Στον εραστή του ρεαλισμού και της μεταουτοπίας. (αφιερωμένο στον αδελφό μου Κώστα, που έφυγε σαν σήμερα, 3 Αυγούστου 2015 από τη ζωή). Του Θεόδωρου Κωνσταντινίδη

Ανύπαρκτα τα σύνορα της ουτοπίας,
έψαξες να τα βρεις στην “επί γης” ζωή σου.
Μια ζωή στο κυνήγι του απλού και αυτονόητου:
δείγμα ρεαλισμού.

Για αμερόληπτη και τελεστική Δικαιοσύνη,
για στοιχειώδη ανθρώπινη αλληλεγγύη,
για γνώση στην υπηρεσία του ανθρώπου,
όχι της επιστήμης μόνο:
δείγμα κι αυτό ρεαλισμού.

Κυνήγησες με πάθος το όραμα της ουτοπίας
κι ας ήξερες καλά πως ήταν απλησίαστο,
σαν σύννεφο λευκό ψηλά στον ουρανό:
δείγμα ρεαλισμού κι αυτό.

Τόπο στην ουτοπία δεν μπόρεσες να βρεις.
Πήγες στους ουρανούς με μια πικρή σοφία:
στην ανθρώπινη “επί γης” κοινωνία,
το απλό και αυτονόητο, το λογικό και φυσικό
μοιάζει με ουτοπία.

“έφυγες από κοντά μας, ειρηνικά αμίλητος κι ανέλπιστα…
η ανάμνησή σου μόνη μένει, τίποτε δε σε φέρνει πια κοντά μας
κι όμως, είσαι για πάντα στην καρδιά μας…”
Γαλήνευε κι ευφραίνου: ο αγαπημένος μας Στάθης είναι πια βουλευτής. Δικαιώθηκες, που καμάρωνες: “αυτός θα μας ξεπεράσει όλους”..