Ενός λεπτού σιγή, σε ένα πηγάδι με καημούς
Ενός λεπτού σιγή για όσα χάσαμε και φτάσαμε στου κακού τη σκάλα. Η μελέτη της ιστορίας, η θύμηση του χθες, μας επιτρέπει να συνομιλήσουμε με το ΤΩΡΑ και να χαράξουμε μονοπάτια για το αύριο.
Το πρώτο που χρειαζόμαστε ως κοινωνία, είναι η εσωτερική μας αλλαγή. Για να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Κάποτε βράχνιαζε η φωνή μας με τα κομματικά συνθήματα των πολλών αποχρώσεων. Ο καθένας νόμιζε πως φώναζε για το καλύτερο, αλλά όλοι μαζί φέραμε την καταχνιά. Αυτή που έγινε ένας λυγμός μνημονιακών διαστάσεων για τα δεινά της Ελλάδας και του Έλληνα.
Ενός λεπτού σιγή για τα μεγάλα και ουσιαστικά που πετάξαμε στο καλάθι με τα άχρηστα, για να υιοθετήσουμε τα ανάλαφρα και τα ρηχά που έφεραν όλα τα ρημάδια που υπηρετήσαμε.
Ενός λεπτού σιγή για την ατομική ευθύνη που την πνίξαμε μέσα στην πολύχρωμη βουή της κομματικής πανούκλας που δολοφόνησε το αύριο.
Κάποτε η γιαγιά με τη μάνα μας ασβέστωναν τους τοίχους μαζί και ο βασιλικός και η μαντζουράνα στο παράθυρο συμβόλιζαν την αξιοπρέπεια και την αρχοντιά. Τώρα ο τοίχος έχει μουντζούρες από πολύχρωμες μπογιές και αντί να μοσχοβολά η γειτονιά, οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης καίνε και ρημάζουν αυτοκίνητα, δημόσια κτίρια και μαρμάρινα μνημεία, χωρίς να υπάρξει τιμωρία!
Ενός λεπτού σιγή για τις συνέπειες του Εμφυλίου, που ενώ τελείωσε το 1949, πήρε παράταση μέχρι και την πτώση της «Χούντας», το 1974. Στο ενδιάμεσο διάστημα τόσων χρόνων είδαμε το περίεργο, οι ηθικοί νικητές να είναι οι ηττημένοι του «κόκκινου βουνού». Σε μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων, αυτών που αυτοπροσδιορίζονταν προοδευτικοί, δημοκράτες και κοινωνικοί αγωνιστές, οι νικητές στο πεδίο των μαχών έγιναν ουσιαστικά οι ηττημένοι του Εμφυλίου!
Έτσι, όλη η μεταπολίτευση με μπροστάρη τη γενιά του Πολυτεχνείου είχε ως μάθημα το αφήγημα των κατατρεγμένων του Εμφυλίου. Έπρεπε να είσαι αριστερός και να παρουσιάζεσαι ως θύμα του πολιτικού κατεστημένου των μαύρων χρόνων, θύμα της εκάστοτε κακής κυβέρνησης (την οποία προηγουμένως εσύ είχες ψηφίσει, για να έχεις εισιτήριο για εξέλιξη στον τομέα που επέλεξες).
Ο διορισμός στο δημόσιο ήθελε προσόντα προοδευτικά και απαιτούσες με οργή και αγανάκτηση τα θέλω σου. Όλα αυτά φυσικά οδήγησαν σε ένα καθεστώς κομματοκρατικό, που δεν είχε σχέση με ιδιωτική ή κρατική υπόσταση. Ακόμα και στο σχολείο η βαθμολογία ήταν όλοι με Α στο δημοτικό και όλοι με 20 σε γυμνάσιο και λύκειο, για να μην έχουν τα παιδιά ψυχολογικά προβλήματα. Για να καταργηθεί και αυτή η βάση του 10 και μετά η αριστεία.
Τόση ήταν η αξιοσύνη, που ισοπεδώσαμε όλες τις αξίες και η παιδεία έγινε εκπαίδευση, όπως εκπαιδεύεις ένα σκύλο να πιάνει το κόκκαλο που του πετάς.
Επειδή η ανοησία είναι μεταδοτική, οι πολύχρωμοι κυβερνώντες διαχρονικά, για να ξαναπάρουν την εξουσία, υποχωρούσαν σε κάθε θέλω του όχλου. Και αυτοί βέβαια έπαιρναν το κάτι τις τους. Η Siemens και η Novartis μοίραζαν παντεσπάνι. Η διαφθορά ήταν το βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας, σπατάλες για τους μη προνομιούχους και τους κοινωνικά αδικημένους και η εκλογική πελατεία είχε ως μέτρο τον εκμαυλισμό, για να ξαναψηφίσει τη συνέχεια της ανωμαλίας.
Ο κάποτε φιλόπονος και φιλότιμος Έλληνας έγινε, χωρίς ντροπή και συνείδηση, καθ’ εικόνα και ομοίωση των κυβερνώντων, έγινε το ρεμάλι της κοινωνίας. Μια παγίδα που στήθηκε με πολιτικά παραμύθια, τον αυτοπαγίδευσε, έφερε την κοινωνική αποσάθρωση και τώρα όλη αυτή την καλοπέραση των χρόνων της μεταπολίτευσης την φορτώθηκαν κληρονομιά οι νέοι. Ένα πηγάδι από καημούς. Μια κατάντια που πληρώνεται πολύ ακριβά και θα τυραννήσει πολλές γενιές. Το ζητούμενο είναι να προλάβουμε, να μη χαθούμε!
Υ.Γ: Στην αρχαία Ελλάδα οι Έλληνες εκείνης της εποχής θεωρούσαν ως πρώτη τους υποχρέωση να τιμούν την πατρίδα, να την προστατεύουν και να την σέβονται. Όπως θεωρούσαν υποχρέωσή τους να τιμούν και να σέβονται τους γέρους.
Πολύ νερό κύλησε από τότε στους χρόνους τους κατοπινούς, με αναλαμπές και σκοτοδίνες, με νίκες και ήττες, αλλά το σαράκι του διχασμού πάντα «παρόν» να τρώει τα θεμέλια!
Η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Αθηνών λέει: «Ιδιαίτερα κατά τα τελευταία 40 χρόνια υπήρξε και υπάρχει μια στάση των Ελλήνων αρνητική και ακυρωτική απέναντι στην Ελλάδα.
Στη μεταπολίτευση, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αντί να αδράξουμε την ευκαιρία να επανεκκινήσουμε την κοινωνία μας σε μία νέα βάση, υγιή, βυθιστήκαμε στις αρρώστιες του παρελθόντος και είδαμε τον εαυτό μας σε αντιπαράθεση με τις προηγούμενες εποχές.
Και καθώς αυτές οι προηγούμενες εποχές εμπεριείχαν πολύ και πολλές φορές πεποιημένο και υποκριτικό πατριωτικό λόγο, αποφασίσαμε ότι ο πατριωτισμός – το να πονάς δηλαδή και να φροντίζεις τη χώρα σου, να προστατεύεις την κοινωνία σου και το δημόσιο αγαθό – είναι αντιδραστικό και φασιστικό φαινόμενο, ενώ το να την καις, να την καταστρέφεις και να βανδαλίζεις τη δημόσια περιουσία της, είναι προοδευτικό…».
Ταραχή εν κρανίω, όταν όλα όσα έγιναν και γίνονται μοιάζουν με λοβοτομή υπό την επίβλεψη της γάτας των Ιμαλαϊων και είναι σαν να μισήσαμε τον τόπο μας!
Εκεί που μοσχοβολούσαν οι γειτονίες με βασιλικό και ασβέστη, τώρα βανδαλίζονται οι ίδιες γειτονιές με πολύχρωμα μπογιαντίσματα και ο άσπρος τοίχος μοιάζει με λερωμένη σκηνή του Καραγκιόζη. Ένας λαός ξεπεσμένος και ένα πολιτικό σύστημα λαδωμένο και χειραγωγούμενο από αλλότριες δυνάμεις… και να οι μνημονιακή χολέρα!
Αυτή είναι η δημοκρατία της μεταπολίτευσης, που αμαύρωσε ακόμα και την ουσία της δημοκρατίας. Όπου ο πατριωτισμός στιγματίζεται και στοχοποιείται, η ανοησία και ο καιροσκοπισμός γίνεται σημαία.
Μια σαπίλα γύρω μας, με τη συμβολή όλων μας σε αυτό το κατάντημα και το ζητούμενο είναι αν θέλουμε να προλάβουμε, να μη χαθούμε! «Γιατί σήμερα είναι το αύριο που φοβόμασταν χθες» (Χάρρυ Κλυνν).
Αλλά να θυμηθούμε και τον ποιητή… Ω Ελλάς ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα…!
Μνήμη Χάρρυ Κλυνν και οι προφητείες του πριν 35 χρόνια για το σήμερα
Ένα σπουδαίο ταλέντο, άφθαστος μίμος και κωμικός, αλλά και προφήτης. Ο Αριστοφάνης του καιρού μας. Έβλεπε εδώ και 35 και πλέον χρόνια, ποια θα ήταν η τελική κατάληξη αυτής της άθλιας πολιτικής της μεταπολίτευσης. Αυτή την πολιτική που οδήγησε την οικονομία και τον Ελληνικό λαό στα σημερινά αδιέξοδα.
Αν δούμε αυτά που έλεγε από τότε με σατιρικό τρόπο, θα δούμε πώς περιγράφει ξεκάθαρα την Ελληνική χρεοκοπία. Πόσο δίκιο είχε όταν έλεγε «όσο πιο φθηνός είναι ο πολιτικός, τόσο ακριβότερα στοιχίζει στη χώρα» ή «όσο κακό κάνανε τα κόμματα και οι πολιτικοί στην Ελλάδα από τότε που έγινε ελεύθερο κράτος, δεν το έκαναν οι Τούρκοι σε 400 χρόνια υποδούλωσης»!!
Επιλέγουμε τα προφητικά του λόγια από την θεατρική παράσταση «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος» του 1983, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε δύο χρόνια στην εξουσία.
«Αν οι μισοί Έλληνες ξέρανε πώς ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν και αυτοί απατεώνες! Τι να πεις για τους Έλληνες; Κάθονται δύο ολόκληρες ώρες, για να πιουν στιγμιαίο καφέ! Στην Ελλάδα την άγνοια τη λέμε ψυχραιμία!
Εδώ και δύο χρόνια – εννοεί το 1981 που το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση – έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων!!
Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη και ένας λαός στα όρια της οικονομικής και ηθικής εξαθλίωσης».
Ένας σύγχρονος Αριστοφάνης ή Γιώργος Σουρής, που με τη σάτιρά του έλεγε μεγάλες αλήθειες. Ένας Πόντιος με μπέσα και λόγο διαχρονικό. Με τους δίσκους του «Έθνος ανάδελφον» (1985), «Τίποτα» (1987) και «Αποκάλυψις» (1990) προφήτευσε με ακρίβεια όλα όσα συμβαίνουν στη σημερινή Ελλάδα.
Μια διαδικασία πτώχευσης που ξεκίνησε η μεταπολίτευση και κυρίως η μετά το 1981 πολιτική κατάσταση και την ολοκλήρωσε το Μάαστριχτ και η εφαρμογή του Ευρώ μετά το 2002. Μια μεθοδευμένη πολιτική, που αφού οδήγησε την Ελλάδα να κλείσει όλες τις παραγωγικές μονάδες και να εισάγει τα πάντα, κατέληξε στην τελική φάση αύξησης του δημοσίου χρέους και στα μνημόνια.
Με δεδομένο πως οι πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν ακόμα, είναι συνέχεια της βρώμικης μεταπολίτευσης, μένει να δούμε την εμφάνιση νέων δυνάμεων, με ηθικό πλεονέκτημα, που θα ηγηθούν και οι οποίες θα προτάξουν ως κύριο μέλημά τους τη σωτηρία της Ελλάδος, έναντι παντός άλλου τιμήματος.
Θα μας λείψει ο Χάρρυ Κλυνν. Με τα εύστοχα και ανατρεπτικά αστεία του και τις ουσιώδεις παρεμβάσεις του. Ο νέος Αριστοφάνης και πατριώτης Βασίλης Τριανταφυλλίδης θα μας λείψει, αλλά θα τον θυμόμαστε… Καλό του ταξίδι…
Ο Χάρρυ Κλυνν για το κατοχικό δάνειο και η πρόσφατη έρευνα του Δημ. Ζακοντίνου επί του θέματος
«Η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Στις 2 Ιουλίου 2011 ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε πως οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για τον Β’ΠΠ ανέρχονται στα 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, Julu 2, 2011).
Ζητούμε από τη Γερμανική κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, που εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών».
Το ζητούμενο βέβαια είναι γιατί καμιά μετακατοχική κυβέρνηση δεν διεκδίκησε στα σοβαρά την επιστροφή του κατοχικού δανείου και τις πολεμικές επανορθώσεις. Αυτό δείχνει την ποιότητα του πολιτικού συστήματος, αλλά και την ποιοτική και πολιτική ευθύνη του ψηφοφόρου.
Εδώ να αναφερθούμε και στην έρευνα για τις γερμανικές επανορθώσεις-κατοχικό δάνειο του οικονομολόγου Δημ. Ζακοντίνου.
Για την ιστορία να πούμε πως με τη Διάσκεψη της Γιάλτας (4-14/2/1945) εξετάσθηκε το θέμα των επανορθώσεων από τη Γερμανία και αυτό ετέθη για πρώτη φορά από τον Στάλιν. Είχε προηγηθεί η διάσκεψη της Τεχεράνης (28/11-1/12/1943), η οποία αποτέλεσε το προοίμιο των αποφάσεων που απλά επικυρώθηκαν στη Γιάλτα.
Ακολουθεί η Διάσκεψη του Πότσδαμ (17/7-2/8/1945), όπου επιβεβαιώθηκε η συμφωνία της Γιάλτας. Στη διάσκεψη αυτή απασχόλησε ιδιαίτερα το «Ελληνικό ζήτημα», που έθεσε με επιμονή ο Στάλιν. Η Ελληνική κυβέρνηση αναφέρεται για πρώτη φορά στη διάσκεψη 21 ημέρες μετά τη λήξη της, όταν στα επανορθωτικά σχέδια υπήρχαν όλοι οι δικαιούχοι… πλην της Ελλάδας! Την παράλειψη αυτή επισήμανε ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, με τη σύμφωνη γνώμη του Στάλιν!
Ακολουθεί το Συνέδριο των Γερμανικών Επανορθώσεων (9-11/21-12-1945), καθώς και η Ελληνική συμφωνία γι’ αυτές (14/1/1946).
Με τις επανορθώσεις ασχολήθηκε ιδιαίτερα ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, για να φτάσουμε στη διάσκεψη του Λονδίνου (5-12/11/1947), όπου η Ελλάδα φέρνει και το θέμα του κατοχικού δανείου.
Με τη συμφωνία της Βόννης (26/5/1952) συμφωνήθηκε από την κυβέρνηση της Δ. Γερμανίας, των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και Γαλλίας, ότι η ρύθμιση των επανορθώσεων αναβάλλεται και διάδοχος του Γ’ Ράιχ είναι η ενοποιημένη Γερμανία. Ακολουθεί η διάσκεψη του Λονδίνου (27/2/1953) με το ίδιο πνεύμα για επανορθώσεις από την ενοποιημένη Γερμανία μελλοντικά, αλλά σημασία έχει πως η Ελλάδα ποτέ δεν διεκδίκησε στα σοβαρά επανορθώσεις και κατοχικό δάνειο. Και αυτό, παρά τη σοβαρή δουλειά του καθηγητή Άγγελου Αγγελόπουλου, που αναφέρεται ανάγλυφα στον τρόπο λειτουργίας των κατοχικών δυνάμεων και τη λεηλασία που συστηματικά απογύμνωσε τον τόπο. Και παρόλο που πάντα οι Γερμανοί, ανεπίσημα, δεν αμφισβήτησαν το δίκαιο του Ελληνικού αιτήματος!
Παρ’ όλο το δίκαιο του αιτήματος, οι Ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν το διεκδίκησαν στα σοβαρά!
Κλείνει την έρευνά του ο Δημ. Ζακοντίνος ως εξής: «Έκτοτε και μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, είναι η καταγραφή των ενεργειών εκ μέρους των Ελληνικών κυβερνήσεων και η μόνιμη άρνηση των Γερμανών να αναγνωρίσουν οποιαδήποτε αποζημίωση, ακολουθώντας πότε δυναμική και πότε παρελκυστική τακτική».
Υ.Γ: Για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις έκανε πολύ σοβαρή δουλειά ο Μανώλης Γλέζος, αλλά δυστυχώς καμιά κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά γι’ αυτό!
“ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ”
