψουρίσματα δεν είναι χαρακτηριστικό ανδρείας.Θα αφήσω κάποια περιθώρια αναμονής και προσαρμογής.Όμως σε ορισμένα χρονικά πλαίσια και με συγκεκριμένη αντιμετώπιση. Όσοι θέλουν μπορούν να ακολουθήσουν.