Δύει ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ;
Η μεταπολίτευση έφερε στην επιφάνεια δύο κυρίως πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι διαμόρφωσαν το πολιτικό σκηνικό που ισχύει έως σήμερα. Τη Νέα Δημοκρατία του Κων/νου Καραμανλή και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Για το εάν το ισοζύγιο ήταν θετικό ή αρνητικό για τα συμφέροντα της Ελλάδας, αυτό θα το κρίνει η ιστορία.
Τα δύο αυτά κόμματα όπως έχουν καταλήξει, αποτελούν μια καρικατούρα του παλιού τους εαυτού και δεν έχουν καμία σχέση με την καταστατική τους διακήρυξη. Ούτε φυσικά οι «ηγούμενοι» των κομμάτων αυτών έχουν καμία σχέση και κυρίως συγγένεια ιδεολογική με τους ηγέτες που τα ξεκίνησαν.
Επειδή τον καιρό αυτό πολλή κουβέντα γίνεται για το ΠΑΣΟΚ και όλα δείχνουν πως οδηγείται σε διάλυση, το ερώτημα είναι «ποιοι θέλουν να σβήσει ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ»!
Φαίνεται πως εντός και εκτός του «κινήματος» υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που κινούν τα νήματα, για τη διαμόρφωση ενός μορφώματος τον Οκτώβριο, που δεν θα έχει καμία σχέση με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη! Στόχος είναι να (τερατο)γεννηθεί ένα μόρφωμα που θα αποτελέσει τον βατήρα-σύμμαχο του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να νεοφιλελευθερο-κυβερνήσει!
Εάν αυτό θα αποτελέσει και τη διάσπαση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου μάλλον δεν ενδιαφέρει και τόσο, αφού στήνονται και οι μηχανισμοί που θα ανακόψουν τις διαρροές.
Ήδη, τόσο ο Κώστας Σημίτης, όσο και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έχουν ταχθεί υπέρ της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και της ίδρυσης ενός νέου κεντροαριστερού φορέα. Το δρόμο προλειάνουν δημοσιογραφικά «πασοκογενείς» δημοσιογράφοι που προπαγανδίζουν πως «το ΠΑΣΟΚ ξεπεράστηκε, έκλεισε τον κύκλο του και πλέον δεν αρέσει».
Η καταστροφική περίοδος με τον Γ.Α. Παπανδρέου φέρεται ως παράδειγμα και πως πρέπει τώρα να πάνε σε κάτι νέο.
Η περίοδος μετα-ΓΑΠ έδειξε ένα ΠΑΣΟΚ αδύναμο που έφθινε πολιτικά και να περνά απαρατήρητο. Ο «μουντζούρης» του πρώτου μνημονίου, σε συνδυασμό με τις μίζες, τη διαπλοκή, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και τη συνεργασία με τον άλλοτε αντίπαλο, τη Νέα Δημοκρατία, έδειξαν το ΠΑΣΟΚ να εξαερώνεται.
Η ΔΗΣΥ (Δημοκρατική Συμπαράταξη) έδειξε να μην «τραβάει» και τα πρώην και νυν στελέχη να ζητάνε επανίδρυση της κεντροαριστεράς… με κατεύθυνση όμως τις μεταρρυθμιστικές αρχές του Κων. Σημίτη. «Αρχές» που φαίνεται να συμμερίζεται ο Ευάγγ. Βενιζέλος, να έχουν νεοφιλελεύθερη βάση και τελικό σκοπό και στόχο την συγκυβέρνηση με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη!
Η Φώφη, ο Σταύρος, ο Γιώργος Καμίνης και τα άλλα παιδιά
Για να γίνει ο αρραβώνας με νεοφιλελεύθερο γλέντι, πρέπει η «αποπασοκοποίηση» να είναι πλήρης. Πρέπει η νύφη να φοράει ένα μικροσκοπικό «στρινγκ», έστω και αν έχει απαλό πράσινο χρώμα. Εκεί θα κολλήσει ο αρραβώνας; Σημασία έχει η πράξη!
Φώφη Γεννηματά, Γιώργος Καμίνης, Σταύρος Θεοδωράκης, Γιάννης Ραγκούσης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος και τα άλλα παιδιά, έτοιμοι για τη «μάχη» που θα οδηγήσει το άλλοτε «κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου με τα «τέσσερα» στην αγκαλιά του Κυριάκου. Εκσυγχρονιστικό το προφίλ των υποψηφίων και στα παρασκήνια ο Κων. Σημίτης να συντονίζει.
Τα ΜΜΕ ξέρουν καλά το ρόλο τους και αναμένεται να γίνει καλή δουλειά για να ανταποκριθούν και οι ψηφοφόροι!
Το νόμισμα έχει από τη μία όψη την κεντροαριστερά και από την άλλη τον εκσυγχρονιστικό νεοφιλελευθερισμό. Το ματς αρχίζει και όποιος αντέξει.
Το φθινόπωρο θα κρίνει πολλά και η ΔΕΘ ήταν πάντα ένα ορόσημο που άλλοτε έστηνε και άλλοτε γκρέμιζε το πολιτικό κεφάλαιο των κομμάτων.
Με δεδομένο πως τα μνημόνια διέλυσαν τον δικομματισμό και έδειξαν τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, υποχρεώνουν την βίαιη ανακατάταξή τους. Η κοινωνία πνίγεται και το πολιτικό σύστημα ανασυντάσσεται με μαζέματα από παλιά υλικά. Η «κινητικότητα» δεν αφορά μόνον την κεντροαριστερά. Αφορά όλα τα κόμματα και φυσικά το κυβερνητικό και την αξιωματική αντιπολίτευση.
Μπορεί τα γνωστά συμφέροντα να θέλουν τις «παρά φύσιν» συμμαχίες για να συνεχίσουν να βολεύονται, οι αντιστάσεις όμως από κοινοβουλευτικά στελέχη, οπαδούς και νοήμονες πολίτες, είναι ισχυρές. Τα διλήμματα πολλά και δεν αποκλείεται και διχασμός απέναντι στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ του Κ. Σημίτη.
Πιο σοβαρή όμως θεωρείται η παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη, που έδειξε το «διαφορετικό» στην κούρσα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά λέει όχι στην ισοπέδωση και διάλυση όλων όσων αποτελούσαν τις ιδέες του Ανδρέα Παπανδρέου.
Λέει όχι σε όσους θέλουν να βγουν «λάδι», δηλαδή σ’ αυτούς που χρεοκόπησαν την Ελλάδα εντός του Ευρώ και την έπνιξαν στα μνημόνια. Λέει επίσης όχι στον αχταρμά νεοφιλελεύθερων-εκσυγχρονιστών και σοσιαλιστών. Κυρίως όμως αντιδρά στην συγχώνευση ΠΑΣΟΚ και Κυρ. Μητσοτάκη «εις σάρκαν μίαν»!
Το χάσμα είναι βαθύ, διότι ο νεοφιλελεύθερος πόλος που εκπροσωπεί ο Κώστας Σημίτης δεν κάνει πίσω στη συγκυβέρνηση με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Από την άλλη, ο Κυρ. Μητσοτάκης θέλει να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον Καραμανλισμό και οι ομοιότητες με τον εκσυγχρονιστικό χώρο του Κ. Σημίτη είναι εμφανείς. Εδώ «κολλάει» και ο Ευάγ. Βενιζέλος.
Για να πετύχουν όλα αυτά, πρέπει να επικρατήσει η παρέα Σημίτη στους μεν και η αντικαραμανλική πολιτική Μητσοτάκη στους δε. Στόχος οι εκλογές για να φύγουν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και να έρθουν οι νεοφιλελεύθεροι Μητσοτάκης-Σημίτης-Βενιζέλος. Κομβικό σημείο η αντίδραση των Καραμανλικών.
Πώς θα αντιδράσει ο Πάνος Καμμένος αν προκύψει «Καραμανλική κίνηση» στο εσωτερικό της Ν.Δ.;
Το παζλ είναι ανοιχτό, το πολιτικό παιχνίδι απλωμένο και καθόλου δεδομένο. Συμμαχίες, αντοχές και απρόοπτα θα κρίνουν την παρτίδα.
Ανδρέας Παπανδρέου 1995 σε στιγμές ειλικρίνειας
Επειδή πολύς λόγος γίνεται για το «νέο» ΠΑΣΟΚ, ας αναφερθούμε σε κάτι που είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου τότε και τη σημασία του στη σημερινή κάλπικη εποχή.
Δεν θα σχολιάσουμε αν έκανε ή δεν έκανε καλό στον τόπο. Αυτό θα το κρίνει η ιστορία. Απλά ας παρακολουθήσουμε τι λέει. Τελικά όλοι έχουν στιγμές ειλικρίνειας!
«… και θέλω να το επεκτείνω. Δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω από τον Ελληνικό λαό την αλήθεια. Θέλω να πω πως ΕΙΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΟ «ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟ» ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.
Διότι, ενώ πολλοί συνάδελφοι πρωθυπουργοί, ιδιαιτέρως και στο διάδρομο μου έλεγαν «τι καλά που τα είπες, έχεις δίκιο», κανείς δεν πήρε το λόγο, για να καλύψει τις θέσεις μου…
Τι είναι η Ενωμένη Ευρώπη; Ποιος την κυβερνά; Τι ρόλο παίζουμε πλέον εμείς, οι κυβερνήσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις; Αυτά είναι ερωτήματα πολύ βασικά…
Βρίσκω πως πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στο βωμό των κρίσεων και των συμφερόντων.
Δεν θέλω να αποκαλύψω ονόματα, ποιοι μίλησαν και τι είπαν. Σας λέω όμως πως εδώ υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το διευθυντήριο…