Προς αναζήτηση του «Αισυμνήτη» σε μια Ελλάδα που καταρρέει!
Από το περιοδικό «σύν-δεσμος 68» αλιεύουμε τα παρακάτω απίστευτα, αλλά αληθινά. Μια έρευνα του Δημ. Στεργίου, η οποία δημοσιεύτηκε σε ηλεκτρονικό βιβλίο αρχάς Οκτωβρίου 2012 και η οποία ετέθη υπόψη του έντιμου Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή. Με πραγματικά στοιχεία η έρευνα αυτή αποδεικνύει το ακόλουθο τρομακτικό: Κατά την περίοδο 1981-2011 κατασπαταλήθηκαν ως πλατανόφυλλα για κομματικές, πολιτικές, ρουσφετολογικές και συνδικαλιστικές σκοπιμότητες, εθνικοί, κοινοτικοί και δανειακοί πόροι ύψους 1,4 τρισεκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή ετησίως 46 δις ευρώ!!!
Εάν αυτά τα χρήματα επενδύονταν στην Ελληνική οικονομία, θα είχαμε πολλαπλασιαστικό όφελος άνω των 15 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα θα αναδεικνυόταν σε μία από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη και ο λαός της θα ήταν από τους πλουσιότερους του κόσμου!
Στην κλεπτοδημοκρατία όμως της μεταπολίτευσης, ο λαός ψήφισε συγκεκριμένες κυβερνήσεις, οι οποίες μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε ρωμαϊκή αρένα και τις ψήφους των Ελλήνων σε επευφημίες και ιαχές υπέρ του Καίσαρα.
Όλη αυτή η κατάσταση στα χρόνια αυτά δημιούργησε μια γενικευμένη κρίση σε όλα τα επίπεδα. Μια κρίση που σαν γάγγραινα αγκάλιασε την οικονομία, την πολιτική, την πνευματική ζωή και η διαφθορά έκανε τρύπες σε κάθε ηθικό προηγούμενο. Μια διαφθορά δυνάστης που κατάντησε την Ελλάδα κουρελού και τον Έλληνα ζητιάνο!
Ένας κόσμος απαθής πλέον που προσπαθεί να λειτουργήσει βάζοντας πάνω απ’ όλα το ατομικό του συμφέρον, γιατί έτσι νομίζει πως θα είναι το καλύτερο γι’ αυτόν. Ξεχνάει όμως πως για να λειτουργήσει ένα σύνολο, μια κοινωνία και γενικά για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, πρέπει να ξεκινήσουν οι ενέσεις από τον εαυτό του. Για να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει να αλλάξουμε εμείς και πρέπει η αλλαγή αυτή να ξανα-αποκτήσει συλλογικότητα και ηθικές αξίες.
Οι ξένες δυνάμεις, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δείχνουν και συμπεριφέρονται σαν παιδί ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει σε μαγαζί με ζαχαρωτά. «Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» και με δεδομένο πως λείπουν οι αντιστάσεις από το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία, βοηθούντος του ευρώ, του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και της «μίζας», ο λύκος συνεχίζει να βρίσκεται στις χαρές του.
Ελέγχοντας το παιχνίδι ο «γερμανικός λύκος» με τις μίζες Siemens, Novartis, λίστας Λαγκάρντ κλπ., το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Όταν οι παίχτες έχουν το «στίγμα» της μίζας, δεν υπάρχει περίπτωση να αντισταθούν στις εντολές του λύκου. Η κοκκινοσκουφίτσα είναι εκ των πραγμάτων χαμένη, γιατί ο κυνηγός έστησε το παιχνίδι στα μέτρα του.
Μπορεί κάποια εποχή να υπήρχαν ηγέτες στην πολιτική αρένα, που είχαν το τσαγανό να λένε και όχι. Μιλάμε για την εποχή του Κων. Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Χαρίλαου Φλωράκη, του Ηλία Ηλιού, του Λεωνίδα Κύρκου. Αυτές οι εποχές έχουν περάσει και στην κρίση χρέους που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα με τα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα και τα δομικά προβλήματα παραγωγικότητας, στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται πολιτικό προσωπικό χαμηλής ποιότητας. Έτσι η αντζέντα των «ισχυρών» έχει το πλεονέκτημα και οι εγχώριοι παίχτες χορεύουν στο ρυθμό που τους βαράνε το νταούλι.
Το πολιτικό σύστημα, αφού καταχρέωσε την Ελλάδα και την έβγαλε εκτός παραγωγικής τροχιάς, αποδείχτηκε αδύναμο να αντιδράσει, γιατί ξέμεινε από πολιτικούς με ειδικό βάρος και ό,τι απόμεινε, είναι τσιπαρισμένο με μίζες πολλών δις.
Φάνηκε κάποια στιγμή να γεννώνται ελπίδες με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αλλά αντί για λύτρωση ήρθε νέο μνημόνιο, νέος δανεισμός και το χρέος αυξάνεται. Το συστημικό πολιτικό προσωπικό απλά ανακυκλώνεται με άλλους τώρα στο καλοστρωμένο τραπέζι. Συνεχίζεται το δημοσιοϋπαλληλίκι με τα κομματόσκυλα, τη συνδικαλιστική μαφία και τη «γάγγραινα» της αυτοδιοίκησης. Να μην ξεχάσουμε τους αγροτοσυνδικαλιστές και την αγροτιά που ζούσαν – ζούνε με επιδοτήσεις και στο χωράφι… ο Αλβανός. Ο Αλβανός όμως έκανε προκοπή με τον ιδρώτα του και ο αγροτοκτηνοτρόφος διαμαρτύρεται… ψάχνοντας επιδοτήσεις και επιδόματα.
Ενώ η Ελλάδα συνεχίζει στο δρόμο των μνημονίων και να ξεπουλά τα πάντα, κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια. Τι έγινε και τι δεν πρέπει να ξαναγίνει. Αυτός που θα μιλήσει για επανίδρυση του κράτους. Το σάπιο πρέπει να φύγει, να καεί.
Για την ιστορία να αναφέρουμε πως στην αρχαιότητα υπήρχε το σύστημα της Αισυμνητίας. Όταν μια πόλη-κράτος έφτανε στο έσχατο σημείο, η Αισυμνητία ήταν η λύση. Ήταν αιρετή δικτατορία. Ο λαός στην κρίσιμη αυτή στιγμή ανέθετε οικειοθελώς την εξουσία σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία λεγόταν Αισυμνήτες. Π.χ. ο Πιττακός ο Μυτιληναίος κυβέρνησε για μεγάλο χρονικό διάστημα την Μυτιλήνη ως Αισυμνήτης. Δηλαδή ως δικτάτωρ με εντολή όμως του λαού.
Η θητεία τους είχε χρονικό ορίζοντα και όταν έφτανε στο τέλος της, έκαναν απολογισμό έργου και αποχωρούσαν. Παρέδιδαν όμως την πόλη καθαρή από τις παλιές αμαρτίες.
Σήμερα λείπει το πρόσωπο εκείνο που θα ηγηθεί ως άλλος Αισυμνήτης και θα πει αλήθειες.
Υπάρχουν όμως και τα εγχώρια τάγματα εφόδου του ευρωπαϊκού-γερμανικού διευθυντηρίου που μυρίζουν πτωμαΐνη, σπέρνουν καταστροφή και θερίζουν θύελλες. Πολιτικές αυτού του είδους πρέπει να εκλείψουν, όπως πρέπει να εκλείψουν και οι συνεργάτες των ταγμάτων εφόδου. Οι εγχώριοι συνεργάτες τους που λειτουργούν και ανακυκλώνονται με τη μέθοδο του «αυγού του φιδιού»!
Διαπιστώνεται όμως και κάτι άλλο. Οι πολιτικές που κατάντησαν την Ελλάδα. προτεκτοράτο, έδωσαν το δικαίωμα σε εν υπνώσει εχθρικές δυνάμεις να ξυπνήσουν και να απαιτήσουν τα πάντα (π.χ. Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία). Έτσι βλέπουμε απειλές για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, τις διεκδικήσεις στη Θράκη, τη Μεγάλη Αλβανία και το «Σκοπιανό».
Όπως είπε μεταξύ άλλων η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη: «Τα Βαλκάνια είναι γεωστρατηγικός κόμβος διακλάδωσης ανταγωνιστικών ενεργειακών αγωγών. Εδώ στήνονται και οι βάσεις και τα άλλοθι και οι προβοκάτσιες και οι αυτοφυείς εθνικισμοί, ώστε να υπάρχει ανά πάσα στιγμή εύφορο έδαφος για την από καιρό προετοιμαζόμενη πολεμική σύγκρουση της ΝΑΤΟϊκής Δύσης με τη Ρωσία. Στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς τρέχει παράλληλα, ολοφάνερα μετά τον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας, είκοσι χρόνια τώρα και ο πόλεμος κεφαλαίων μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ.
Η συμφωνία των Πρεσπών λοιπόν, είναι η συνέχιση του «πειράματος Ελλάδα». Και πείραμα εστί μια κυβέρνηση αριστερή πιο πρόθυμη και πιο αποτελεσματική από τη δεξιότερη και που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί η Δύση. Τα δίνει όλα σε προσιτή τιμή και μνημόνια και Πρέσπες και ανακεφαλαίωση τραπεζών με λίγη θάλασσα, λίγο κρασί και το αγόρι τους».
Αν στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα υπάρχει έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας για να αντιμετωπιστούν τα δύσκολα προβλήματα που υπάρχουν, ας αναζητηθεί ο Αισυμνήτης που θα φέρει την Άνοιξη.
«Ένα χελιδόνι μπορεί να μην φέρει την Άνοιξη, είναι όμως ο προάγγελος της Άνοιξης» (Χο τσι Μινχ).
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος