Γερμανική κατοχή στην Κοζάνη. Απομεσήμερο και στην κεντρική πλατεία εισβάλει μια ομάδα πιτσιρικάδων που περπατά με στρατιωτικό βήμα. Ο Γκίμπας ο φαρμακοποιός τους σταματά και απευθύνεται στον επικεφαλής που έδινε και τα παραγγέλματα.
– Εσύ είσαι ο αρχηγός;
– Ναι…
– Βαθμό έχεις;
Άφωνος ο 9χρονος πιτσιρικάς, άνοιξε διάπλατα τα γαλάζια του μάτια απορημένος.
– Καλώς. Τότε σε ονομάζω Λοχαγό!
Τα ¨βαφτίσια¨ έγιναν και έκτοτε ο κατά κόσμον Ζήσης Πιτένης, ένα απ’ τα παιδιά του Μιχάλη και της Στεργιανής, έγινε γνωστός μ’ αυτό το παρατσούκλι σε πολλές γενιές Κοζανιτών, που ξημέρωσαν μαζί του στις ταβέρνες και τα κέντρα διασκέδασης, όπου εργαζόταν.
Χιουμορίστας, ανοιχτόκαρδος και πάντα χαμογελαστός, ευτύχησε να ανταμειφθεί με την εκτίμηση και την αγάπη πολλών, αφήνοντας πίσω του πλούσια παρακαταθήκη τις ιστορίες που σκάρωνε η καλπάζουσα φαντασία του.
Οξυδερκής, ετοιμόλογος, κοινωνικός, ¨άνθρωπος του κόσμου¨ όπως τον χαρακτήρισε κάποτε ο αείμνηστος δικηγόρος Γιάννης Γκοβεδάρος, πέτυχε πολλά στη ζωή του, πολλά περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε κανείς από έναν απλό μεροκαματιάρη σερβιτόρο.
Για μας υπήρξε και θα είναι πάντα ο πατέρας που μας έκανε περήφανους και ο άνθρωπος που στις κρίσιμες και δύσκολες στιγμές δήλωνε πάντοτε παρόν στο πλευρό μας.
Ο ¨λοχαγός¨ μας αποστρατεύτηκε…
Η απώλεια του κάνει ακόμα πιο αισθητή και την απουσία της μητέρας μας που αν και έφυγε πριν από δέκα, περίπου, χρόνια, η παρουσία του πατέρα αναπλήρωνε ως ένα σημείο και το δικό της κενό.
Ως φυσική παρουσία θα μας λείπει κάθε μέρα και κάθε ώρα. Το παρήγορο είναι πως άφησε τόσο έντονα το αποτύπωμα του στην καρδιά και τη σκέψη μας απ’ όπου δεν θα φύγει ποτέ.
Από το προφίλ του Μιχάλη Πιτένη στο fb
