Σαν έρχουντι αυτές ια οι μέρις αδουκιούμι του μανάρ’ τ’ αρνί κι του κλιάμα πο ’ρξα τ’ Μιγάλ’ ν Παρασκιβή.
Ήμουν τσιούτσιανους απ’ λιέτι κι μι πήριν απ’ του χέρ’ ου μπάκας μ’ κι μι πάει στου ζουουπάζαρου, π’ γένουνταν σ’μα σ’ν παλιά τ’ν Αστυνουμία κι μ’ είπιν:
– Σούντα ρα Νιάκου κι άρπαξι εν’ αρνούλ’ για ν’ Πασκαλιά.
Σμάδιψα κι γω ένα τσιούτσιανου ίσια μι δυο ουκάδις, άσπρου μι μια ντάμκα μαύρ’ στου κακάλ’ κι του πήρα αγκαλιά.
– Πόσις παράδις ρα του χαλέβ’ς τ’ αρνί; αρουτάει ου μπαμπάκας μ’ του χουριάτ’.
– Τρία τάλιρα, τουν λιέει ικείνους.
– Ιου παλιουσόργκουνου, τι π’λας α ρα μουσκάρ’; Μια ουκά είνι. Ιά για του μ’κρό του παίρνου, να παίξ’.
Του πήρα κι απ’ λιέτι κι του πήγα σπίτ’. Δε στέκονταν στα πουδάρια τ’. Μια βδουμάδα το δουνάμι του γάλα μι μπιμπιρό. Σαν τράνιψιν ψίχα έπιρνα κρυφά αλεύρ’, το φκιανα κρυφά κουρκούτ’ μι νιρό κι το δουνα να φάει. Μι τσάκουσιν κι μιάφρα η μάναμ’.
Μια άλλ’ φουρά πάλ’ έβγαλα όλ’ τ’ μέσ’ απ’ του πλαστό κι του τάισα. Μι βάρισιν πάλ’ ιτότις η μάνα μ’ μι τουν κλώστ’ στα πουδάρια κι κούτσινα ουχτώ μέρις.
Μ’ έδινιν τ’ φιλίτσα μι τ’ ζάχαρ’ κι τουν καφέ κι ’γω το ’δινα στου μανάρ’. Μέχρι ζάχαρ’ το ’μαθα να τρώει. Έναν γούπου το ’δουκα μιάφρα. Του τι μ’ έσκουζιν η μάνα μ’, δε λέγεται!
– Μπρε χαντακουμένου, τζιουμπάνους τα γέν’ς; Μη σι δω άλλ’ φουρά μι του μανάρ’.
Ανηφόρ’ζα κι γω στουν Αϊ Θανάσ’ κι του μάζουνα χουρτάρ’. Χίρσιν να τρανέβ’ κι έτρουγιν πουλί. Μια μέρα δεν είχα τι να του δώσω, να μ’ ακλουθήσ’, κι κατέβασα απ’ του εικουνουστάσ’ τ’ς Παναϊας του κόλιαντου. Η μάνα μ’ μη πήριν όμους χαμπάρ’ κι του τι δαρμόν έφαγα δε λέγιτι. Δυο μέρις αράδα μι πλιάφουνιν, ώσπου κ’φάθκα κι όταν μι φώναζαν δεν άκουγα καντίπουτα κι ήλιγα όλου «α». Να ’νι καλά ου Χατζημανώλτς π’ μι ξικούφανιν.
Κι γω τ’ αγάπ’σα πουλύ τ’ αρνί. Τράνιψιν, γίνγκιν ίσια μι δώδικα ουκάδις κι δεν μπουρούσα να του σ’κώσου αγκαλιά.
Τ’ Μιγάλ’ βδουμάδα πήριν τ’ αφτί μ’ τ’ μάνα μ’ που λιγιν του μπάκα μ’:
– Δεν τα φτάσ’ν τ’ άντιρα απ’ του μανάρ’ για τσιτσιλάτου κι του κουκουρέτσ’. Να πεις του Χρηστάκ’ τ’ Κυρατσού να σι κρατήσ’ καμόσα. Τ’ Μιγάλ’ Παρασκιβή τα χαλέβου, να τα ζιματήσου.
Ήρθιν η Μιγάλ’ Παρασκιβή, σκώθ’κα τ’ χαραή, τηρώ για του μανάρ’, καμπουθινά. Βγαίνου στου νουβουρό να πααίνου στουν απόπατου, τηρώ δέξα κι τι να ιδώ. Του μανάρ’ κριμασμένου στου τσιγγέλ’, σφαγμένου. Του κλιάμα πο ’ρξα κι του ουρλιαχτό δε λέγουντι. Σ’κώθκιν όλους ου μαχαλάς στου πουδάρ’. Μέχρι γκουργκόλια έβγαλα στου λιμό απ’ του τσούριγμα. Κι να ’χου κι του μπαμπάκα μ’ να μι λιέει:
– Ι σιούρδι τα σι πάρου δυο ιγώ ρα απού βδουμάδα. Αυτό τα του σουγλίσουμι ν’ Πασκαλιά.
Κι τ’ μάνα μ’ να μι βαραίν’ κι να μι λιέει:
– Σκάσι αντίχριστου, σκάσι, μ’ αρίμαξες του ψουμί κι τ’ ζάχαρ’ γκαβαμένου. Τι χα να του κάμουμι. Πούρτσιουν; Ια για ν’ Πασκαλιά του πήραμι, να του σφάξουμι. Έχουμι σαράντα μέρις να φάμι κρέας.
Δυο μέρις το ’γλιπα στου γίνουρου μ’. Ν’ Πασκαλιά το ’γλιπα να ψένιτι κι μ’ έπιφταν τα σάλια. Όι δεν έφαγα ντιπ. Μούγκι ψίχα πέτσα άγλιψα. Έκαμα κιρόν να φάου αρνί. Αλλά κι κάθι φουρά π’ τρώω αρνί αδουκιούμι εκείνου του μανάρ’ κι τ’ς παταρές τ’ς μάκας μ’.
Σας εύχουμι καλή Πασκαλιά κι μη σουντάτι πουλύ στου ψημένου τ’ αρνί, γιατί ανιβαίν’ πουλύ η χουληστιρίν’.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
