Τελικά ύστερα από ένα τετραήμερο διαπραγματεύσεων στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφής εμφανίστηκε το ευρωπαϊκό σχέδιο Μαρσαλ, δλδ. το ταμείο ανάκαμψης της ευρωπαικής Οικονομίας, αν και από την αρχική πρόταση των € 500 δις το τελικό ποσό που εγκρίθηκε στη σύνοδο κορυφής ήταν €390 δις.
Πριν επιτευχθεί όμως αυτή η συμφωνία προηγήθηκαν μήνες αντιδράσεων & προειδοποιήσεων από τα «πλούσια» κράτη και ειδικά από την Ολλανδία που απαιτούσε τον πλήρη έλεγχο χορήγησης των ποσών προς τις επιδοτούμενες χώρες πράγμα για το οποίο υπήρχαν αντιδράσεις και ειδικά από την Ιταλία.
Ωστόσο αποφασίστηκε τα χρήματα να διανέμονται σύμφωνα με τα σχέδια των κυβερνήσεων και χωρίς τον εξοντωτικό έλεγχο που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα στην πρόσφατη περίοδο.
Η τεθείσα ρήτρα περί ελέγχου & έγκρισης του προορισμού των επιδοτήσεων σε μία χώρα, από τις άλλες μάλλον θα πρέπει να έχει τυπικό χαρακτήρα γιατί, καμία δεν θα διακινδύνευε να δημιουργηθεί κλίμα καχυποψίας με κίνδυνο την απόρριψη κάποια στιγμή και των δικών της επιλογών.
Τώρα αν παρόλα αυτά βρεθεί τέτοια χώρα να αμφιβάλλει για την αξιοπιστία μιας άλλης θα μπορεί βέβαια να καθυστερήσει την εκταμίευση στέλνοντας το θέμα στο ευρωπαϊκό συμβούλιο με ότι αυτό συνεπάγεται.
Τέτοιες συμπεριφορές όμως εκκολάπτουν αντιθέσεις , εχθρότητα και δεν αποκλείεται η διατήρηση και ενίσχυση των blocks, βόρειων & νοτίων ή άλλως πλουσίων & φτωχών χωρών, πράγμα που θα σημάνει και την οριστική διάσπαση της ΕΕ.
Για να δούμε όμως τι ακριβώς έχουμε μέχρι σήμερα. Οι μεν νότιοι εξασφάλισαν κάποια σημαντική χρηματοδότηση, οι βόρειοι ή φειδωλοί ή πλούσιοι κέρδισαν κάποιες παραχωρήσεις ενώ δύο χώρες του Βιζεγκραντ Ουγγαρία και Πολωνία περιόρισαν τις τυχόν επιπτώσεις της μη εφαρμογής ενίοτε των κανόνων του κράτους Δικαίου, πράγμα για το οποίο είχαν κατηγορηθεί από όργανα της ΕΕ.
Η δε Γερμανία και Γαλλία αισθάνονται ικανοποιημένες που τελικά πέρασε η συμβιβαστική πρόταση τους.
Όμως όλα αυτά αρκούν για να θεωρηθεί ότι ετέθησαν οι βάσεις για την υλοποίηση μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πρότυπο την ΗΠΑ ?
Στο σημείο αυτό διατηρούμε κάποιες επιφυλάξεις και αυτό γιατί στις ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή της πρώτης Αμερικανικής κυβέρνησης αποφασίστηκε η ίδρυση Εθνικής Τράπεζας και η χρηματοδότηση των κρατικών χρεών από μία ισχυρή κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Δημιουργήθηκε μία ισχυρή εκτελεστική εξουσία , μια ισχυρή εμπορική οικονομία, ένας ισχυρός στρατός αλλά και ναυτικό.
Μπορούμε λοιπόν να διαπιστώσουμε ότι όλα αυτά που είδαμε τους τελευταίους μήνες, απέχουν παρασάγγας από την προοπτική δημιουργίας μιας Ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ίσως το κυριότερο: κανείς από τους ευρωπαίους ηγέτες δεν υπέβαλε την πρόταση ώστε το Ευρωπαϊκό ταμείο ανάκαμψης να χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θεμελιώνοντας την αντίληψη ανάληψης των κρατικών χρεών από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή δίνοντάς της διάσταση Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης.
Αθήνα 23/7/2020
Δημήτρης Α. Ζακοντίνος
Οικονομολόγος
MCs stragetic & defense analyst
Mέλος & τ. Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ
