“..Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν” – γεννήθηκα, για να μοιράζομαι την αγάπη και όχι το μίσος!!!

“..Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν” – γεννήθηκα, για να μοιράζομαι την αγάπη και όχι το μίσος!!!
(Σοφοκλέους Αντιγόνη, στ. 523).
Ο πιο βασικός στίχος του όμορφου ως άνω δράματος. Έχουμε στον στίχο αυτό τη σύγκρουση δυο κόσμων: του κόσμου του μίσους, του πολέμου και των συγκρούσεων, που εκφράζει ο Κρέοντας, και εκείνου της Αγάπης, της ειρήνης και σύμπνοιας, που προβάλλει η Αντιγόνη.
Αποτελεί στην ουσία την πρώτη κοπερνίκεια στροφή της ηθικής του ανθρώπου: δεν ισχύει πλέον το ομηρικό ιδεώδες, όπως εκφράζεται αυτό από τον Όμηρο στην Ιλιάδα και ενσαρκώνει ο Αχιλλέας: Άντρας πραγματικός είναι όποιος ξέρει και μπορεί να ευεργετεί τους φίλους και να τιμωρεί τους εχθρούς. Η μανία της εκδίκησης εξορίζεται από το πλάτος και το βάθος της αρετής. Κινείται στην ίδια διάσταση με το ιδεώδες του Σωκράτη, όπως εκφράζεται αυτό στον πλατωνικό διάλογο “Κρίτων”: Η ανταπόδοση της αδικίας είναι και αυτή αδικία και σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να αδικεί ο άνθρωπος, αλλά ούτε και να ανταδικεί.
Η δεύτερη κοπερνίκεια στροφή της ηθικής του ανθρώπου πραγματοποιείται με τον Χριστό ” όστις σε ραπίσει την δεξιάν, στρέψον αυτώ και την αριστεράν” και πληρέστερα ακόμη με τη θεία εντολή: μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα το κακόν εν τω αγαθώ”, αν σε χαστουκίσει κανείς στο δεξί μάγουλο, γύρνα του και το αριστερό και μην αφήνεις να σε κυριεύσει το κακό, εξόντωσε το κακό με το καλό. Βασική προϋπόθεση, βέβαια, η Αγάπη: “αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν”, αγάπα τον συνάνθρωπό σου, όπως αγαπάς και τον εαυτό σου, ακόμα και τον εχθρό σου. Είναι κρίμα, που η θεία εντολή της Αγάπης δε ρίζωσε ακόμα μεταξύ των ανθρώπων. Ελπίζουμε, αισιοδοξούμε….