Η Ελλάδα των διαφορετικών απόψεων, με τα εκατομμύρια των «προφητών» και των «πολύξερων» πρωθυπουργών
Στη Γαλλία του Μακρόν αυτοί που βγήκαν στα κάγκελα είναι νοικοκυραίοι, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι και μαθητές. Όλοι αυτοί που απλά σάλταραν βλέποντας τη ζωή τους να γκρεμίζεται από τον άνθρωπο των ελίτ και της παγκοσμιοποίησης.
Μια κατακραυγή ενάντια στον ιπποκόμο του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, που τον φύτεψε στο μέγαρο των Ηλυσίων το ευρω-γερμανικό ιερατείο. Τι γίνεται όμως στην Ελλάδα και δεν αντιδρά ο Έλληνας, όταν τα τελευταία οχτώ χρόνια διαλύεται το κοινωνικό σύστημα, βουλιάζουν ακόμη και τα όνειρα των νέων ανθρώπων, που ξενιτεύονται για εύρεση εργασίας και επιβίωσης;
Ας δούμε όμως πρώτα την ψυχοσύνθεση του Έλληνα, που ενώ συμβαίνουν τόσα άσχημα, δεν αντιδρά! Να δώσουμε και ένα χρώμα στο πρόβλημα του Έλληνα;
Μπορεί τα προβλήματα να είναι συγκεκριμένα, αλλά η Ελλάδα είναι γεμάτη με διαφορετικές απόψεις. Με έναν Έλληνα ίσως μπορείς να συνεννοηθείς, από δύο και πάνω, έχεις εκατομμύρια μεσσίες, προφήτες και πολλούς εν δυνάμει πρωθυπουργούς.
Όλοι φωνάζουν τη δική τους άποψη και κανείς δεν ακούει. Αντί να ενωθεί ο Έλληνας απέναντι στο κοινό πρόβλημα, ο καθένας λέει τα δικά του. Λέει μόνο χωρίς ν’ ακούει. Όλοι παρουσιάζονται να έχουν τη γνώμη τους και όλοι θεωρούν πως γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα από τους άλλους. Όλη η χώρα διαρκώς επιχειρηματολογεί για το καθετί, χωρίς να υπάρχει κοινή συνισταμένη για το συγκεκριμένο πρόβλημα και την αντιμετώπισή του.
Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα και η εικόνα αυτή παρουσιάζει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Δεν είναι ότι ο Έλληνας απλά σκέφτεται διαφορετικά, αυτό θα έδειχνε δημοκρατική υγεία. Είναι πως απλά διαφωνεί κάνοντας το μεσσία. Είναι ωραίο να διαφωνούμε και να παθιαζόμαστε για τις απόψεις μας, αλλά να καταλήγουμε τελικά και σε κάποια απόφαση αντιμετώπισης του προβλήματος.
Ο Έλληνας ακούει όχι με την πρόθεση να καταλάβει τι λέει ο συνομιλητής του, αλλά μόνο για να απαντήσει. Είναι τυχαίο πως παραμένουμε χρόνια τώρα στον κύκλο των μνημονίων, ακόμη υπό αυστηρή επιτήρηση και ας λέμε πως βγήκαμε από τα μνημόνια; Είναι τυχαίο πως άλλες χώρες γύρω μας βγήκαν σε δύο χρόνια από τα μνημόνια (π.χ. Κύπρος) και ακολούθησαν το δρόμο της ανάπτυξης, ενώ η Ελλάδα παραμένει στην ομίχλη των μνημονιακών περιορισμών και εκβιασμών;
Είναι τυχαίο πως επανέρχεται ο μπαμπούλας των capital controls και το κούρεμα των καταθέσεων; Φαίνεται πως το πολιτικό σύστημα δεν διδάχθηκε με όσα έγιναν, αλλά ούτε και ο λαός, που εν πολλοίς, όλοι μαζί φλερτάρουν με την τραγωδία. Και αν κάποια στιγμή ξεμπλέξουμε με τα οικονομικά, με την κακοφωνία στα εθνικά θέματα, δεν θα έχουμε αίσιο τέλος. Όλοι οι δρόμοι, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα, οδηγούν στον Καιάδα.
Ας ελπίσουμε πως τουλάχιστον στα εθνικά θέματα θα υπάρξει έστω και τώρα συνεννόηση, για να προλάβουμε τα χειρότερα. Ας ελπίσουμε πως δεν θα μας προλάβει μια εθνική καταστροφή και ύστερα θα ξυπνήσουμε, γιατί σ’ αυτή την περίπτωση θα χαθεί εθνικό έδαφος και αυτό δεν θα το ξαναπάρουμε πίσω ποτέ! (π.χ. Βόρεια Ήπειρος, Μικρά Ασία, Κύπρος).
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος