Υπάρχουν πόλεις στην ενδοχώρα μας που τους πάει πολύ η αρχή του χειμώνα – ο μουντός καιρός, το ψιλόβροχο, τα μπαμπάκια της ομίχλης. Ομορφαίνουν. Κι ας χάλασαν οι ίδιες την ομορφιά τους, ακολουθώντας τον οικιστικό μοντέλο της Αθήνας. Ως τέτοια φανερώθηκε μπροστά μου η Κοζάνη. Μια πόλη που ό,τι κατάφερε να περισώσει από το παρελθόν της σε κοιτάζει κλεφτά, σαν κορίτσι πίσω από γρίλιες και καφασωτά.
Η μέσα κι έξω ομορφιά της όμως σαρκώνεται στα πρόσωπα και στις καρδιές των κατοίκων της. Δυνατές χειραψίες, ζεστές αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα που τα φωτίζει η ανυπόκριτη χαρά. Είναι, άλλωστε, τέτοια και η αφορμή– το τριήμερο Συμπόσιο Λογοτεχνίας του περιοδικού «Παρέμβαση» στο ολοκαίνουργιο κτίριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης (αντάξιο του περίφημου Ιστορικού Αρχείου της πόλης), με τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο.
Ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες εισηγήσεις, γόνιμες συζητήσεις, αξιοσημείωτη συμμετοχή από την πλευρά των κατοίκων. Κι ύστερα, αργά το βράδυ, οι τρυφερές συναντήσεις σε ταβέρνες της πόλης, με γέλια, ανιούσα διάθεση, τσίπουρα.
Οι Ελλάδα έχει πολλές δημιουργικές καρδιές. Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότερες χτυπούν στην περιφέρεια. Στην Κοζάνη οπωσδήποτε μία από αυτές. Μεγάλη.
Πάνος Σταθόγιαννης, Συγγραφέας
