Ο ορυκτός πλούτος στοίχειωνε πάντα στη φαντασία των Ελλήνων. Αυτός μας έβαλε στα μνημόνια, για «να τον κλέψουν οι ξένοι». Αυτός θα μας έβγαζε από τα μνημόνια, «αρκεί να μπορούσαμε να τον εκμεταλλευθούμε». Ονομάστηκε υδρογονάνθρακες (1,3 τρισ. ευρώ μόνο στο Αιγαίο υπολόγισε, σύμφωνα με δημοσιεύματα μια επιτροπή της Ακαδημίας Αθηνών)· έγινε «υδατάνθρακες» από τον κ. Πάνο Καμμένο· πήρε τη μορφή σπάνιων γαιών (για τις οποίες έγινε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και θα γίνει και εδώ) κ.λπ. Πρόσφατα δύο καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης υπολόγισαν τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδος σε 2,4 τρισ. ευρώ, κάτι που η ΕΡΤ χαρακτήρισε «μυθικό».
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει βάση σε όλες αυτές τις μελέτες, ασχέτως αν στον δημόσιο διάλογο απλοποιούνται (και κάποιοι ονειρεύονται ζωή χαρισάμενη ως ιδιοκτήτες κοιτασμάτων), διογκώνονται, και γίνονται θεωρίες συνωμοσίας. Αλλά οι μελέτες με τα τρισ. βασίζονται σε εκτιμήσεις, ενώ δεν υπολογίζουν το κόστος εξόρυξης των «θησαυρών της ελληνικής γης». Υπάρχει και ένας τρίτος παράγων που πρέπει να λάβουμε υπόψη: οι κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις σε κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης των διαπιστωμένων κοιτασμάτων. Ενώ όλοι θέλουν να ζήσουν από τον ορυκτό πλούτο της χώρας κανείς δεν θέλει την εξόρυξή τους, τουλάχιστον σε ακτίνα τουλάχιστον 100 χιλιομέτρων από το σπίτι του.
Σε ό,τι αφορά τα πετρελαϊκά κοιτάσματα ήδη στην περιοχή των Ιωαννίνων στήνεται το σκηνικό των Σκουριών «με μπλόκα, που υποχρέωσαν πολλές φορές τα συνεργεία της κοινοπραξίας να σταματήσουν τις εργασίες τους, ενώ δεν έλειψαν και δολιοφθορές σε μηχανήματα» («Καθημερινή» 5.3.2018). Στην Κρήτη, «επί ποδός βρίσκονται πολίτες και περιβαλλοντικές οργανώσεις» («Εφ.Συν.» 6.10.2018), ενώ το Δίκτυο ΟικοΚρήτη επισημαίνει χιλιάδες κινδύνους από τις πλατφόρμες στο Λιβυκό Πέλαγος: «Οι εξορύξεις αυτές σχεδιάζεται να γίνουν σε πρωτόγνωρα βάθη χιλιάδων μέτρων με άγνωστες συνέπειες, καθώς δεν υπάρχει ακόμα η κατάλληλη τεχνολογία. Ηδη από το στάδιο των σεισμικών ερευνών η ζωή στις θάλασσές μας, τα δελφίνια, οι φάλαινες φυσητήρες αλλά και οι θαλάσσιες χελώνες κινδυνεύουν θανάσιμα. Τα οικονομικά επιχειρήματα υπέρ των εξορύξεων αμφίβολων ποσοτήτων υδρογονανθράκων από πολύ μεγάλα βάθη είναι σαθρά. Ο ανταγωνισμός στον χώρο της ενέργειας είναι πολύ έντονος και ήδη έχουμε εμπλακεί σε γεωπολιτικές συγκρούσεις χωρίς να γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον».
Τίποτε στη ζωή δεν είναι ακίνδυνο και τίποτε δεν είναι τσάμπα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πρώτα οικολόγοι και οικολογούντες που μετατρέπουν το κίνημα σε μια στείρα άρνηση κάθε οικονομικής προόδου. Θα είναι, δε, πιο τίμιο να εντάσσουν και το κόστος της άρνησης, όταν ξεσηκώνουν τον κόσμο για κάθε έργο.
