Η διαμορφωμένη παγκοσμίως εντύπωση για την πατρίδα μας είναι πως από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους και μέχρι σήμερα είναι μια πολιτεία χριστιανική. Για όλους δε τους Έλληνες η πατρίδα μας θρησκεύει επίσημα, αφού η Εκκλησία είναι παρούσα και συμμετέχει σε όλες της πολιτικές και εθνικές εκδηλώσεις (εθνικές γιορτές, εγκαίνια, ορκωμοσίες κλπ, ενώ η θεία λειτουργία μεταδίδεται από τα δημόσια – κρατικά μέσα ενημέρωσης). Από την ιστορική, όμως πραγματικότητα προκύπτει πως οι σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους πέρασαν από μύρια κύματα και κατά περιόδους ήταν σχέσεις αγάπης και μίσους! Μέσα στον 20ο αιώνα μόνον άλλαξαν έξι καταστατικοί χάρτες και έγιναν αναρίθμητες τροποποιήσεις, όπως και αναρίθμητες απόπειρες από επίσημες επιτροπές για τη σύνταξη καταστατικού χάρτη. Αυτό και μόνο δείχνει την αδυναμία για την απόκτηση ενός βιώσιμου χάρτη και σ΄αυτό συντέλεσε και η πολιτεία με τις παρεμβάσεις της και τις συνεχείς παλινδρομήσεις σε ζητήματα που υποκινούσαν εκκλησιαστικοί παράγοντες. Η πολιτεία θεωρούσε την Εκκλησία ως οργανισμό που εξαρτάται από αυτήν. Είναι μεν ΝΠΔΔ, όμως, πιστεύει πως δεν επιτρέπεται να νομοθετεί χωρίς την έγκριση και την εποπτεία της, γι αυτό και την παρακολουθεί στενά με πολλούς τρόπους. Η θέληση της πολιτείας επιβαλλόταν στην Εκκλησία με νόμους, που θεσπίζονταν χωρίς την έγκρισή της. Αυτό είναι το σύστημα της «νόμω κρατούσης πολιτείας». Άσκησε συχνά αυθαίρετη και βίαιη πολιτική σε καθαρά εκκλησιαστικά θέματα, όπως η εκλογή επισκόπων. Αυθαίρετες ήταν και οι κατά καιρούς απαλλοτριώσεις εκκλησιαστικών κτημάτων, τα οποία δίνονταν σε ακτήμονες κι αργότερα γίνονταν για τους κατόχους προσοδοφόρα οικόπεδα κι όχι καλλιεργήσιμες γαίες. Η πολιτεία θεωρούσε την Εκκλησία στήριγμά της στους ιδεολογικούς και εθνικούς σκοπούς της και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες αποδέχονταν αυτόν τον ρόλο. Το πολυθρύλητο ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας στοιχειώνει ακόμα μέχρι σήμερα τις σχέσεις τους. Η Εκκλησία ονομαστικά είναι κάτοχος τεράστιας περιουσίας, αλλά έσοδα δεν έχει. Το θέμα δεν έγινε ποτέ αντικείμενο σοβαρής οικονομικής μελέτης και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν την Εκκλησία αυτοδύναμα και να εξασφαλίσουν την υλική και πνευματική ανεξαρτησία της, ώστε να μην έχει την ανάγκη του κράτους. Η Εκκλησία χωρίς τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους βρίσκεται πάντα σε μειονεκτική θέση στις κατά καιρούς συζητήσεις για το λεγόμενο χωρισμό της από το κράτος. Σήμερα δε, το ζήτημα εμφανίζεται περισσότερο πολύπλοκο, κυρίως όσον αφορά τη μισθοδοσία των κληρικών, αφού το κράτος ανέλαβε αυτήν την υποχρέωση ως αντάλλαγμα της απαλλοτριωθείσας εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ηλίας Κ Μάρκου
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
