ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΡΙΖΕΣ ΓΡΥΠΕΣ…ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΚΟΖΑΝΗ
ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΓΚΙΜΠΑ-ΤΖΙΑΜΠΙΡΗ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΚΑ
Το βιβλίο παρουσιάστηκε την 22 Απριλίου στο Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο Κοζάνης , υπό την Αιγίδα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης
Η Ολυμπία Γκίμπα–Τζιαμπίρη , είναι ομ. Καθηγήτρια της ιατρικής του ΑΠΘ, και πρώην αντιπρύτανις. Και με πρωτοβουλία της ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Παραθέτουμε παρακάτω την ομιλία-παρουσίαση.
Είμαστε στην ευχάριστη θέση σήμερα, να παρουσιάζουμε το βιβλίο της συμπατριώτισσά ς μας κυρίας Ολυμπίας Γκίμπα-Τζιαμπίρη με τον τίτλο «Ρίζες Γρυπές … προορισμός Κοζάνη». Θεωρώ εξαιρετική τιμή να είμαι ένας από τους παρουσιαστές του βιβλίου της αγαπητής μας Μπούλης, όπως την αποκαλούμε στην Κοζάνη. Και επειδή έχω μακροχρόνια γνωριμία με την οικογένειά της, εδώ και εξήντα χρόνια, αισθάνομαι την Μπούλη δικό μας άνθρωπο. Άλλωστε, με τον σύζυγό της, Κώστα Τζιαμπίρη ήμασταν φίλοι και συμμαθητές στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο. Με την οικογένεια Γκίμπα γνωρίζομαι. Πριν από 60 χρόνια είχα στην αγέλη των Λυκόπουλων τον αείμνηστο Βασίλη (Μπίλη) στις αρχές της δεκαετίας του ’50, μετέπειτα και φίλο, τον οποίο και διαδέχθηκα στην προεδρία του αθλητικού συλλόγου ΕΘΝΙΚΟΣ. το 1974 . Ήταν χαρισματικός άνθρωπος με πολλά τάλαντα.
Η κ. Γκίμπα-Τζιαμπίρη διετέλεσε καθηγήτρια της Ιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με σημαντικό συγγραφικό και εκπαιδευτικό έργο. Διετέλεσε αντιπρύτανης του ΑΠΘ για δύο τριετίες, 1997-2003, και υπήρξε μάλιστα η πρώτη γυναίκα αντιπρύτανης στο ΑΠΘ. Επίσης, διετέλεσε πρόεδρος πολλών επιστημονικών επιτροπών και απέσπασε πολλές τιμητικές διακρίσεις κατά τη διάρκεια της επιστημονικής της δημιουργικής διαδρομής και της κοινωνικής της δραστηριότητος. Υπήρξε ακόμη επί έξι χρόνια πρόεδρος του Ι.Κ.Υ. (Ίδρυμα Κρατικής Υποτροφίας). Και βέβαια, χάρη στη δική της πρωτοβουλία ως αντιπρύτανις του ΑΠΘ ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, με έδρα την Κοζάνη, για την πρωτοβουλία της αυτή το πανεπιστήμιο την τίμησε . Η Κοζάνη;
Όσον αφορά τον τίτλο του βιβλίου, η λέξη «Γρυπές» παραπέμπει στον γρύπα, το ιερό ζώο του Απόλλωνα που συμβολίζει τον ήλιο, τη σοφία και τη φώτιση. Με τη συμβολή του Απόλλωνα, γράπωσε τις ρίζες των προγόνων της και συγκέντρωσε στοιχεία για την οικογένειά της, που έχει μεγάλη χρονική διαδρομή με γεωγραφική διακλάδωση. Κατάγεται από διαφορετικές περιοχές, όπως Βόρεια Ήπειρο, Κεφαλονιά, Πάρο, Κωνσταντινούπολη, Σιάτιστα με κατάληξη και εστία την Κοζάνη. Αντιλαμβάνεστε την προσπάθεια της συγγραφέως, τις μετακινήσεις, την υπομονή της, την αλύγιστη θέληση να συλλέξει και να συγκεντρώσει όλα αυτά που καταγράφει στο βιβλίο της. Ήταν όντως κοπιώδης η προσπάθεια, μια μικρή Οδύσσεια, αλλά τελικά πραγματοποιήθηκε το όραμά της, ώστε να έχουμε μπροστά μας το βιβλίο, ως «Βίβλο» της οικογένειας. Είναι γραμμένο απλά και κατανοητά, που σε απορροφά και ο αναγνώστης δεν το αφήνει από τα χέρια του μέχρι να το τελειώσει. Το βιβλίο θα είναι πολύ χρήσιμο και για τον ερευνητή ιστορικό. Διότι δεν περιορίζεται μόνο στην ευρεία οικογένειά της (το υπονοεί άλλωστε και ο τίτλος «Ρίζες Γρυπές … προορισμός Κοζάνη»), αλλά καλύπτει και τη δύσκολη για την Κοζάνη περίοδο του οθωμανικού ζυγού.
Το βιβλίο είναι ύμνος για το ρόλο και την αξία της οικογένειας. Παλαιότερα βέβαια, στις πατριαρχικές οικογένειες υπήρχε σεβασμός και οικογενειακή συνοχή, τα μέλη ήταν δεμένα μεταξύ τους, υπήρχε συμπόρευση και συνεργασία υπό τις οδηγίες του Κύρη, του Γενάρχη της οικογένειας, υπήρχε συμφωνία όλων στις ποικίλες δράσεις. Έτσι, η οικογένεια διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη δημιουργική πορεία της πόλης και της τοπικής κοινωνίας. Με τη στάση αυτή οι πρόγονοί της κατόρθωσαν να εδραιωθούν στην Κοζάνη, αν και μετανάστες, να προκόψουν και να δώσουν ανθρώπους που διακρίθηκαν στην επιστήμη, στα γράμματα, στις τέχνες, στο εμπόριο στις επιχειρήσεις και στον Μακεδονικό αγώνα. Με τις αρχές τους και τη ντομπροσύνη τους απετέλεσαν «ΣΤΕΖΙΡΟ» της κοινωνίας μας κατά την ντοπιολαλιά μας, τηρώντας ταυτόχρονα ευλαβικά τα ήθη και έθιμα και τις παραδόσεις των Κοζανιτών.
Η συγγραφέας αναφέρεται βασικά σε τέσσερις οικογένειες των προγόνων της που ήσαν άνθρωποι του πνεύματος, των επιχειρήσεων και του εμπορίου, και που έζησαν σε μια ιδιαιτέρως ταραγμένη και επικίνδυνη εποχή. Η συγγραφέας παρουσιάζει τις σύνθετες διακλαδώσεις της οικογένειας με άλλες. ώστε να δημιουργήσουν ρίζες και καρπερούς κλώνους. Ένας από αυτούς είναι η συγγραφέας, που κατόρθωσε να τους σμίξει και να καταγράψει την πορεία τους.
Έρχομαι τώρα στις τέσσερες οικογένειες .Θα αναφερθώ σε διάφορα ονόματα, φέρνοντας στο φως μνήμες μιας άλλης εποχής. Σε πολλούς είναι γνωστά τα ονόματά τους. Μερικούς τους γνώριζα και προσωπικά. Λόγω κοινωνικής δράσης τους ήσαν σεβαστοί και γνωστοί στην κοινωνία μας, την οποία και οι ίδιοι σέβονταν ιδιαιτέρως.
Α.Η συγγραφέας ξεκινάει από τον παππού της Βασίλειο Γκίμπα, που είχε έρθει από τη Σιάτιστα στην Κοζάνη και άνοιξε φαρμακείο το 1899, με καταγωγή από τη Μοσχόπολη της Βορείου Ηπείρου. Παντρεμένος με την Ολυμπία Γ. Μεταξά, με καταγωγή από τη νήσο Πάρο. Ο Βασίλειος Γκίμπας είχε μεγάλη δράση στον Μακεδονικό αγώνα σε Σιάτιστα και Κοζάνη και έλαβε και τιμητικές διακρίσεις. Τον διαδέχθηκε στο φαρμακείο ο γιός του Γιώργος, παντρεμένος με την Αννίκα Τσιτσέλη, με τέκνα την Ολυμπία (τη συγγραφέα) και τον Βασίλη, που ήταν επίσης φαρμακοποιός (παππούς, γιος και εγγονός ,Οίκος Φαρμακοποιών). Για τον Γιώργο και το Βασίλη θα μιλήσουμε ξεχωριστά. Η συγγραφέας αναφέρεται στα παιδιά του παππού και στις οικογένειές τους με λεπτομέρειες πολλές, με φωτογραφίες και ιστορικές επιστολές.
Β.Η δεύτερη οικογένεια είναι της γιαγιάς της Ολυμπίας Γκίμπα. Ήταν κόρη του ιατρού Γ. Μεταξά, με βυζαντινές ρίζες. Ο Γ. Μεταξάς σπούδασε ιατρική και μουσική στην Αθήνα. Ήρθε στην Κοζάνη από τη Πάρο το 1878,νυμφεύθηκε την όμορφη αρχοντοπούλα Χιονία, κόρη του Ηλία Κατσικά, μεγαλεμπόρου στη Βιέννη, η οποία διέθεσε όλη την προίκα της σε χρυσά φράγκα στο Μακεδονικό αγώνα. Η αρχοντική οικία του Κατσικά είναι διατηρητέο μνημείο, και όλοι το ξέρουμε ως αρχοντικό Βούρκα, ενώ είναι αρχοντικό Κατσικά. Ο γιατρός Μεταξάς στάλθηκε από τον Στέφανο Δραγούμη στην Κοζάνη, για να συντονίσει τον Μακεδονικό αγώνα και συνεργάστηκε με τον Ίωνα Δραγούμη και τον Παύλο Μελά. Ήταν μέλος της Εθνικής Άμυνας Κοζάνης και γιατρός των Μακεδονομάχων, μαζί με τους ιατρούς και μέλη της Εθνικής Άμυνας Ρεπανά, Γκιουλέκα και Μουμουζιά. Ο Μεταξάς απεστάλη και στις Σέρρες, για να συντονίσει τον Μακεδονικό αγώνα της περιοχής. Η προσφορά του ήταν πολύ μεγάλη. Δυο παιδιά του δυστυχώς σκοτώθηκαν στον πόλεμο του 22. Και στην οικογένεια Μεταξά υπάρχουν πολλοί κλάδοι. Γνωρίζουμε ορισμένα από την τοπική ιστορία και αφηγήσεις παλαιών Κοζανιτών, αλλά συμπληρώνουμε τις γνώσεις μας από το βιβλίο-θησαυρό της κ. Γκίμπα.
Να κάνω μια διευκρίνιση: Ο ιδιοκτήτης του αρχοντικού Βούρκα ήταν ο Κατσικάς, ο οποίος το είχε παραχωρήσει στην κόρη του Μαριγώ να διαμένουν με τον άνδρα της Γ. Βούρκα. Τελικά, κληρονόμοι ήσαν οι δύο αδερφές Χιονία Μεταξά κα Μαριγώ Βούρκα. Κι όπως αναφέρει η συγγραφέας, την οικία αυτή είχε κτίσει ο Μουράτης το 1742. (άλλος Κοζανίτης πλούσιος και ευεργέτης) και το είχε αγοράσει ο Κατσικάς. Και όπως σημειώνει η συγγραφέας, θα ήταν ορθότερο να ονομάζεται «Αρχοντικό Μουράτη-Κατσικά». Συμφωνώ στην πρόταση που είναι ιστορική και να αναφέρονται τα ονόματα που είναι οι κατασκευαστές και όχι οι χρήστες αυτού .Παράδειγμα κα το άλλο αρχοντικό Βούρκα ,ενώ το έχτισε ο Δημήτριος Μήσιος , το 1743 ήταν γαμπρός ο Βούρκας; Η το είχαν αγοράσει δεν γνωρίζουμε ακριβώς.
Γ. Τρίτη οικογένεια είναι της μητέρας της, Αννίκας Τσιτσέλη. Ο προπαππούς τής συγγραφέως, Νάννος Ιωάννης Τσιτσέλης (Γκάτζος), γαιοκτήμονας με Βυζαντινή καταγωγή, ήρθε από την Κεφαλλονιά μαζί με τον αδερφό του Παναγιώτη, κυνηγημένος λόγω της ανάμιξής του στο κίνημα των «Ριζοσπαστών», που ζητούσαν την Ένωση με την Ελλάδα. Ήρθε στην Κοζάνη στα μέσα του 19ου αιώνα, ως Γκάτζος, παραλλάσσοντας το όνομα του για ευνόητους λόγους. Δημιούργησε οικογένεια με πολλούς κλάδους, ασχολήθηκε με βυρσοδεψία, μαζί με τα παιδιά του Ζήση και Χαρίση και προόδευσαν επαγγελματικά. Ο Ζήσης ήταν ο παππούς της συγγραφέως και είχε κόρη την Αννίκα, την οποία πάντρεψε με τον Γ. Γκίμπα. Το ζεύγος απέκτησε δύο παιδιά, την Ολυμπία και τον αείμνηστο Βασίλη, καθώς και τέσσερα εγγόνια και πέντε δισέγγονα. Η οικία Γκάτζου ήταν το αρχοντικό στην οδό Αρχελάου κοντά το σπίτι του Λασσάνη (θυμάμαι το σπίτι). Δυστυχώς είχε και η οικογένεια αυτή δύο θύματα που ήσαν εξαδέλφια. Τον Χαρίση Δρίζη αξιωματικό και τον Ιωάννη Τσιτσέλη γιατρό, στον εμφύλιο το 1949. Εγγόνια του (Γκάτσο) Μου έχει πει η εγγονή του Γκάτζου, Περιστέρα Δρίζη-Δαβάνη, κόρη της θυγατέρας του Ζόλιας-Θεοδώρας, παντρεμένη με τον Ντιόντιο Δρίζη, η οποία διάγει το 101ο έτος της ηλικίας της, έχοντας πλήρη διαύγεια (είναι και συμπεθέρα μου), ο πατέρας της Ντιόντιος πέθανε σε ηλικία 102 ετών, ενώ ο παππούς Γκάτζος 104 ετών. «Γερά κόκκαλα» κατά τη ντοπιολαλιά. Ο παππούς Γκάτζος, λοιπόν, είχε μόνιμο στασίδι στον Άγιο Νικόλαο και εκκλησιαζόταν κάθε Κυριακή και εορτή. Αυτό ήταν συνήθεια και σε άλλους προύχοντες, οι οποίοι δίνανε χρήματα στην εκκλησία για να αντεπεξέλθει στα έξοδα της. Αναφέρω την κυρία Περιστέρα Δριζη –Δαβάνη που έχει κλείσει έναν αιώνα ζωής , με μεγάλη προσφορά στην κοινωνία μας. Στην κατοχή βοηθούσε στα συσσίτια του Αυγουστίνου Καντιώτη, που έδωνα την ημέρα 5000 χιλιάδες μερίδες και ρόφημα το πρωί , στα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο, έχω πάρει κι εγώ ρόφημα. Τα συσσίτια λειτούργησαν Νοέμβριο 1943- Απρίλιο !945 και αργότερα στο σύλλογο ΣΤΕΓΗΣ ΠΑΙΔΙΟΥ «ο Άγιος Στυλιανός» του πάτερ απόστολου , όπου πρόεδρος ήταν η εξαδέλφη της Άννα Καραγκούνη. τιμούμε με σεβασμό την κυρία Περιστέρα Δριζη- Δαβάνη, μια Καλλίστη Κοζανίτισσα και Αιωνόβια .
γ. Η τέταρτη οικογένεια, από την πλευρά πάλι της μητέρας της συγγραφέως, είναι οι Πασιαλήδες . Η γιαγιά της ήταν η Λένγκω Πασιαλή, σύζυγος του παππού της Ζήση. Οι Πασιαλήδες προέρχονται από τη Σουλιώτικη οικογένεια των Τζαβελαίων, που έβγαλε επτά γενεές Ιερέων και Δασκάλων. Ένας Πασιαλής ήταν μορφωμένος και πολύγλωσσος, διετέλεσε γραμματικός στην Αυλή του Αλή Πασά, από όπου πήρε και το όνομα Πασιαλής. Φυλακίστηκε από τον Αλή Πασά, γιατί βοήθησε τους Σουλιώτες, δραπέτευσε όμως και πήγε στο Μοναστήρι. Από το Μοναστήρι ήρθαν οι απόγονοί του στην Κοζάνη. Τα αδέρφια Στέφανος (προπάππος της συγγραφέως) και Γεώργιος ασχολήθηκαν με τα δέρματα, ίδρυσαν βυρσοδεψεία και πρόκοψαν. Έκτισαν το αρχοντικό Γ. Πασιαλή-Κούγια (θα το θυμάστε, αλλά δυστυχώς θυσιάστηκε και αυτό στο τσιμέντο). Το αρχοντικό το έδωσε προικώο στην κόρη του Λένγκω, που ήταν παντρεμένη με τον γιατρό Χαρίλαο Κούγια από τη Σιάτιστα. Τον οποίο έστειλε ο Πασιαλής στο Παρίσι για ανώτερες σπουδές . Και εδώ μεγάλος οικογενειακός κλάδος που τον περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες και με πολλές φωτογραφίες, επιστολές, βραβεύσεις, και τιμητικές διακρίσεις πολλών μελών των οικογενειών.
Ο Γεώργιος Γκίμπας, πατέρας της συγγραφέως, ήταν ένας άνθρωπος με πολλές γνώσεις. Τον ενδιέφερε η λογοτεχνία, οι ξένες γλώσσες, η μουσική, έπαιζε πιάνο και όλα τα όργανα της Πανδώρας στην οποία συμμετείχε. Επίσης, διετέλεσε το 1960 πρόεδρος του «Ολυμπιακού Κοζάνης», όπου συνεργαστήκαμε. Ήταν ορειβάτης, μέλος της Πανδώρας, πρόεδρος του συλλόγου Συναυλιών και της Μορφωτικής Κινήσεως, μέλος στο Δ.Σ. του «Μαμάτσειου Νοσοκομείου», έγραφε στο ιδίωμα ηθογραφικά, και με προσφορά στα κοινά. Διετέλεσε, τέλος, και πρόεδρος του Δ.Σ. επί Δημαρχίας Β. Ματιάκη το 1955.
Θυμάμαι το Φαρμακείο που ήταν κάτω από το Ξενοδοχείο «Μητρόπολις» του Ταρτάρα, στον πεζόδρομο, και στο οποίο σύχναζαν καθηγητές, ιατροί, δικηγόροι, άνθρωποι των γραμμάτων και μουσικολόγοι, όπως ο Τάσος Χρυσοχόου. Ήταν ένα φιλολογικό κατώι απογευματινό . Όπως μου έλεγε ο αείμνηστος Γιάννης Ευαγγελίδης, καθηγητής που έφυγε στα 37 του χρόνια, φίλος καλός και στενός φίλος του Γιώργου, συγκεντρώνονταν στο σπίτι του Γκίμπα, ο οποίος τους έπαιζε διάφορα μουσικά κομμάτια στο πιάνο, ενώ ο Φόρης Τιτέλης, γνώστης της μουσικής, καθηγητής και Διευθυντής της Εμπορικής σχολής, ανέλυε τα μουσικά κομμάτια και μετά τους έπαιζε βιολί. Ήταν μια παρέα συνομήλικοι του Ευαγγελίδη, όπως Μάρκος Νάτσινας, Μερκούρης Κυρατσούς, Μάκης Μουμουζιάς, Γιάννης Γκιουλέκας, όλοι Δικηγόροι, και ο Μανώλης Τσιώρας, φοιτητής της Ιατρικής και καλλίφωνος, και άλλοι Κοζανίτες. Τραγουδούσαν, και στο πιάνο ο Γκίμπας. Αρχηγός ήταν ο Φόρης Τιτέλης, που ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία. Έκαναν πολλές τέτοιες συγκεντρώσεις, τις λεγόμενες βεγγέρες (ωραία εποχή). Η κυρία Αννίκα τους υποδεχόταν ευχαρίστως και τους περιποιούνταν. Ήταν μια καλλιεργημένη γυναίκα, μια κυρία αξιοπρεπής, μια Κοζανίτισσα αρχοντοπούλα, σεμνή και με περισσή ευγένεια. Που να φανταζότανε ο Γιώργος ότι θα είχε συμπέθερο τον Φόρη, στην κόρη του Πέπη, που τη νυμφεύθηκε ο γιος του Βασίλης. Ο Γιώργος Γκίμπας ασχολήθηκε και με το γλωσσικό Ιδίωμα της Κοζάνης και έγραψε ηθογραφικά κείμενα, σε συνεργασία με τη γυναίκα του Αννίκα, που το γνώριζε καλά. Δημοσιεύτηκαν στο τοπικό τύπο το 1966.
Ο αείμνηστος Βασίλης ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος, με πολλά ενδιαφέροντα, ευγενής, πράος, ανεξίκακος, πάντοτε με το χαμόγελο και να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Ήταν «ο καλός «Σαμαρείτης Φαρμακοποιός», με πλούσια καρδιά. Είχε πάρει φαίνεται τα γονίδια των προγόνων, του πατέρα του και της μητέρας του. Ανήσυχος και τολμηρός με διερευνητικό πνεύμα, ταξίδεψε στα πέρατα της υφηλίου. Γροιλανδία, Ινδίες, Νεπάλ, στην Αμερική εκπροσωπώντας τους προσκόπους στο παγκόσμιο Τζάμπορι το 1960, στο Μάντσεστερ στη Αγγλία,το 1961 και στο Βέλγιο στον Μαραθώνα, γνώστης ξέων γλωσσών. Και μας αφηγείτο τι είδε στις χώρες αυτές. Ήταν και ιδρυτικό μέλος της Αερολέσχης Κοζάνης και πετούσε με το αεροπλάνο του πάνω από την Κοζάνη. Ήταν Τολμηρός και άφοβος. Παντρεύτηκε την Πέπη Τιτέλη αρχιτέκτονα κόρη του καθηγητή Φόρη Τιτέλη και απόκτησαν δύο παιδιά που είναι επιστήμονες. Ο Γιώργος Γιατρός και ο Χριστόφορος Χημικός , ζουν την Αγγλία Δυστυχώς μοίρα κακή τον πήρε στα 45 χρόνια του προ 30 ετών. Αύγουστος 1989. Προ ετών έφυγε και η σύζυγός του Πέπη. Ανέφερα όλα αυτά για να τιμήσω τη μνήμη του Μπίλη και της Πέπης. Δύο εκλεκτά μέλη της κοινωνίας μας.
Όσον αφορά τα φαρμακεία, το πρώτο φαρμακείο στην Κοζάνη ήταν του Βασίλη Γκίμπα (1874-1946), που άνοιξε το 1899. Το 1925 ήταν υποψήφιος βουλευτής με την Δημοκρατική Ένωση. Ακολούθησαν του Νικολάου Κουπαρούσου το 1920, που εκλέχτηκε και βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων τη δεκαετία του ’20. Ακολούθησε του Αστερίου Τέρπου, που διατέλεσε και Δήμαρχος Κοζάνης το 1934 με το Λαϊκό κόμμα και εν συνεχεία του Τριανταφύλλου . Μέχρι το 1967 τα φαρμακεία, ήσαν τέσσερα: Γκίμπα, Τέρπου, Τριανταφύλλου και της Ειρήνης Κούγια. Ήσαν από το 1964 συστεγασμένα. Σήμερα είναι περίπου 50 Φαρμακεία στην Κοζάνη , εκτός των γύρω χωριών.
Να σημειώσω, επίσης, ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν τηλέφωνα, ώστε οι γιατροί είχαν κάποιο φαρμακείο ως στέκι, όπου μπορούσαν να τους βρούνε, για να τους καλέσουν στο σπίτι τους σε περίπτωση ασθένειας. Από ό,τι γνωρίζω, στο Φαρμακείο του Β.Γκίμπα πήγαινε ο γιατρός Μεταξάς, που τον είχε και γαμπρό. Αργότερα στο φαρμακείο Γ. Γκίμπα ο Γ. Ζωγράφος και ο Ν. Βογιατζής. Στη συνέχεια ο Φιλόλαος Κούγιας ο μαιευτήρας Ν.Γκουζγκούνης, ο Σχολίατρος Δούβλης από τη Σιάτιστα.ο Γιώργος Τσεβεκίδης και άλλοι. Στο Φαρμακείο του Αστερίου Τέρπου ο Γιάννης Γαντσιούλης και ο Ηλίας Φασνάκης. Αργότερα ήταν ο Βαγγέλης Πασχαλίδης. Στον Κουπαρούσο ο αδελφός του Γ. Κουπαρούσος που είχε και κλινική, και στον Τριανταφύλλου ο Παπαλεωνίδας. Μιλάμε για την εποχή προ του ’40 και μέχρι το ‘60 . Ήταν μια δύσκολη κατάσταση για τους ανθρώπους του λαού όταν ασθενούσαν. Υπήρχε βέβαια και το Νοσοκομείο, που ήταν στην 11η Οκτωβρίου. Το Μαμάτσειο νοσοκομείο λειτούργησε το 1956. Και στο παράλληλο δρόμο της 11ης Οκτωβρίου είχαμε και νοσοκομείο Λοιμωδών νόσων. Τα λέω όλα αυτά για να γίνονται γνωστά στις νέες γενιές, αλλά και σε σας που είστε της νεώτερης γενιάς και βρίσκεστε στην αίθουσα αυτή Και αναφέρονται στην τοπική ιστορία.
Επίσης στην περίοδο της κατοχής, το1944, ο Διεθνής ο Ερυθρός Σταυρός ίδρυσε φαρμακείο στην Κοζάνη παράρτημα του Δ.Ε.Σ. (Επιτροπή διανομών Κοζάνης), στον χώρο του επισκοπείου. Πρόεδρος ήταν ο μητροπολίτης, Γραμματέας ο δημοσιογράφος Δοξάσης Παπαζήσης. Υπεύθυνος φαρμακείου ήταν ο απόφοιτος της σχολής Φαρμακείων Αθανάσιος Παναγιώτου, και, όπως μου έλεγε, είχε κάνει πρακτική στο φαρμακείο του Βασιλείου Γκίμπα, όπου εργαζόταν ήταν και ο γιος του Γιώργιος. Διδάχθηκε πάρα πολλά από τους Γκιμπαίους, που ήσαν ωραίοι άνθρωποι Τα γράφει αυτά στο βιβλίο του « ΛΙΓΑ ΑΠ’ ΟΛΑ» εκδόσεως 2006 .Όπως και για το Φαρμακείο του Διεθνούς Σταυρού στην Κοζάνη. Ο Παναγιώτου είχε λειτουργήσει Φαρμακείο στην Αθήνα. Το 1970. Αείμνηστος. Φίλος καλός. Στο Βασίλη ( Μπίλη) Γκίμπα έκανε πρακτική και ο Γιώργος Δακής, ο φαρμακοποιός. Άρα ο Οίκος Γκίμπα μπορεί να θεωρηθεί και σχολή για τους νέους φαρμακοποιούς, κάνοντας την πρακτική τους.
Συνεχίζοντας η συγγραφέας, παρουσιάζει το οικογενειακό δένδρο της οικογενείας του Κώστα Τζιαμπίρη του συζύγου της. Η οικογένεια Τζιαμπίρη έχει καταγωγή από την Ήπειρο και εγκαταστάθηκε στον Βυθό Βοΐου, κυνηγημένη από τους Τουρκαλβανούς. Είχαν μεταναστεύσει και πολλά από τα μέλη της οικογενείας στο εξωτερικό. Ο Κώστας Τζιαμπίρης, παππούς του συζύγου της, πήγε Αμερική, έκανε χρήματα και επέστρεψε στην Ελλάδα. Ο Θωμάς Καραδήμος, ο άλλος παππούς του συζύγου της Κώστα, από τη πλευρά της μητέρας του, πήγε στην Περσία, έκανε επιχειρήσεις, πρόκοψε και γύρισε στην Ελλάδα. Τα παιδιά του πήγαν στο Βελγικό Κογκό, απέκτησαν μεγάλη περιουσία και κατασκεύασαν στην Αθήνα το Ξενοδοχείο «ΣΤΑΝΛΕΥ», στην πλατεία ΚαραΪσκάκη. Είναι γνωστό και εκεί μέναμε οι περισσότεροι Κοζανίτες, όταν πηγαίναμε στην Αθήνα. Στην περίοδο του Εμφυλίου η οικογένεια Αριστοτέλη Τζιαμπίρη εγκαταστάθηκε στην Κοζάνη και ο Αριστοτέλης εργάστηκε στην ΤΥΔΚ (Τεχνική υπηρεσία Δήμων και κοινοτήτων ) της Νομαρχίας. Ως προϊστάμενος συνέβαλε να γίνουν πάρα πολλά έργα στις κοινότητες. Τον θυμάμαι και είχε αφήσει πού καλό όνομα στη υπηρεσία και στην κοινωνία.
Από τον γάμο Κώστα Τζιαμπίρη και Ολυμπίας Γκίμπα, Ιατρών, προήλθαν δύο αγόρια και τρία εγγόνια. Τα τέκνα Αριστοτέλης και Γιώργος είναι επιστήμονες με σπουδές σε Αμερική και Αγγλία. Ο Αριστοτέλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και ο Γιώργος δραστηριοποιείται στον οικονομικό και επιχειρηματικό τομέα. Ο Γιώργος είναι παντρεμένος με την ιστορικό-επιγραφικό Νίκη Μακρή, μεγάλης οικογένειας, με επιστήμονες και με καταγωγή από τα Επτάνησα, Πάτρα και από άλλα μέρη . Έχουν μία κόρη την Ολυμπία. Ο Αριστοτέλης είναι παντρεμένος με την πολιτικό επιστήμονα Μαρία Κοντομηνά του γνωστού επιχειρηματία Δημητρίου Κοντομηνά, με πολλούς επιστήμονες στην οικογένεια. Η καταγωγή τους είναι από τη Λακωνία και από άλλα μέρη από την πλευρά της συζύγου. Έχουν δύο παιδιά που γεννήθηκαν στη Ν Υόρκη, η Κωνσταντίνα και ο Δημήτρης. Όπως βλέπουμε δεν έμενε κανένας παραπονούμενος, και έξω από την έρευνά της. Κολοσσιαίο έργο.
Στο βιβλίο περιέρχονται 7 πίνακες γενεών με λεπτομέρειες. Μια μαθηματική κλίμακα των προγόνων αξιοζήλευτη. Επίσης, 12 σελίδες επιστολών, που αναφέρονται στον Μακεδονικό αγώνα μεταξύ συγγενών και υπευθύνων του Αγώνα, με τιμητικές διακρίσεις για την προσφορά τους στο Μακεδονικό αγώνα και ένα δίπλωμα τιμής από το Μουσείο Μακεδονικού αγώνα στη Θεσσαλονίκη στη Μητέρα της Αννίκα για την προσφορά της στο Έθνος και στον πόλεμο 1940-1941.Και τέλος βιβλιογραφία ένδεκα (11) σελίδων. Είναι δείγμα επιστημονικής αντίληψης για τη σωστή συγγραφή ενός βιβλίου.
Το βιβλίο αυτό μοιάζει με «ΛΙΜΠΡΟ ΝΤΟΡΟ» που είχαν τα Επτάνησα , δηλαδή «ΒΙΒΛΟΣ ΧΡΥΣΗ» των προγόνων. Περιτυλιγμένο από την πολύχρωμη ΣΤΟΦΑ που ύφανε στον αργαλειό με χρυσή κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη και ξεδίπλωσε «τ’ μτάρια», κατά την ντοπιολαλιά .
Λόγω του ονόματος «Ολυμπία» της συγγραφέως, μεταφέρω μια φράση του αρχαίου Φιλόστρατου: «Εν Ολυμπία το Κάλλιον».
Εκφράζω τις ευχαριστίες και τα συγχαρητήριά μου στην ερίτιμο κ. Ολυμπία Γκίμπα-Τζιαμπίρη για το βιβλίο, που συμπληρώνει την τριλογία των βιβλίων της «Μια γυναίκα Θυμάται», «Το βέλος του χρόνου από την Ιατρική …στην Πρυτανεία». Είναι μια έξοχη τριλογία, που εντάσσεται στην πνευματική κληρονομιά της Κοζάνης, τον τρέχοντα αιώνα, μετά και την τριλογία του αείμνηστου Μιχάλη Παπακωνσταντίνου η «Γιαγιά μου η Ρούσα», «Η Πέτρινη πόλη», και «Το χρονικό της μεγάλης νύχτας». Τον προηγούμενο Εικοστό . Οι τριλογίες εμπεδώνει στους Κοζανίτες την πεποίθησή ότι οι πνευματικοί μας άνθρωποί , συνεχίζουν να εμπλουτίζουν την πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά της Κοζάνης μας. Που είναι πολιτιστικό αγαθό . Ελπίζουμε να έχουμε και άλλους συγγραφείς επιστήμονες από τη νέα γενιά, που θα συνεχίζει την πνευματική κληρονομιά της πόλης μας .
Τελειώνοντας, να σημειώσω ότι το βιβλίο της αρχίζει με έναν στίχο του νομπελίστα ποιητή Σεφέρη. Κλείνω λοιπόν κι εγώ με στίχο του Σεφέρη
« Φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη, και να σπείρουν, ότι
πέρασε, πέρασε σωστά». Με τη γραφή της Μπούλης μας, συμπληρώνω. Ευχαριστώ.
Γιάννης Κορκάς