Όταν ο «κυρίαρχος λαός» ζει με όνειρα-αυταπάτες πολιτικά απραγματοποίητα
Μια Ελλάδα που έγινε «λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι», με την κυβέρνηση να μοιράζει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς για να κερδίσει τις εντυπώσεις και την αξιωματική αντιπολίτευση να άγεται και να φέρεται από τις πολιτικές πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού.
Πάει για ντέρμπι η επόμενη εκλογική αναμέτρηση; Με τη μια μεριά να βγάζει πεθαμένους λαγούς από το καπέλο του μάγου και την άλλη πλευρά να μην αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να παρακολουθεί αμήχανη τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις. Όποιο κι αν είναι όμως το αποτέλεσμα, θα υπάρξει λύση στα προβλήματα της χώρας;
Επειδή η δεινή οικονομική (και αξιακή) κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα είναι ξεχωριστή, δηλαδή διακρίνεται από μία μοναδικότητα έναντι άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αυτό σημαίνει πως είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Η πολιτική των πολιτικών και του συνενόχου τραπεζικού συστήματος, για να προσθέσουμε στη συνενοχή αυτή τα ΜΜΕ και την απάθεια των πολιτών, κατάφεραν όλα αυτά μαζί να φέρουν την Ελλάδα προ του τέλους του οικονομικού της ευρωβίου και είναι διαπίστωση, ότι η Ελλάδα δεν έχει αληθινούς συμμάχους στην οικογένεια της Ευρώπης!
Εκείνο που γίνεται κατανοητό μετά οχτώ χρόνια χολέρας, είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται στα εργαστήρια ενός γιγαντιαίου οικονομικού πειράματος κάποιων δυνάμεων, οι οποίες μελετούν την ολότητα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, με ένα ελεγχόμενο οικονομικό σύστημα από την παγκόσμια ελίτ.
Αυτό που ακόμα, εμείς ο κυρίαρχος (νομίζουμε) λαός αδυνατούμε να καταλάβουμε είναι ότι δεν είμαστε κυρίαρχος λαός. Από τη στιγμή που το κράτος έχει συγκροτηθεί και νομιμοποιηθεί με τη δική μας ψήφο και μάλιστα έχει ενταχθεί στην ΕΟΚ (αρχικά), Ευρωπαϊκή Ένωση (στη συνέχεια), εμείς «ο κυρίαρχος λαός» έχουμε πάψει να είμαστε πολιτικά υποκείμενα. Ειδικά από τη στιγμή που επιβλήθηκε η «συνθήκη του Μάαστριχτ» και άνοιξε η «λευκή βίβλος», εμείς ο λαός αποτελούμε μία μάζα παθητική, η οποία υπόκειται στον όποιο σχεδιασμό που το κράτος έχει σχεδιάσει.
Είμαστε το αγόγγυστο υπηρετικό προσωπικό των εξουσιαστικών μηχανισμών. Το κράτος κυβερνάται από μία κυβέρνηση που νομίζουμε πως την εκλέξαμε εμείς και η όποια κυβέρνηση έχει ενσωματωθεί στο διεθνές περιβάλλον της κυριαρχούσας ελίτ και έχει εντολή (αυτό κάνει), να εφαρμόζει τις καταπιεστικές διεθνείς ντιρεκτίβες στον «κυρίαρχο λαό».
Η ψήφος μας απλά νομιμοποιεί αυτά που κατόπιν εντολής εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις και η όποια ψήφος μας εκλαμβάνεται σαν αναγκαιότητα, που οφείλει να είναι ευθυγραμμισμένη με τους ξένους θεσμούς (Τρόικα, ΝΑΤΟ κλπ.). Ζώντας αυτά τα χρόνια στον αστερισμό των «θεσμών», διαπιστώνουμε πως από αυτούς δεν πρέπει να περιμένουμε να έχουν αισθήματα συμπόνιας προς εμάς. Μας βλέπουν απλά αριθμητικά και αόριστα με λογιστικούς συλλογισμούς μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να επιδείξουν την οποιαδήποτε διάθεση να συγκινηθούν από το δράμα του «κυρίαρχου λαού».
Να γίνει κατανοητό από όλους μας, πως οι κυβερνώσες ελίτ και οι ευπειθείς κυβερνήσεις μας θέλουν υπάκουες μονάδες. Χωρίς εθνική ταυτότητα (σκέψου πολυπολιτισμικά), χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά, χωρίς κατανοητή και ενιαία γλώσσα, χωρίς θρησκεία, χωρίς εθνική συνείδηση, χωρίς ιστορία (βλέπουμε τι έγινε με Βερέμη, Ρεπούση, Δραγώνα και τι γίνεται με Φίλη και Γαβρόγλου). Θέλει πολλή σκέψη λοιπόν, εμείς ο λαός, μετά από αυτά να αναθεωρήσουμε τη γενική μας στάση;
Είναι τόσο ευκολόπιστος ο «κυρίαρχος λαός», που το πρώτο του ατόπημα ήταν που πίστεψε πως ήταν κυρίαρχος. Πίστεψε πως θα διώξει τις «βάσεις του θανάτου», πως θα φύγει από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ των μονοπωλίων. Έπεσε στην ίδια παγίδα ακούγοντας εκείνο που τόσο γλυκά ακούγεται στο αυτί μας, το «λεφτά υπάρχουν».
Οι γλυκές σειρήνες δεν έχουν σταματημό όταν ο «κυρίαρχος λαός» έδωσε νέα εξουσιοδότηση σε εκείνον που υπόσχονταν να σχίσει τα μνημόνια με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Πίστεψε ο «κυρίαρχος λαός» σε αυτά και άλλα πολλά και αδιαφόρησε για θέματα εθνικά, δημογραφικά, αμυντικά, αλλοτριωτικά της ομογένειας λόγω ανεξέλεγκτης εισροής αλλοδαπών κλπ. Πίστεψε ο λαός σε όνειρα πολιτικώς απραγματοποίητα, αλλά το πρόβλημα θα ήταν αναστρέψιμο αν δεν ξαναέκανε τα ίδια λάθη. Αν δεν ξαναγύριζε πίσω να τον σώσουν οι ίδιοι άνθρωποι. Όταν πιστεύεις πως θα σε σώσουν αυτοί που σε οδήγησαν στον κακό χαμό, το πρόβλημα είναι μη αναστρέψιμο και ΕΣΥ έχεις ακέραιη την ευθύνη.
Τελικά συμβιβαζόμαστε με την αμφίβολη ασφάλεια μιας ζωής στολισμένης με ψεύτικες υποσχέσεις (προεκλογικές), παρά με την αβέβαιη (έστω) ελπίδα να επιλέξουμε δημοκρατικά (και με ρίσκο) τον τρόπο ζωής, που είναι συμβατός με τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες από βαθυστόχαστους οραματιστές.
Αν ειλικρινά πιστέψουμε πως ο εξουσιαστής δεν κινείται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, τότε επιβάλλεται να διακόψουμε – το λέει και άρθρο του Συντάγματος – την εξουσιαστική του καριέρα, προκαλώντας την ανάδραση της ανυπαρξίας του. Και ακόμη πιο απλά, να πάψουμε με τη σιωπή μας να τον στηρίζουμε. Η ανοχή είναι και συνενοχή.
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος