H φύση έχει υπομονή. Αντέχει σιωπηρά επί χρόνια ολόκληρα την ανθρώπινη ανοησία. Περιμένει πότε αυτό το αλαζονικό ον – ο άνθρωπος – θα θέσει μόνος του τα όριά του.
Περιμένει την στιγμή που θα βρεθεί ένας νοήμων να κάνει τη διαφορά και να ξυπνησει τους υπόλοιπους από τον λήθαργο στον οποίο τους έριξε ο ευδαιμονισμός.
Αν όμως αυτό δε συμβεί; O επί χρόνια κακοποιημένος κάποτε ξυπνά.
Για πόσο θα παρακολουθεί την αυθαιρεσία, τον βανδαλισμό, την καταπάτηση όλων όσων θα έπρεπε να διαφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού.
Τότε η κακοποιημένη φύση υψώνει το ανάστημά της και τιμωρεί.
Λειτουργεί στυγνά, ανελέητα, μην υπολογίζοντας τίποτα και ισοπεδώνοντας τα πάντα.
Όχι για να εκδικηθεί αλλά για να αποκαταστήσει τη χαμένη της ισορροπία.
Η φύση δεν εκδικείται. Η φύση μας αγαπά.
Μας δίνεται απλόχερα καθημερινά για να την απολαύσουμε. Τα δάση, τα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες είναι γύρω μας για να μας προσφέρουν υγεία, ευεξία, αποδράσεις από την αγχώδη καθημερινότητα.
Εμείς όμως δεν εκτιμούμε τίποτα. Εμείς γίναμε «θεοί» παρεμβαίνοντας ασυλλόγιστα , χωρις μέτρο και χωρίς σεβασμό. Μπαζώσαμε ρέματα για να επεκτείνουμε τις πόλεις, χτίσαμε σπίτια μέσα σε δάση κόβοντας δέντρα, περιφράξαμε παραλίες για να χτίσουμε τα εξοχικά των ονείρων μας.
Βιάζοντας και καταπατώντας τα πάντα, πιστέψαμε πως αποκτήσαμε τα πάντα.
Μια στιγμή όμως φτάνει να χάσουμε τα πάντα.
Χρόνια ακούμε ότι το περιβάλλον πεθαίνει. Όντως…ενίοτε όμως πεθαίνουμε και εμείς.
Αργά, εξαιτίας νόσων που προέρχονται από την αλόγιστη παρέμβαση μας σε αυτό, αλλά και ακαριαία λόγω του ξεσπάσματος της οργής της φύσης.
Εικόνες θλιβερές έρχονται καθημερινά από μεριές του πλανήτη που πληρώνουν την ανθρώπινη ανοησία.
Εικόνες τραγικές μας κατακλύζουν αυτές τις μέρες από την τραγωδία στην Αττική.
Εικόνες που σε λίγες μέρες θα ξεχαστούν γιατί αλαζονικός μικρός «θεός» έχει βραχεία μνήμη αλλά άπειρη ανοησία.
Θα συνεχίσει να ζει στην επίπλαστη ευμάρειά του μέχρι να φτάσει η δική του ώρα να πληρώσει.
«Ανοήμονες βιούσι, ού τερπόμενοι βιούν»
Το τίμημα είναι ακριβό…
