Σ’ είδα κι αδουκήθκα. από το Γιάνν’ τ’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθ’κα του 1994

Ήταν αγαπημέν’ φίλ’. Αντάμα στα νήπια, αντάμα στουν πιδικό, αντάμα στου σκουλειό κι στ’ς προυσκόπ’.

Πήγαν φαντάρ’, γύρ’σαν, έφκιασαν φαμπλιές, τράνιψαν, γίν’καν παλιοί προυσκόπ’ κι κάθι χρόνου, στ’ συνάντησ’ π’ φκιάν’ στου Κουρί, τ’ς ίγλιπις όλου αντάμα, όπους η Τσούτσου κι η Λιένου.

Ν’ τιλιφταία τ’ χρουνιά ου Γιώρ’ς ήρθιν μαναχός τ’ κι όλ’ απουρούσαν.

–          Τι ρα πούντους ου άλλους;

–          Δεν ξέρου, ήλιγιν γινατιασμένους.

Τουν έφαγαν τουν άνθρουπου. Αλλά κι αυτός κατιβασμένου του κιφάλ’.

Απέρασαν οι μέρις κι καμόσ’ απ’ τ’ς παλιοί φαγώθ’καν να μάθ’ν τι γίν’κιν κι μάλουσαν οι δυο φίλ’.

Καγκάνας όμους δεν μπόρ’σιν να μάθ’. Είχαν κι οι δυο του στόμα ασφαλτσμένου.

Μια βραδά αντάμουσα μι του Γιώρ’ στου Χατζηντάμου. Ήταν κινημένους απού κανα δυο.

–          Ώϊ τι φκιάν’ς α ρα!, μαναχός είσι; Ια κι γω.

–          Δεν βρήκα κάναν κι ήρθα να ρίξου ψίχα κανα δυο μουκουσιές. Του μισ’μέρ’ η Κατίγκου μ’ είχιν σπανακόρυζου. Πού να σι κρατήσ’ του βιράγκου!

Είπαμι πουλλά. Πώς πααίν’ η δ’λειά, τι φκιάν’ τα μ’κρά, τι τα γέν’ τ’ς απουκρές κι απάν’ σ’ν πέμπτ’ τ’ ριτσίνα τουν χ’πώ ν’ κουβέντα.

–          Τι ρα, λιανίσκάτι μι τουν άλλουν; Ισείς είσασταν σαν κώλους κι βρακί. Κι συ είσι καλός α ρα Γιώρ’. Άμα σι πουν τίπουτα του καταπίν’ς.

–          Άσι μι Νιάκου. Δεν ακουτώ να βγω όξου. Θαρρώ όλ’ τηρούν ιμένα

–          Τι είνι αυτάϊα π’ λιές ρα Γιώρ’. Εισί είσι ου πρώτους νοικουκύρ’ς τ’ς Κόζιαν’ς κι σι δείχν’ μι του δάχλου. Μ’ ένα χέρ’ τράνιψις φαμπλιά!

–          Άσι, άσι…

–          Ε ρα τα μι σκά’εις. Λέγι.

–          Ιά, μούγκι ισένα τα πω, να ξαλαφρώσου. Είμι ούρδα ιγώ ρα;

–          Όχ’ α ρα! Τι είνι αυτά π’ λιές; Ισύ άμα είσαν τυρί, τα να ’σαν κιφαλουγραβιέρα. Μην πω μανούρ’, χαζός είσι;

–          Ια, για τ’ αυτό μαλώνου μι τουν άλλουν.

–          Για λέγι, για λέγι!

–          Ια, μια μέρα αντάμουσάμι όξου απ’ τ’ Κακαβά του πιρίπτιρου. Καλ’μιρίσκαμι κι δεν πρόφτασάμι να πούμι καντίπουτας άλλου, γυρνάει κι μι λιέει: «Ώϊ, καλά π’ σ’ είδα κι αδουκήθκα. Μ’ είπιν η γυναίκα μ’, να πάρου λίγ’ ούρδα».

Μαλών’ς ή δε μαλών’ς, ια πε μι.

Υ.Γ. για τους ξένους μας: Την ούρδα στην Αθήνα και αλλού τη λένε μυτζήθρα.