Η οικονομική κατάσταση της χώρας όλο και χειροτερεύει. Οι νέοι αγωνίζονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σήμερα ακούγοντας συνεχώς από τους μεγαλύτερους ότι: «εμείς κάναμε ότι κάναμε!» εσείς είστε το μέλλον τώρα. Και σκέφτομαι: «Το μέλλον άραγε ή το στόχαστρο της εξαθλίωσης πληρώνοντας σφάλματα του παρελθόντος και έχοντας χρεωμένη στην πλάτη την καλοπέραση των παλαιότερων γενιών»;
Οι περισσότεροι νέοι δεν έχουν στόχους, όνειρα μόνο και προσδοκίες ίσως, αλλά στόχους όχι. Και αυτό φαίνεται από τη στιγμή που δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις. Πολλοί δεν γνωρίζουν τι θέλουν να ακολουθήσουν στη ζωή τους, άλλοι απαξιούν το μετά λέγοντας πως δεν τους ενδιαφέρει, άλλοι πάλι λόγο οικονομικής κατάστασης δεν μπορούν, και είναι κρίμα.
Από την άλλη όπως λειτουργεί το σύστημα δεν προάγει την κριτική σκέψη στα παιδιά, παρότι οι εκπαιδευτικοί μας, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, πέρα από το μονότονο διάβασμα το οποίο εξελίσσεται εν’ τέλει σε πίεση για τους νέους, προσπαθούν να τους δώσουν τις απαραίτητες κατευθύνσεις ώστε να γίνουν πρώτα άνθρωποι με κριτική σκέψη και μετά μηχανές πληροφοριών.
Το πιο λυπηρό γεγονός είναι ότι μόλις ένα νέος τελειώσει τις σπουδές του έχοντας τη θέληση και την απαραίτητη γνώση να βγει στην αγορά εργασίας βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλλημα: «τι να κάνω, που να πάω, πώς θα τα βγάλω πέρα;» Και καταλήγουν όλοι πως ή πρέπει να φύγουν σε μία μεγαλούπολη ώστε να έχουν περισσότερες ευκαιρίες εργασίας ή στο εξωτερικό. Όμως η μεγαλούπολη δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση γιατί ξεκινώντας κάτι μεταξύ αγνώστων χωρίς να υπάρχουν άλλα εφόδια πέρα από τη σχετική γνώση η επιτυχία δεν φαίνεται σίγουρη.
Η επαρχία χρειάζεται τα παιδιά της. Όσο δύσκολο κι αν είναι θέλει θάρρος, και γιατί όχι και θράσος πλέον, να διεκδικείς αυτό που σου αξίζει ή να δημιουργείς κάτι νέο, κάτι που εσύ θα διαχειρίζεσαι και στο οποίο θα διακρίνεσαι. Αυτό λείπει σε μεγάλο βαθμό από τους νέους. Φοβούνται να γίνουν δημιουργοί, να γίνουν δημιουργικοί, να κάνουν το διαφορετικό και να κριθούν μέσα από αυτό.
Κάποτε πίστευα πως η ζωή είναι μία παρτίδα σκάκι με εμάς ως πιόνια που απλά κοιτάμε. Μία φίλη μου όμως μου έδωσε καλύτερη απάντηση σε αυτό. Είμαστε τα πιόνια αλλά και οι παίχτες ταυτόχρονα γιατί εμείς επιλέγουμε τι θα κάνουμε, πως θα κινηθούμε αφού όλα είναι ζήτημα επιλογών.
Η ζωή δεν θέλει φόβο. Δημιουργώντας τη σωστή συμπεριφορά και έχοντας θάρρος ότι και να συμβεί μπορεί να αντιμετωπιστεί. Δεν πρέπει λοιπόν να λιγοψυχούμε ούτε λεπτό και να κλείνουμε τα αυτιά μας σε ότι μας φθείρει και μας αποσπά από το στόχο μας.
Πρέπει οι νέοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους όχι για τη συνολική αλλαγή στη χώρα αλλά για μεμονωμένες αλλαγές. Ο καθένας για τον εαυτό του. Αυτό σιγά σιγά θα φέρει και τις αλλαγές για το συνάνθρωπο μας και μετά από πολλές προσπάθειες θα αλλάξει και η ίδια η χώρα. Στηρίζουμε, σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλον για να πετύχουμε όσα δεν μπόρεσαν οι παλαιότεροι από εμάς.
Χαρίσης Βίκας
Οπτικός – Οπτομέτρης
