Έχει και η Εκκλησία τις δικές της ευθύνες για την κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία και μάλιστα σε πολλά επίπεδα. Έχει ευθύνες γιατί δεν αντιστάθηκε, γιατί δεν μίλησε με λόγο προφητικό. Έχει ευθύνες γιατί προσαρμόστηκε. Γιατί στο καταναλωτικό μοντέλο υπετάγη μέρος και του κλήρου και του λαού. Γιατί λησμόνησε ότι το όραμά της είναι ο αγιασμός των μελών της και ότι δρόμος προς αυτόν είναι η άσκηση, η λιτότητα, η αποφυγή του περιττού. Γιατί δεν κήρυξε δυνατά ότι νόημα ζωής δεν είναι η κατανάλωση και η καλή ζωή. Έχει ευθύνες γιατί φοβήθηκε τις φωνές εκείνων που της ζητούσαν να μην ομιλεί ή να ομιλεί μόνο για να επαινεί το σύστημα. Έχει ευθύνες γιατί δεν αντέδρασε με ταχύτητα και αμεσότητα σε λαθεμένες και αμαρτωλές συμπεριφορές μελών της και άφηνε την εντύπωση της συγκάλυψης.
Την πρώτη, όμως, και την κύρια ευθύνη έχουν τα στελέχη του πολιτικού συστήματος, οι άνθρωποι της εξουσίας, αυτοί που σήμερα μιλούν σαν παρατηρητές κι όχι σαν οι υπεύθυνοι για την καταστροφή της χώρας.
Μιλάνε για παθογένειες δεκαετιών, για μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει και σήμερα δίνουν συνταγές.
Θα ήθελα, λοιπόν, να τους ρωτήσω: εσείς κύριοι πού ήσασταν όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν κάνατε όσα έπρεπε να γίνουν, αλλά εκθρέψατε το πελατειακό σύστημα! Η αλαζονεία και η δίψα για την εξουσία ήταν πιο σημαντικά για σας από το μέλλον αυτού του τόπου και θεωρήσατε την πατρίδα ιδιοκτησία σας και λάφυρο της εκλογικής σας νίκης.
Υπάρχουν, όμως, σήμερα και δυνάμεις, απολύτως ορατές πλέον οι οποίες μέσα στην εμπάθεια και στο σχεδιασμό τους επιχειρούν ακόμη και την παραχάραξη και την αλλοίωση της ιστορίας για να επιτύχουν το στόχο τους. Εχθρεύονται την εκκλησία κι αυτό γιατί ενοχλεί το ότι η ιστορία μαρτυρεί ότι η σχέση Εκκλησίας και λαού σ΄ αυτόν τον τόπο είναι ζυμωμένη μέσα στη ζωή.
Ο προφητικός λόγος της Εκκλησίας μπορεί να ενοχλεί τους κρατούντες, αλλά παρηγορεί το λαό του Θεού, καθώς διαπιστώνει ότι οι ποιμένες του γρηγορούν και δεν συσχηματίζονται με τις εξουσίες. Η θέση της Εκκλησίας είναι δίπλα στους αδικούμενους και όχι δίπλα στους ισχυρούς.
Μακαριστός Σισανίου και Σιατίστης Παύλος (2012)