Οι κατάρες της Εκάβης και η διχόνοια της Ελληνικής φυλής
Χρόνια πολλά πριν το Χριστό οι Αχαιοί με τη συνδρομή και των άλλων ελληνικών πόλεων κυρίευσαν και πυρπόλησαν την Τροία. Η Εκάβη, η δύστυχη βασίλισσα που έχασε τα πάντα, έχει μια παρηγοριά. Το εγγονάκι της τον Αστυάναξ, το γιο του Έκτορα και της Ανδρομάχης. Ελπίζει πως οι Αχαιοί θα λυπηθούν το νήπιο και θα του χαρίσουν τη ζωή. Όταν όμως θα της το φέρουν κι αυτό νεκρό πάνω στην ασπίδα, θα υψώσει με αγανάκτηση τα χέρια στον ουρανό και θα ξεσπάσει σε φοβερές κατάρες…
«Καταραμένοι να είναι οι Αχαιοί. Να σφάζονται αναμεταξύ τους. Σύντροφός τους παντοτινός η έχθρα ανάμεσά τους. Σε πολέμους αδελφοκτόνους να χύνουν το αίμα τους. Το φαρμάκι της διχόνοιας να φωλιάζει στις φλέβες τους. Μονοιασμένους ποτέ να μην τους βλέπει ο Ήλιος. Την μοίρα του Σίσυφου να έχουν. Να μοχθούν, να ανεβάσουν τον βράχο στην κορυφή κι αυτός, την ύστατη στιγμή να πέφτει. Να ανηφορίζουν ξανά και ξανά, να αγωνίζονται, να ματώνουν χωρίς τελειωμό και πάντοτε σιμά και άπιαστο να είναι το όνειρό τους. Μέχρι τον αιώνα τον άπαντα. Μέχρι τη συντέλεια του κόσμου».
Δεν γνωρίζουμε εάν είναι πραγματική ή φανταστική η ιστορία, αλλά είναι όμως γεγονός πως η πορεία της φυλής μας έχει το σπέρμα της διχόνοιας. Ό,τι κερδίζαμε μονοιασμένοι, το χάναμε με τη διχόνοια. Μια παλινδρομική κίνηση που πάντα χαλάει ό,τι με κόπους και θυσίες πραγματώνεται.
Εκεί που σε μια ιστορική στιγμή το Έθνος βρίσκεται στην ακμή, στην πρόοδο, στα ύψη, στην επιτυχία, αμέσως έρχεται το άλλο άκρο. Η παρακμή, η στασιμότητα, το βάθος, η αποτυχία και ενίοτε η καταστροφή.
Ενωμένοι με τον Αλέξανδρο γίναμε κοσμοκρατορία και με την διχόνοια των επιγόνων, παραδοθήκαμε στους Ρωμαίους. Αιώνες μετά χάνεται η Κωνσταντινούπολη από το Ισλάμ, ενώ οι εντός των τειχών της Πόλης είναι χωρισμένοι σε Ενωτικούς και Ανθενωτικούς.
Το 1821, ενώ τον πρώτο χρόνο είχαμε μόνον επιτυχίες, ύστερα, το σαράκι του διαχασμού έφερε την πανούκλα. Όπως θα πει αργότερα ο Γέρος του Μωριά στην Πνύκα, «αν συνεχίζαμε λίγο ακόμα ενωμένοι, σε δύο χρόνους θα κυριεύαμε και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως φθάναμε μέχρι την Κωνσταντινούπολη…».
Το σαράκι όμως του διχασμού τους έκανε να παρατήσουν τον Τούρκο και να αλληλοφαγωθούν. Και το χειρότερο, να ζητήσουν τη βοήθεια των ξένων. Και ας ο Μπάιρον τους είχε προειδοποιήσει «από τους άπιστους Φράγκους λεφτεριά μη ζητάτε…».
Την επανάσταση την έφαγε η διχόνοια, για να γίνει στο τέλος το νεοσύστατο κράτος ένα προτεκτοράτο των «προστάτιδων δυνάμεων». Οι παλαιοί Τούρκοι δυνάστες έσφαζαν με τη χαντζάρα, ενώ οι νέοι με το…γάντι!
Το 1912 ξεκινήσαμε ενωμένοι και με τον εθνικό διχασμό χάσαμε την Ιωνία. Στον καθολικό ξεσηκωμό του 1940 και στον παγκόσμιο θαυμασμό για τις νίκες στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, ήρθε ο αδερφοκτόνος πόλεμος 1946-1949.
Για να έρθουμε στην τραγική ιστορία της Κύπρου, όπου χάθηκε το 40% της Μεγαλονήσου. Κι ύστερα ήρθε η «σωτήρια» μεταπολίτευση που έφερε το ΔΝΤ και τα μνημόνια!
Είναι οι κατάρες της Εκάβης; Είναι το φαρμάκι της διχόνοιας στο DNA του Έλληνα;
Διχόνοια, μια τραγική αλήθεια και η αξία του «ηθικού»!
Είναι μια τραγική αλήθεια. Μια Ελλάδα γεμάτη εχθρούς γύρω της, αλλά να κινδυνεύει λιγότερο από αυτούς και περισσότερο από τη διχόνοια!
Για να γυρίσουμε λίγο πίσω τις σελίδες της ιστορίας, να θυμηθούμε αυτό που είπε ο Κεμάλ στη μεγάλη τουρκική εθνοσυνέλευση το 1927 «ας μη λησμονούμε πως δεν ενικήσαμεν εμείς τους Έλληνες. Τους νίκησε η διχόνοιά των».
Για να έρθουμε στον πόλεμο του 1940. Είναι μια μικρή χώρα η Ελλάδα, αλλά ενωμένη θα υψώσει ανάστημα και θα χαρίσει την πρώτη νίκη εναντίον των «αξονικών δυνάμεων». Όταν όλοι οι άλλοι, μεγάλοι σε μέγεθος αλλά μικροί σε αποτέλεσμα, θα παραδοθούν σε λίγες ώρες. Αυτό που είχαν οι Έλληνες εκείνες τις δύσκολες ώρες, ήταν το ανεβασμένο ηθικό!
Η ψυχική ανάταση πολιτειακής-πολιτικής ηγεσίας και λαού. Αποφασισμένοι για όλα. Δεν είχαν οι Έλληνες τότε πολλά υλικά αγαθά. Το ηθικό όμως έχει να κάνει περισσότερο με το πνεύμα, την καρδιά και την ψυχή. Αυτό το είχαν. Ήταν περήφανοι που γεννήθηκαν Έλληνες και πολέμησαν για να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της φυλής ως Έλληνες. Γνώριζαν όλοι πως η Ελλάδα δεν είναι μια τυχαία κουκίδα στο χάρτη, αλλά ένα σύνολο αξιών. Είναι οι αξίες στη ζωή. Μπροστά σε αυτές τις αξίες είπαν… χαλάλι στον κίνδυνο της μάχης. Για τα ιδανικά του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών. Για τις αξίες που πριν από αυτούς έδωσαν μάχη οι πρόγονοι. Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς.
Τώρα η σειρά των παιδιών για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το ηθικό δεν διδάσκεται. Πλάθεται από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου. Αυτή η σημαιούλα που κρατά ο πιτσιρίκος στην παρέλαση. Με τις μπλε και άσπρες γραμμές και το σταυρό. Αυτά είναι που θέλουν να γκρεμίσουν σήμερα, με τις οδηγίες της «νέας τάξης». Είναι οι αξίες που στήριζαν αιώνες τώρα αυτό το ηθικό. Ροκανίζουν τις κολόνες για να γκρεμίσουν το οικοδόμημα!
Στον πόλεμο του 1940, οι αλληλομισούμενοι Έλληνες του Εθνικού Διχασμού, ενωμένοι τώρα, λησμόνησαν όσα τους χώριζαν και κράτησαν όσα τους ένωναν. Αυτή όμως η ενότητα θα κρατήσει πολύ λίγο. Όσο κράτησε ο πόλεμος. Ακόμα ήταν κατοχή, όταν ο νέος διχασμός θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Ακόμη κι αυτή η Εθνική Αντίσταση θα καταντήσει αγώνας αλληλοεξόντωσης!
Πάλι το φαρμάκι της διχόνοιας και οι κατάρες της Εκάβης!
«Φιλότιμο», όπως λέμε «χαρακίρι»
Συνηθίζουμε οι Έλληνες να λέμε πως η λέξη «φιλότιμο» δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα. Στην Ιαπωνία όμως το «χαρακίρι» υπάρχει από τα πολύ παλιά χρόνια, ως μια υπέρτατη πράξη εξιλέωσης. Μια πράξη αυτοτιμωρίας γι αυτόν που έκανε κάτι βλαπτικό. Αυτοτιμωρία με φιλότιμο!
Ο στρατηγός που έχανε μια μάχη έκανε χαρακίρι. Ο διευθυντής της Japan Airlines έκανε χαρακίρι επειδή σκάφος της εταιρείας έπεσε και σκοτώθηκαν οι επιβάτες. Υπουργός Βιομηχανίας παραιτήθηκε επειδή κατέρρευσαν οι στοές του ορυχείου.
Ένας λαός που κρατά τις παραδόσεις και έχει φιλότιμο!
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης υπάρχει φιλότιμο; Γιατί σήμερα συζητάμε πάλι για την ιστορία μας; Ένας λαός που έχει ξεχάσει την ιστορία του, έχει περιπέσει σε κατάσταση προσωπικής ή συλλογικής άνοιας. Το χειρότερο είναι, ένας λαός να έχει ξεχάσει τη μνήμη του. Χωρίς μνήμη παύεις να υπάρχεις. Υπάρχεις από τις μνήμες και την ιστορία σου. Δεν υπάρχει συνέχεια, μέλλον, χωρίς παρελθόν και μελέτη της ιστορίας.
Η Ελληνική φυλή έχει μεγάλο ιστορικό βάθος και οι εθνομηδενιστές αυτό θέλουν να πλήξουν. Είμαστε λαός που έχει περάσει από πολλές περιπέτειες και λόγω της γεωστρατηγικής θέσης έχει υποστεί ο τόπος πολλές εισβολές. Εδώ υπάρχει διαμορφωμένη μια ιστορική ιδιοπροσωπία. Οι ΗΠΑ π.χ. δεν το έχουν αυτό. Δεν έχουν ιστορικό βάθος, διότι δημιουργήθηκαν από μετανάστες. Η ιδιαιτερότητα η δική μας είναι η ιστορική μας διαδρομή. Γι αυτό θέλουν να πλήξουν την ιστορία μας. Δεν είναι τυχαία η περίπτωση Ρεπούση με τον «συνωστισμό στη Σμύρνη» και ο τρόπος που θέλουν να πλήξουν θρησκεία, γλώσσα, παραδόσεις, ιστορία!
Όλα όσα συμβαίνουν έχουν στόχο την Εθνική ταυτότητα. Όλη η σύγκρουση γίνεται στον τομέα της ιστορίας και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Θέλουν ένα «νεαρό έθνος». Κάτι νέο χωρίς ίχνος από το χθες.
Στην ιστορία γίνεται η μεγάλη παραχάραξη, στη γλώσσα, τη θρησκεία και όλα αυτά με τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Αν καταφέρουν και τα αλλάξουν, θα περάσουμε σε πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες, χωρίς εθνική ταυτότητα. Πολεμάνε τη συνέχεια των Ελλήνων για να περάσουν το νέο!
Πολεμάνε τη σύνδεση με τη γλώσσα, την ορθόδοξη ταυτότητα 17 αιώνων, την ιστορία. Σκοπεύει το «σύστημα» να περάσει σε πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες, όπου δεν υπάρχει κεντρική ταυτότητα. Το πολυεθνικό κεφάλαιο δεν θέλει εθνικά κράτη που να εμποδίζουν την επέκταση των πολυεθνικών κεφαλαίων. Κατάργηση εθνών και φύλων. Όλα χωρίς ταυτότητα στην υπηρεσία του πολυεθνικού κεφαλαίου. Χρειάζονται ένα νέο υλικό, για να δημιουργήσουν τον νέο Ευρωπαίο. Ο τελικός σκοπός τους. Χρειάζονται νέους λαούς χωρίς ρίζες και κουλτούρα. Γι αυτό θέλουν τους μετανάστες που δεν έχουν τέτοιες ρίζες!
Για να γυρίσουμε στην αρχή της σελίδας. Γι αυτούς που μας οδήγησαν ως εδώ… υπάρχει φιλότιμο; Στην Ιαπωνία το λένε χαρακίρι και το εφαρμόζουν. Αυτοτιμωρία με φιλότιμο. ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ;
ΝΑ ΘΥΜΙΣΟΥΜΕ ΠΩΣ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΟΥ «ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ» ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ!
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΟΙ
