Η νέα γενιά, το μεγαλύτερο θύμα όσων συμβαίνουν!
Θα έρθει ποτέ η δικαίωση;
Γνωρίζουμε πως η αντιμετώπιση ειδικών καταστάσεων είναι πόλεμος και βέβαια ο πόλεμος απαιτεί έναν ηγέτη. Έναν και μόνον «στρατηγό» Όταν οι ευθύνες διαχέονται σε πολλούς και υπάρχει πολυγνωμία, καταλήγουμε στο να αποποιούνται όλοι τις προσωπικές τους ευθύνες. Η ευθύνη απαιτεί έναν και ικανό. Τον «στρατηγό ηγέτη» που θα αναλάβει την ευθύνη και θα οδηγήσει στη νίκη.
Η κατάσταση είναι περίπλοκη στην εποχή των μνημονίων. Δεν είναι του παρόντος να κρίνουμε γιατί και πώς, αλλά δεν μπορούμε να μην προβληματιστούμε γιατί ακόμη δεν έχει μπει το νερό στο αυλάκι της απεμπλοκής και της ανάπτυξης. Όλα όσα συνέβησαν στα μνημονιακά χρόνια άπλωσαν τη σάπια πραμάτεια, άφησαν μπόχα και δυσοσμία και η Ελλάδα παραμένει υπό κατοχή.
Στο παιχνίδι αυτό υπήρξαν νικητές και νικημένοι. Κάποιοι κέρδισαν την παρτίδα, αλλά όχι η Ελλάδα. Το αποτέλεσμα το πληρώνει ακόμα ο Ελληνικός λαός και αποτιμάται σε 99 χρόνια κατοχής. Αυτή η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί.
Ας γυρίσουμε όμως στον «στρατηγό ηγέτη» που θα ρίξει μούντζα στο χθες και θα επιδιώξει ενότητα των υγιών πολιτικών δυνάμεων… Και υγιείς πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται σε όλα τα πολιτικά κόμματα.
Ηγέτης με εθνική γραμμή σωτηρίας στον επικείμενο πόλεμο. Γιατί έχουμε πόλεμο, αφού στην Ελλάδα υπάρχουν κατοχικές δυνάμεις. Ζητείται ηγέτης που θα ηχήσει τις σειρήνες, για να αντιληφθεί ο λαός τον επικείμενο κίνδυνο και τις δολοφονικές του συνέπειες.
Αν η πολιτική επιστήμη είναι η μελέτη της σχέσης εξουσίας με την κοινωνία, τότε πρέπει να προσέξουμε τη μορφή εξουσίας που θα επιλέξουμε. Αν κατανοήσουμε το κακό που έχει συντελεστεί αυτά τα χρόνια από τους «σωτήρες» που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, τότε θα ρίξουμε μαύρο στο βλαμμένο αυτό σύστημα και θα κοιτάξουμε στο φως αλλάζοντας σελίδα. Θα σηκώσουμε την πολιτική δύναμη – αν δεν υπάρχει θα πρέπει να τη βρούμε – που πιστεύει στη δίκαιη κατανομή πόρων και φόρων, στην καταπολέμηση των ανισοτήτων και τη στήριξη των μικρομεσαίων. Την τάξη αυτή των μικρομεσαίων που είναι η ατμομηχανή της ανάπτυξης, της οικονομίας και η οποία ξηλώνεται, εξαερώνεται, δολοφονείται θα λέγαμε από την ανελέητη φορολογία. Η Ελλάδα πλέον δεν παράγει σχεδόν τίποτα και δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με αυτό το φορολογικό καθεστώς και την εχθρική πολιτική στην επιχειρηματικότητα.
Πιστεύουμε στην πολιτική αλλαγή με άλλη συνταγή, που θα οδηγήσει στη δικαίωση των θυσιών εκατομμυρίων Ελλήνων. Στην πορεία αυτή χρειάζεται και ο ηγέτης που θα τολμήσει να αναλάβει δράση φέρνοντας την αλλαγή και δικαίωση των ελπίδων ενός λαού, που για χρόνια πίστεψε σε κάτι που δεν ήταν η ελπίδα, αλλά το μεγάλο ψέμα. Ένα ψέμα που μέσα σε τόσα άλλα δημιούργησε το μεγαλύτερο θύμα, τη νέα γενιά.
Είναι τα σπουδαγμένα παιδιά που έχουν χτυπηθεί άσχημα πολλά χρόνια τώρα. Η νέα γενιά είναι αυτή που βιώνει την κρίση έντονα και με προβληματισμό «μένω εντός συνόρων ή φεύγω στο εξωτερικό»; Είναι αυτοί που δραπετεύουν από την κρίση, αναζητώντας καλύτερη τύχη αλλού. Είναι αυτοί που έχουν τις ικανότητες, τις γνώσεις, το θάρρος και την τόλμη να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους. Αυτοί που περνούν τα σύνορα και φεύγουν, γιατί εδώ δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς εργασία. Αυτοί που ξενιτεύονται είναι οι «άριστοι» και η φυγή τους είναι η μέγιστη απώλεια. Ένας χορός φυγής των νέων στο εξωτερικό και η Ελλάδα να ξεμένει από «πυροκροτητές». Χωρίς τους νέους δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον. Χωρίς αυτούς η Ελλάδα θα καταντήσει χώρα γερόντων και χωρίς μέλλον. Εκεί οδηγούν τα πράγματα οι πολιτικές των μνημονίων και το πολιτικό προσωπικό που εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές. Το ερώτημα είναι, εάν αυτά γίνονται με σχέδιο ή από ανικανότητα.
Μήπως όμως ο συνδυασμός της φυγής των νέων με την δημογραφική ένδεια, είναι μια βόμβα στα θεμέλια της Ελλάδας και αν δεν υπάρξουν άμεσα οι συνθήκες αντιμετώπισης αυτών, η Ελλάδα θα αλλάξει μορφή και το μέλλον είναι αβέβαιο; Και φυσικά δεν αναμένουμε τίποτα καλύτερο από τους υπηρέτες του μνημονιακού κύκλου. Αυτοί έδωσαν δείγματα γραφής και απέτυχαν.
Έχουμε όμως την βεβαιότητα, πως κάποιες δυνάμεις θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Δυνάμεις που έχουν κατά νου αυτά τα προβλήματα και τα έχουν εντάξει στις άμεσες προτεραιότητές τους. Έχει μέγιστη σημασία να δούμε να ξαναγυρίζουν στην Ελλάδα οι νέοι μας κι αυτό θα είναι ένα σημάδι εμπιστοσύνης της νεολαίας στον ηγέτη που αναμένεται. Θα είναι ένα σημάδι εμπιστοσύνης σε αυτόν που θα εμπνεύσει τον ερχομό της αλλαγής.
Όταν φανεί το σημάδι της αλλαγής και ο ηγέτης αυτός, οι νέοι θα σταματήσουν να φεύγουν και οι ξενιτεμένοι θα γυρίσουν. Χωρίς τους νέους δεν υπάρχει συνέχεια. Αν η μεσαία τάξη είναι η ατμομηχανή της ανάπτυξης, οι νέοι είναι η συνέχεια της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη.
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος