«Το φανάρι του Διογένη» ………….. (σχολιασμοί και επισημάνσεις)…

Σε ένα σπήλαιο ληστών

Αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός των Βρυξελλών από τον Ανδρέα Παπανδρέου, «σπήλαιο ληστών» για να έρθουν τα χρόνια που δικαίωσαν την «προφητεία» του!
«Θεριά οι άνθρωποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν… Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν» (Κώστας Βάρναλης).
Ενώ ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο τον κόσμο χωρίς αλυσίδες και προαπαιτούμενα, αυτοί που τον διαχειρίστηκαν στο όνομα του ανθρώπου, τον ξεγύμνωσαν από όλα τα στολίδια του και ως λυκάνθρωποι, τον καταξέσχισαν. Οι λίγοι, οι έχοντες, είναι εκτός από διαχειριστές και οι μόνοι, οι απόλυτοι ιδιοκτήτες. Αποτέλεσμα; Χωρίς δικαιοσύνη και λογική, η ανοησία της απληστίας και της εκμετάλλευσης χτύπησε κόκκινο και ο κόσμος που έπλασε ο Θεός, ο κόσμος της δικαιοσύνης και της κοινοκτημοσύνης έγινε τόπος μαρτυρίου για τους πολλούς, τους μη έχοντες.

Το παγκόσμιο σύστημα εκμετάλλευσης, αυτό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, εξοστράκισε τη δικαιοσύνη από κάθε χώρο και τομέα όπου ζουν άνθρωποι και ζώα, κατέστρεψε τη φύση, δηλητηρίασε τον αέρα και το νερό και έκανε όλη την Υδρόγειο κόλαση!
Με αυτό το σύστημα σε λειτουργία, δεν πρόκειται να γλιτώσει κανείς. Αλλά και όσοι συνεργάζονται με τους εξουσιαστές, νομίζοντας πως θα γλιτώσουν, βρίσκονται απλά σε αναστολή. Απολαμβάνουν τα αγαθά για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, αλλά στην ουσία είναι ένα ακόμη «σφάγιο» πριν την καρατόμησή τους, όταν το αποφασίσουν οι εξουσιαστές για την απόσυρσή τους από την κυκλοφορία!
Αυτού του είδους οι πρόθυμοι ηλίθιοι βρίσκονται παντού μέσα στην κοινωνία που κινούμαστε. Είναι τα τυφλά όργανα του συστήματος, διεκπεραιωτές υπηρεσιών σε διάφορα πόστα, όπως, πολιτικοί, ΜΜΕ, δικαστικοί, ιερωμένοι, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, συνδικαλιστές, αγροτοπατέρες, δήμαρχοι και αυτοδιοικητικοί, πότε ως συνεργάτες και πότε αδρανείς με το σύστημα εξουσίας, διότι πάντα βολεμένοι, είναι οι γενίτσαροι των εξουσιαστών. Όταν ακόμα και η σιωπή σε κάποια πράγματα είναι ενοχή!
Μια Ελλάδα που χάνεται, αλλά το μαχαίρι το κρατάνε όλοι αυτοί. Και είναι αυτοί που χτίζουν τους τοίχους της φυλακής με μπετόν και σιδερόβεργες, για να κρατάνε τους φυλακισμένους σε ομηρία!
Η Δικαιοσύνη, με το «Δ» κεφαλαίο, είναι ένας τρόπος να πολεμηθεί η Αδικία – με «Α» κεφαλαίο – και ο άλλος τρόπος είναι η αντίδραση των «ελεύθερων πολιορκημένων». Αυτό που έλεγε ο Κάρολος Μαρξ δύο αιώνες πριν. Και επειδή κλείνουν διακόσια χρόνια από τη γέννησή του, ας δούμε τι έλεγε ο πάντα επίκαιρος και διαχρονικός αυτός «προφήτης»…

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ: Ένα βιβλίο που γράφεται και διαβάζεται ακόμα

«Δεν πρέπει μόνο να εξηγήσουμε τον κόσμο. Πρέπει και να τον αλλάξουμε» έλεγε ο Κ. Μαρξ.
Είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν το χάρισμα ή το ελάττωμα, να σκέφτονται φωναχτά. Είναι κάποιοι άλλοι που τους χαρακτηρίζει το προσόν ή το μειονέκτημα κατ’ άλλους, να σκέφτονται δυο φορές πριν μιλήσουν ή αποφασίσουν για κάτι.

Είναι κάποιοι που η αντοχή και η αποδοτικότητά τους έχει καταπλήξει φίλους και αντιπάλους, από το πρώτο τους ξεκίνημα.
Ο Κάρολος Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1818 στο Τρίερ της Γερμανίας, πέθανε στις 14 Μαρτίου 1883 στο Λονδίνο και 135 χρόνια από το θάνατό του, η αναφορά του έχει το ενδιαφέρον ως βιογραφία ενός ακόμα επωνύμου.
Σημασία έχει αυτό που άφησε με το «Κεφάλαιο», τον «Ιστορικό Υλισμό», την «Υπεραξία», ιχνηλατώντας σαν ιστορικό υποκείμενο πάνω στην ιστορία του μέλλοντος και αφήνοντας σημάδια που ακόμα και σήμερα κάνουν πολλούς να στοχάζονται.
Ο Μαρξ σκεφτόταν φωναχτά, κάτι που προκαλούσε ασφυξία στους έχοντες, για να ζητείται η απέλασή του «εντός 24 ωρών» από χώρα σε χώρα και πάντα πριν μιλήσει, βουτούσε το μελάνι της γλώσσας δυο φορές στον εγκέφαλό του!
Οι θέσεις του Μαρξ γέννησαν το κοινωνικό κίνημα της απελευθέρωσης των μαζών, μια θεωρία που την εκμεταλλεύτηκαν και την έπνιξαν στην πορεία όσοι αρχικά τον οικειοποιήθηκαν, για να στήσουν το δικό τους καθεστώς και να το παγιώσουν μέσα από συνέδρια.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ προφητικά γράφει από τις φυλακές μεταξύ 1916-1917: «Κατά βάθος, νιώθω πιο ευχάριστα στη γωνίτσα ενός κήπου ή σε έναν κάμπο ξαπλωμένη στα χόρτα,

παρά σε ένα συνέδριο κόμματος. Σε σένα μπορώ να λέω αυτά, αφού δεν θα τρέξεις να με υποψιαστείς ότι προδίδω τον σοσιαλισμό. Το ξέρεις ότι παρ’ όλα αυτά, ελπίζω να πεθάνω στο πόστο μου. Σε μια οδομαχία ή σε ένα κρατητήριο».
… Παρά σε ένα συνέδριο κόμματος!!! Άλλο ο καθαρός αγώνας στο οδόφραγμα και άλλο τα στημένα συνεδριακά λόγια, στο εν πολλοίς στημένο ακροατήριο. Και αυτά που έλεγε η Ρόζα τα πίστευε. Και έτσι, με αυτό τον τρόπο πέθανε!
Ο Κάρολος Μαρξ εξυμνήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανείς. Δυο στρατόπεδα, δυο κόσμοι διαφορετικοί. Οι από ’δω να στήνουν τον μαρξισμό στο απόσπασμα, χρεώνοντάς του τα παγωμένα γκουλάγκ, και οι από ’κει να τον κάνουν σημαία. Κανείς όμως δεν τον πίστεψε αληθινά, μέχρι την ώρα που η ρεβάνς ενός ουτοπιστή ήρθε στο προσκήνιο!
Όταν γκρεμίστηκε το τείχος του Βερολίνου, θα έπρεπε οι «νικητές» να έχουν παραδώσει τον Μαρξ και τις ιδέες του στη λήθη και την περιφρόνηση. Άλλωστε οι ιδέες του είχαν επιμελώς κατασυκοφαντηθεί για πολλές 10ετίες από τους δήθεν ιδεολογικούς του φίλους, τους κόκκινους τσάρους της ΕΣΣΔ. Αυτούς που πρόδωσαν μια ολόκληρη επανάσταση αθώων και μετά εβδομήντα χρόνια την παρέδωσαν στη Ρωσική μαφία του Γιέλτσιν!

Το «τείχος» μπορεί να γκρεμίστηκε το 1989, αλλά οι νικητές δεν φαίνεται να χαίρονται άλλο. Βλέπουν το νέο καθεστώς να οδηγείται στην βαρβαρότητα, με πλημμυρίδα ανέχειας, ανεργίας και την κόλαση εντός των τειχών. Μια παγκοσμιοποίηση χωρίς όρια και τον πλούτο, για άλλη μια φορά, στα χέρια πιο λίγων. Ο απόηχος του ’89 ξεσκεπάζει την αδικία, πιστώνοντας την μεγάλη οικονομική παγκόσμια κρίση στους «έχοντες και κατέχοντες».
Οι ευαγγελιστές της παγκοσμιοποίησης ψάχνουν να ερμηνεύσουν τα αδιέξοδα του «υπαρκτού καπιταλισμού» με μαρξιστικούς πλέον όρους και με δόσεις Κεϋνσιανής δεοντολογίας!
Από τον Τζωρτζ Σόρος, το ΔΝΤ, την ΕΕ, τον πρόεδρο της παγκόσμιας τράπεζας και τον Φράνσις Φουκουγιάμα, όλοι ανακαλύπτουν την μεγάλη φάρσα της ιστορίας. ΕΙΝΑΙ Η ΡΕΒΑΝΣ ΕΝΟΣ ΟΥΤΟΠΙΣΤΗ για την αλλαγή στον κόσμο!
Τι είναι αυτό που είπε ο Κ. Μαρξ και που ουδέποτε εφαρμόστηκε; Ποιο ήταν το ηθικό αίτημα; Μια παγκόσμια κοινωνία δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, ελευθερίας και δημιουργίας. Έναν κόσμο που το μόνο που είχε να χάσει, ήταν οι αλυσίδες του.
Όπως έγραψε ο Σωκρ. Τσιχλιάς: «Αυτονόητα είναι ανόητοι όσοι επιχειρούν σήμερα δογματικά να συλλαβίσουν ό,τι ονειρεύτηκε ο Μαρξ. Απαιτεί ελευθερία, ορίζοντες και τρέλα, το απλησίαστο να σιμώσει. Αλλιώς τρομάζει και το βάζει στα πόδια».
Το παραμύθι μεταξύ των δύο κόσμων Ανατολής και Δύσης έχει τελειώσει το 1989, με το «τείχος» να γίνεται ο τάφος της Κοκκινοσκουφίτσας. Η «νέα εποχή» που θα έφερνε το τέλος των διαχωριστικών γραμμών, θα άνοιγε τις πόρτες στην ελεύθερη αγορά, θα χόρταινε την πείνα του κόσμου, ξεσκεπάστηκε με το οικονομικό κραχ που καλά κρατεί.
Τα οικονομικά αδιέξοδα σήμερα δικαιώνουν πλήρως τον Μαρξ, ώστε ακόμα και αυτός ο Τζωρτζ Σόρος δεν διστάζει άλλο να πει «οι αγορές συρρικνώνουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων όντων (εργατικά χέρια) και της φύσης (γης), σε εμπορεύματα».
Αποτιμώντας τις μεγάλες οικονομίες στο σημερινό κόσμο, καταλήγουμε ότι είναι εταιρείες και όχι χώρες και οι πωλήσεις τους ξεπερνούν το ΑΕΠ μεγάλων χωρών.

Τακτική των εταιρειών είναι να επιζητούν την αύξηση της παραγωγικότητας, γι’ αυτό ο Μαρξ έλεγε πως «όσο πιο πολύ αυξάνεται η παραγωγικότητα, τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι άνεργοι».
Τι ζητάνε οι έχοντες σήμερα; Αύξηση παραγωγικότητας, χαμηλό πληθωρισμό, φτηνά εργατικά χέρια. Η θεωρία της ελεύθερης αγοράς! Το αποτέλεσμα; Η παγκόσμια οικονομική κρίση, προς όφελος όμως των εχόντων.
Οι πολιτικοί; Όπως είχε επισημάνει από την 10ετία του 1990 ο πρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Χανς Τιτμάγιερ: «Οι πολιτικοί βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο των χρηματιστηριακών αγορών».
Να που ο Μαρξ δικαιώνεται και πάλι από τους «προφήτες» της ελεύθερης αγοράς: «Αναγκαιότητα χρησιμοποίησης του Μαρξισμού ως μέσου ανάλυσης των αδυναμιών του καπιταλιστικού συστήματος» (Γουώλ Στρητ Τζόρναλ).
Μπορεί ο Κ. Μαρξ να προδόθηκε από τις χώρες που αυτοαποκλήθηκαν μαρξιστικές, αλλά ο Τζ. Σόρος δεν σταμάτησε να επισημαίνει πως «ο ανεξέλεγκτος καπιταλισμός είναι εχθρός της κοινωνίας». Ακόμα κι αυτός!
Είναι η δικαίωση του Κ. Μαρξ και αυτό τον κάνει να χαμογελάει από τον τάφο του, αναλογιζόμενος ότι ο τρόπος ανάπτυξης της καπιταλιστικής παραγωγής καταλήγει «να προετοιμάζει νέες κρίσεις, πιο γενικές και πιο βαθιές και να ελαττώνει τα μέσα που έχει στη διάθεσή της η αστική τάξη για να προλάβει».
Μπορεί τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» να κατέρρευσαν, όμως τα μεγάλα προβλήματα παραμένουν. Η συλλογική δράση είναι αυτή που μπορεί να επιφέρει λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Ένας νέος άνθρωπος που λειτουργεί αποκλειστικά ατομικά, δεν υπάρχει περίπτωση να συγχρονιστεί με τις σκέψεις του Κ. Μαρξ.
Στις ανησυχίες όμως που δημιουργούνται στον κόσμο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στα ερωτήματα που δημιουργούνται, ο προβληματισμένος νεολαίος θα ρωτήσει τον Κ. Μαρξ… Δεν θα σκεφτεί ατομικά, αλλά θα λειτουργήσει συλλογικά. Αυτή τη συλλογικότητα φοβάται το σύστημα εξουσίας και σ’ αυτό συμφωνούν οι ατζέντες του σύγχρονου καπιταλισμού. Γι αυτό προωθούν τον ατομικισμό, γιατί έτσι μπορούν να ελέγχουν τις εξελίξεις, ενώ ο Μαρξ μιλούσε για συλλογική δράση, μέσα από την αντίδραση των πολλών!

Αυτό που είπε ο Μαρξ και το κρύβουν

«Όσο πιο πολύ αυξάνεται η παραγωγικότητα, τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι άνεργοι». Τι ζητάνε οι έχοντες σήμερα; Αύξηση παραγωγικότητας, χαμηλό πληθωρισμό, φτηνά εργατικά χέρια. Η θεωρία της ελεύθερης αγοράς!
Αφού δημιούργησαν την παγκόσμια οικονομική κρίση, άναψαν το φυτίλι των πολέμων και την διάλυση κρατών, δημιούργησαν και τις συνθήκες για φθηνά εργατικά χέρια. Είναι οι μετανάστες που αναγκαστικά φεύγουν από τον τόπο τους, για να βρουν (υποτίθεται) την γαλήνη και την ηρεμία. Είναι η ομαδική μετανάστευση στην Ευρωπαϊκή ήπειρο!

Μια μετανάστευση που όπως γίνεται, έχει σχέση με καθοδηγούμενο μαζικό εποικισμό, που θέλει να δημιουργήσει μια πολυπολιτισμική, πολυθρησκευτική κοινωνία. Μια άλλη Ευρώπη! Όπως λένε οι γνωρίζοντες, μετά το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, είναι το τρίτο προσοδοφόρο «λειτούργημα» για πλουτισμό των γνωστών-αγνώστων. Με βοηθό τις αμαρτωλές ΜΚΟ, η διαχείριση των μεταναστών έχει πολύ χρήμα!
Επειδή το παιχνίδι με τους άτυχους αυτούς ανθρώπους έχει πολύ βάθος, ας αφήσουμε τον Κ. Μαρξ να μιλήσει γι αυτό. Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» χαρακτηρίζει την μετανάστευση εργατικού δυναμικού ως το όπλο των καπιταλιστών για την εξεύρεση φθηνού ανθρώπινου δυναμικού και την εξευτελιστική υποβάθμιση των ημερομισθίων των εργαζομένων, λόγω της μεγάλης προσφοράς στην αγορά εργατικών χεριών.
Μπορεί κάποιοι να εκμεταλλεύονται τους πολέμους για να δικαιολογήσουν την μετανάστευση, αλλά οι ίδιοι είναι αυτοί που δημιουργούν συνθήκες πολέμου και οι ΜΚΟ που επιλέγονται από αυτούς, σωρεύουν χρήμα!
Είναι αυτό μια βαθιά πληγή που χρειάζεται προσοχή και αντιμετώπιση και η Ελλάδα είναι η χώρα που βιώνει το πρόβλημα έντονα. Μέσα από τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων, κάποιοι κάνουν περιουσίες αμύθητες!

“ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ”