Η μάνα δείχνει στη νύφη πώς να ζυμώνει.
– Μάκα: Βιρανιά ούτι τα μάτια σ’ ξέρ’ς να βγάν’ς. Έτσια μαρ’, έτσια. Να ξιπατώνουσαν.
– Ζηνοβία: Γιατί καλέ μαμά με μαλώνεις; Προσπαθάω, προσπαθάω. Αχ ίδρωσα.
– Μάκα: Καλάμια και παλιούρια κούτσουρου. Άκ’σι να σι πω. Ιγώ τα φύβγου. Τα πααίνου να πάρου λίγα σπανάκια κι ψίχα βούτυρου, να βάλουμι σ’ν πίτα. Η λίγδα τουν πέφτ’ βαρά του Μήκα. Ισύ να ζ’μών’ς έτσια – έτσια. Μην τ’ αφίκ’ς του ζ΄μάρ’ κι πέσ’, ισύ να ξέρ’ς. Ιά, ιά έρχουμι.
(Η μάνα φεύγει και η Ζηνοβία μονολογεί).
– Ζηνοβία: Αχ πως κατάντησα. Εγώ η κόρη αξιωματικού, που με ήθελαν τόσοι και τόσοι άντρες, πήρα το Μήκα. Ναι δε λέω, καλός είναι, αλλ’ αυτή η μάνα του! Να μην την είχε καλύτερα. Αχ τώρα τι κάνω; Ίδρωσα. Πότε θα ’ρθει κι αυτή η γριά;
(χτυπάει η πόρτα)
– Ζηνοβία: Αχ καλέ, ποιος είναι; Ελάτε μέσα. Ανοιχτά είναι. Έχω λερωμένα τα χέρια μου από αλεύρια. Ζυμώνω.
(μπαίνει μέσα ο Τέρενς)
– Ζηνοβία: Αχ ποιος είστε καλέ; Με τρομάξατε.
– – Τέρενς: Συγνώμη, δεν ήθελα να σας τρομάξω. Ξέρετε είμαι από το περιοδικό «Αξάμωσέ με», λέγομαι Τέρενς και κάνω ένα ρεπορτάζ, πως περνάει τη μέρα της μια μέση ελληνική οικογένεια. Για πέστε μου τι κάνετε εκεί;
– Ζηνοβία: Αχ αυτό λέω και ’γω. Αλλά η πεθερά μου επιμένει να ζυμώνουμε. Αρέσει στο Μήκα μου το ζυμωτό.
– Τέρενς: Και ποιος είναι ο Μήκας;
– Ζηνοβία: Ο άντρας μου καλέ. Με σκουπίζετε λίγο σας παρακαλώ, γιατί έχω ιδρώσει κι είναι λερωμένα τα χέρια μου;
(Ο Τέρενς βγάζει μαντήλι και της σκουπίζει το μέτωπο).
– Ζηνοβία: Όχι καλέ στο μέτωπο, εδώ (του δείχνει το στήθος της).
– – Τέρενς: Μα δυσκολεύομαι.
– Ζηνοβία: Ελάτε καλέ τώρα.
– Τέρενς: Εγώ ήρθα να σας ρωτήσω πως περνάτε τη μέρα σας.
– Ζηνοβία: (του κάνει τα γλυκά μάτια). Πλήττω-πλήττω. Θέλω να βγαίνω έξω, να κάνω περιπάτους και μετά να κάνω έρωτα συνεχώς. Αχ τι μου κάνετε τώρα. Με πλανεύετε.
(Ο Τέρενς τσιμπάει. Την αγγίζει και της κάνει κομπλιμέντα).
– Ζηνοβία: Αχ καλέ δε σας κέρασα και κάτι. Μα έχω λερωμένα τα χέρια μου. Σας παρακαλώ ελάτε λίγο να ζυμώσετε εσείς, μέχρι να πλύνω τα χέρια μου. Αχ τι μου κάνατε.
(Ο Τέρενς αρχίζει να ζυμώνει με δισταγμό).
– Ζηνοβία: Μη σταματάτε σας παρακαλώ γιατί η ζύμη θα πέσει και θα με σκοτώσει η μητέρα.
(Η Ζηνοβία βγαίνει έξω, πλένει τα χέρια της και έρχεται μέσα).
– Ζηνοβία: Να σας βάλω ένα μαντήλι στο κεφάλι, μην πέσει καμιά τρίχα. Ξέρετε ο Μήκας μου άμα δει τρίχα στο φαί, σηκώνεται η δική του τρίχα.
– Τέρενς: Έλα τώρα, σε παρακαλώ.
– Ζηνοβία: (του βάζει το μαντήλι). Όχι πρέπει. Μέχρι να ετοιμάσω τον καφέ, φορέστε και την ποδιά, μη λερωθείτε. (τον χτυπάει στο μάγουλο). Άτιμο εσύ με ξεσήκωσες σήμερα.
(Η Ζηνοβία φεύγει για τον καφέ. Μπαίνει μέσα η μάνα, βλέπει τον Τέρενς, ταράζεται και κάνει να φύγει).
– Μάκα: Ου, ου ου, φάντασμα, φάντασμα (κάνει το σταυρό της). Ποιος είσι μπρε κι τι φκιάν’ς αυτούια;
– Τέρενς: Θα σας εξηγήσω γιαγιά. Είμαι ο Τέρενς από το περιοδικό «Αξάμωσέ με».
– Μάκα: Γιαγιά να πεις τ’ μάνα σ’. Ποιος είσι; Τα τρελαθώ. Αστυνομία, αστυνομία, πχιάλατι πχιάλατι, μας κλέβ’ του ζ’μάρ’.
– Τέρενς: Να σας εξηγήσω. Είμαι δημοσιογράφος από το περιοδικό «Αξάμωσέ με».
– Μάκα: Α, α α αξαμώνας είσι, τα μι μαγαρί’εις του σπίτι μ’. Ζηνουβία, Ζηνουβία, λιγουθυμώ, που είσαι καλέ;
– Ζηνοβία: (μπαίνει μέσα και βλέπει τη γριά τέζα). Αχ η μαμά, τι να κάνω; Έλα να σε κρύψω στο μπάνιο, γιατί άμα σε βρει εδώ ο Μήκας μου δε γλυτώνω με τίποτα, θα με μαχαιρώσει. (καθώς πάει να τον κρύψει έρχεται ο Μήκας).
– Μήκας: Τι γίνιτι εδώια; Τι έπαθιν η μάνα μ’; Ποιος είνι αυτός ιά;
– Ζηνοβία: να σου εξηγήσω Μήκα μου. Ο κύριος Τέρενς είναι δημοσιογράφος κι ήρθε να μου πάρει συνέντευξη, να μάθει πως περνάμε. Με είδε που τυραννιόμουνα και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ξέρει αυτός από πίτες.
– Μήκας: (τον κοιτάει και λέει): Ου να χαθείς, να χαθείς, ντιγκιντόγκα. Άι σιχτίρ απ’ τ’ ιδώ. Άχρηστι. Δυο μέτρα άντρας κι μι σ’κών’ς του παλτό.
– Τέρενς: Σας παρακαλώ κύριε. Έχετε παρεξηγήσει. Εγώ για άλλο πράγμα ήρθα εδώ.
– Μήκας: Ξιπατώσ’ απ’ τ’ ιδώ. (τον πετάει αλεύρι). (Ο Τέρενς βγαίνει έξω).
– Ζηνοβία: Μήκα μου, θα με συγχωρέσεις αγάπη μου; Εγώ για καλό σου το έκανα. Για να γίνει καλή η πίτα. Να για όλα αυτά φταίει η μαμά σου, που δεν ήθελε να κάνει την πίτα μόνη της. Τώρα δεν θα γινόταν τίποτα κι έχασα και τον «πρωινό καφέ» (εκπομπή). Συγχώρα με χρυσέ μου, συγχώρα με.
(ξυπνάει η μάνα)
– Μάκα: Αχ πού είμι; Τι έπαθα; Μήκα να ζή’εις πιδί μ’, καλά που ήρθις. Πριν λίγου ήταν του στ’χιο ιδώ, του στ’χιο. Αχ τι έπαθα….
– Μήκας: Στου ζύμουμα είσι ακόμα μάκα, στου ζύμουμα.
– Μάκα: Κατάλαβα. Πάλ, ιγώ τα ζ’μώσω….
