Μια χαραή πααίνουντας στ’ δ’λειά, μ’ ακλούτσιν ένα κ’τάβ’. Τ’ αλ’πήθκα, του σμάζουξα κι του πήρα σπίτ’. Του τι χαρά το ’καμαν τα μ’κρά δε λέγιτι, το ’βγαλαν κι όνουμα κιόλας. Του ’λιγαν «κούτιου».
Ν’ Κατίγκου μ’ όμους δεν καλονάριζιν γιατί παλάμ’ζιν του νουβουρό κι ν’ ξέστρουνιν τα σκ’τιά απ’ του χαϊάτ’ παίζουντας. Χώρια π’ τα μ’κρά έφκιαναν ότ’ πίν’ του γάλα κι το ’διναν στου σκ’λί.
Σι δυο μήνις γίν’κιν άλλου τόσου αλλά χίρσιν κι τα χούϊα. Πάεινιν στ’ γειτόντσα που ’χειν κότις κι τ’ς κυνηγούσιν. Μια μέρα ήφιριν κιόλας μιαν γκλιαρουμέν’. Του τι χαρά έφκιασαν τα μ’κρά δε λέγιτι. Του ’λιγαν κι του ξανάλιγαν. Ύστιρας όμους απού μια βδουμάδα ήρθιν σπιτ’ σλιαρουμένου μι του φκιάρ’. Του γκάβαναν του μάτ’.
Πήγαμι στ’ γειτόντσα, μι τα μ’κρά αμπρουστά να μουτσουκλαίν’ κι τσακώθκαμι:
– Δεν αντρέπισι μαρ’, βάρισις του σκ’λί. Δεν ακούς μαρ’ τ’ς οικουλόγ’ κι τ’ς ζουόφιλ’ π’ λιέν ν’ αγαπούμι τα σκ’λιά κι τα γατιά; Τι χαλέβ’ς να σι στείλου τουν Μαυρουζούμ’; Αυτό το σκ’λί μούγκι π’ δεν σ’ ουμιλάει, τόσου γνουμ’κό είνι.
– Τ’ν είπα ν’ Κατίγκου σ’ να του σμαζώξ’. Μι γκλιάρουσιν έξ’ κότις κι προυχτές μι κυνηγούσιν κι τουν κούρκου. Τι χα να του φκιάσου! Του σλιάρουσα μι του φκιάρ’ κι άμα δεν του σμαζώξτι, τα τσακώσ’ ου Μήκας του γκρα.
Είχιν ψίχα δίκιου. Του σμάζουξάμι σ’ν αυλή. Αλλά του βιράγκου μόλις απιρνούσιν κάνας, τουν λιχτούσιν σαν λυσσασμένου κι άμα έγλιπιν ν’ πόρτα ανοιχτή, πχιαλούσιν όξου κι ότ’ ίβρισκιν αμπρουστά τ’ του κυνηγούσιν.
Μια μέρα απιρνούσιν μιαν μι μίνι κι τ’ δάγκουσιν του κουλί. Αμάν να του συνιφέρουμι του κουρίτσ’ απ’ τ’ λαχτάρα. Μέχρ’ ζάχαρ’ το δουκάμι.
– Μη φουβάσι, τ’ν ήλιγάμι, είνι καλό του σκ’λί. Το καμάμι κι ινέσα. Δεν τα πάθ’ς καντίπουτας. Ιά, ισένα σούντσιν, γιατί φαίνιτι λιμπίσκιν τα κουλιά σ’ τα κρέχτα.
Όσου απιρνούσιν ου κιρός τόσου άγριβιν. Μέχρ’ του χασάπ’ έφτασιν κι άρπαξιν ένα μπροστ’νό απ’αρνί που ’χειν κριμασμένου στου τσιγκέλ’. Μας ήρθιν σπίτ’ σιαρτουμένου μι τ’ μαχαίρα.
Δεν πάεινιν άλλου. Πήραμι ν’ τρανή τ’ν απόφασ’ να του διώξουμι.
Σ’κώθκα μια χαραή, του πήρα στ’ αυτουκίνητου, να μην πάρ’ν χαμπάρ’ τα μ’κρά, του πήγα στου Πουρτουράζ κι τ’ απόλ’κα σι κάτ’ τζουμπαναρέοι.
Ώι του ξιπατουμένου, νουρίτιρα απ’ τ’ ιμένα γύρ’σιν σπίτ’.
Δεν σμαζώνουνταν μι καντίπουτα. Μέχρ’ μι αλτσίδα το ’δισάμι κι αυτό τ’ν έκουψιν, σούντσιν σ’ ένα γουμάρ’ π’ απιρνούσιν κι γκρέμ’σιν τουν πάπου που ήταν καβάλα. Ου πάπους τσάκ’σιν του πουδάρ’ κι έκατσιν δυο μήνις στου μισουκουμείου.
Του τιλιφταίου ήταν οι γάτις. Δεν ακουτούσιν κανκαμιά ν’ απιράσ’ απ’ τ’ ικεί. Μέχρ’ στα κιραμίδια τ’ν έφτανιν κι τσάκιζιν ότ’ ήβρισκιν αμπρουστά τ’.
Μια μέρα απιρνούσιν απ’ του σουκάκ’ ου Ντίντης, παλιός κυνηγός.
– Ω ρα Ντίντη, δε του ψίχα του σκ’λί, πουλί κυνηγιάρ’κου του γλέπου. Σάματ’ σι φκιάν για του κυνήγ’;
Του τηράει ου Ντίντης κι μι λιέει:
– Χαλέβ’ τινικέν σ’ν ουρά. Είνι μπασταρδιμένου.
– Σώπα ρα! Για πε μι όμους ψίχα. Χαλέβου να του ξικάμου. Πώς τα φκιάσουμι μι τουν τινικέ;
– Ιά, τα του τσακώ’εις, τα του πααίν’ς στουν Αρίνταγα, τα του κριμάεις έναν τινικέ σ’ν ουρά κι τα τ’ απουλήκ’ς. Δεν τα γυρίσ’ καγκαμιάφρα.
Του πήγα στουν Αρίνταγα αλλά τ’ αλ’πήθκα κι δεν του κρέμασα τινικέν αλλά κ’τί. Δε γύρ’σιν του σ’κλί ξανά στου σπίτ’.
Αλλά τώρα τα μ’κρά ουρλιούντι κι αρουτούν αράδα «που είνι του κούτιου, που είνι του κούτιου».
Άμα ιδεί κάνας ένα σκ’λί μι κ’τι σ’ν ουρά να ξέρ’ ότ’ είνι θ’κό μ’. Να μι του φέρ’ κι αμειφθήσεται.
