Ο συνδικαλισμός ως λειτουργικό παράγωγο πολιτικής οικονομίας
Ως συνδικαλισμός ορίζεται το σωματείο εργαζομένων σε κάποιο οργανισμό – επιχείρηση με σκοπό την βελτίωση των αμοιβών του, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης, καθώς και άλλες δραστηριότητες που διέπονται από το καταστατικό του.
Ωστόσο διαχρονικά παρατηρείται το φαινόμενο, η πλειοψηφία των πάσης φύσεως συνδικαλιστών κάθε χρώματος και ιδεολογίας, ενώ δείχνουν πως αγωνίζονται για τα δικαιώματα και το δίκαιο των συναδέλφων τους, στην πραγματικότητα, εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, συναλλάσσονται με την εργοδοσία!
Επίσης, έχει παρατηρηθεί πως οι περισσότεροι φροντίζουν και υλοποιούν τις κομματικές οδηγίες με περίσσια σπουδή, άσχετο αν αυτό μπορεί να λειτουργεί σε βάρος των συναδέλφων τους, αλλά και του ίδιου του οργανισμού στον οποίο εργάζονται.
Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ πιο έντονο, αν πρόκειται για επιχείρηση που ανήκει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Η ανωτέρω συμπεριφορά αποτελεί προϊόν ανταπόδοσης για τη σπουδή που επέδειξαν τα λειτουργούντα στη χώρα μας κόμματα, φροντίζοντας να διαχωρίσουν τα μέλη των συνδικαλιστικών σωματείων από το σύνολο των εργαζομένων.
Η συνδικαλιστική ιδιότητα απολαμβάνει ιδιαιτέρων προνομίων, όπως της απόσπασης από τον εργασιακό χώρο, ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας που κατά βάση εστιάζονται στη συλλογή πληροφοριών γύρω από τις συνθήκες εργασίας, ενώ επιπροσθέτως εξασφαλίζεται η βαθμολογική και οικονομική ανέλιξή τους και απολαμβάνουν ιδιαίτερης προβολής στην επιχείρηση ή στον οργανισμό και με προεκτάσεις στην κοινωνία γενικότερα.
Απέναντι σ’ αυτήν την εξαίρετη προσφορά δεν θα μπορούσαν οι περισσότεροι να παραβλέψουν την εκτέλεση κομματικών εντολών.
Σε αντίθετη περίπτωση, η παραμικρή αμφισβήτηση των εντολών του οποιουδήποτε κομματικού ιερατείου, θα σημάνει αυτόματα την περιθωριοποίησή τους.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο συνδικαλισμός λειτουργεί στη βάση εξυπηρέτησης των σκοπών ενός συστήματος ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, που αντιπροσωπεύεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τους οικονομολόγους Adam Smith και David Ricardo, πολιτική και οικονομία αλληλοσυνδέονται.
Και για να γίνουμε πιο σαφείς, όταν μία λείαν αποδοτική αγορά προκύπτει μέσα από μια ιδιωτική αλλά και δημόσια δραστηριότητα, σίγουρα αναδύθηκε από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο την προστάτευε και την ανέδειξε, ενώ στη συνέχεια η διαμορφωθείσα οικονομική πραγματικότητα είναι υποχρεωμένη να βοηθά και να στηρίζει το πολιτικό σύστημα.
Η επιτυχία όμως μιας τέτοιας αλληλουχίας δεν θα ήταν δεδομένη, αν δεν συνέβαλλε προς την κατεύθυνση αυτή ο συνδικαλιστικός παράγων, ποδηγετώντας και αποπροσανατολίζοντας πολλές φορές το σύνολο των εργαζομένων. Και εν κατακλείδι, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε πως αποτελεί την φθοροποιό δύναμη της πλήρους σήψεως παντός σκοπού ή στόχου. Ένα από τα αίτια, ευθυνόμενο για την κατάντια της χώρας μας
Η δολοφονία του λιγνίτη και τα παράγωγά του
Τις προσπάθειες παραπλάνησης της κοινής γνώμης και τη διασπορά ψευδών ειδήσεων έχουν αναγάγει σε βιομηχανία, αυτοί που θέλουν να πουλήσουν το δικό τους προϊόν. Για να πουλήσουν όμως, πρέπει πρώτα να αγοράσουν. Και για να γίνει αυτό, πρέπει κάποιοι να παίξουν σ’ αυτό το στημένο παιχνίδι με τη σημαδεμένη τράπουλα!
Η δημόσια περιουσία και ειδικά τα «φιλέτα» έχουν από χρόνια μπει στο στόχαστρο συγκεκριμένων συμφερόντων. Για να περάσουν όμως σε συγκεκριμένα χέρια, έπρεπε πρώτα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες υποδομές. Αυτόν το ρόλο έπαιξε η δημιουργία της ΕΟΚ αρχικά και η μετεξέλιξή της σε Ευρωπαϊκή Ένωση, με το Μάαστριχτ και το Ευρώ!
Δημιούργησαν έτσι το «διευθυντήριο» που ήθελαν και για το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου από το 1995 έλεγε «τι είναι η Ευρώπη; Ποιος κυβερνά; Τι ρόλο παίζουν οι εθνικές κυβερνήσεις;…». Έπρεπε να φτάσουν τα χρόνια των μνημονίων για να καταλάβουμε πως η Ευρώπη που δημιουργήθηκε είναι τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου με πολιορκητικό κριό τη Γερμανία. Άλλωστε η συνταγή είναι δοκιμασμένη από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Το ελληνικό ΤΑΙΠΕΔ έχει αντιγράψει το αντίστοιχο της Ανατολικής Γερμανίας, όταν ο διευθύνων σύμβουλος (του γερμανικού) Σόιμπλε μοίραζε την εθνική περιουσία στα «κοράκια».
Έτσι έχουμε και στην Ελλάδα την αντίστοιχη πρακτική, από την εποχή του Μάαστριχτ. Για να φτάσουμε και στην εποχή των μνημονίων, όπου τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί πλήρως. Ξεπουλιούνται πλέον αεροδρόμια, λιμάνια, ξενοδοχειακές μονάδες και γενικά ό,τι παράγει πλούτο. Η Ελλάδα ξεβράκωτη στα χέρια των νταβατζήδων του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Το δράμα της Ελλάδας παίζεται τώρα με έγχρωμα σκηνικά, στον τομέα του λιγνίτη. Από την εποχή του Μάαστριχτ (δεκαετία 1990 και μετά) προετοιμάστηκε η μεγάλη σφαγή στο «μαύρο χρυσό». Στο παιχνίδι «παίζουν» όλες οι κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ και οι συνδικαλιστές!
Αφού άφησαν την ΔΕΗ χωρίς επενδύσεις και απαξίωσαν τους ΑΗΣ και τα ορυχεία, έφεραν τις ασύμφορες «εναλλακτικές πηγές», υπερχρέωσαν την επιχείρηση με πρόστιμα εκατομμυρίων για ρύπους και την έκαναν ζητιάνα… τώρα την πουλάνε για ψίχουλα. Είχε προηγηθεί το εκτρωματικό νομοσχέδιο κατάργησης της «αυτασφάλισης» και έτσι άνοιγε ο δρόμος στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ!
Η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι ένα μεγάλο παραμύθι που πούλησαν διαχρονικά για να οδηγήσουν την κοκκινοσκουφίτσα στο στόμα του λύκου. Οι «εναλλακτικές πηγές» ήταν μέρος του σχεδίου για να «χτυπήσουν» τον λιγνίτη και τα πρόστιμα εκατομμυρίων τώρα καταργούνται, αφού έχουν εξασφαλίσει τον λιγνίτη για πάρτη τους!
Μια καλοστημένη βιομηχανία απάτης, όπου, αφού δημεύσουν ουσιαστικά τον λιγνίτη, θα τον μετατρέψουν σε χρυσό για το χρηματιστικό κεφάλαιο. Ενώ στην Ελλάδα απαξίωσαν τον λιγνίτη, η Γερμανία μόνον για το 2016 αύξησε την παραγωγή λιγνίτη κατά 25% και καταργούνται και τα πρόστιμα ρύπων!
Ο ρόλος των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» από την εποχή του Μάαστριχτ, γνωστός. Τα ΜΜΕ έπαιξαν κι αυτά άριστα το ρόλο τους, για την «Ελλάδα προτεκτοράτο.
Υπάρχει όμως και ο βρώμικος ρόλος των «συνδικάτων-συνδικαλιστών». Δεν είναι όλοι ίδιοι, ναι. Υπάρχει όμως ο αλητο-συνδικαλισμός και με αυτά τα «περιττώματα δεν μπορεί να υπάρξει φως. Η «κόπρος του Αυγείου» πρέπει να ξεκαθαρίσει, αλλά εδώ χρειάζεται ένας ΗΡΑΚΛΗΣ που δεν θα είναι βουτηγμένος στην κοπριά. Να υπάρχει τουλάχιστον παραδοχή του λάθους και ηθική. Γιατί ο γνωστός «νεκροθάφτης της ΔΕΗ» επιμένει πως ο συνδικαλιστής δεν διέπεται από… ηθικές αρχές!!!
Ο ψεύτης βοσκός και οι συνέπειες των λόγων και των έργων του
Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του. Ο Ηράκλειτος έλεγε πως «η διαμόρφωση του χαρακτήρα σου γίνεται από τις επιλογές σου, μέρα με τη μέρα. Ποια είναι τα ενδιαφέροντά σου; Ποιες οι σκέψεις σου; Ποιες οι πράξεις σου; Αυτό θα γίνεις».
Τα συνδικάτα απέκτησαν κακό όνομα στην κοινωνία, λόγω συμπεριφοράς των «στελεχών» τους. Μοιράστηκαν την συνδιοίκηση με όλα τα «καλά του παραδείσου» και τώρα που όλα καταρρέουν, μοιάζουν με το παραμύθι του ψεύτη βοσκού. Όταν είπε την αλήθεια, κανείς δεν έτρεξε σε βοήθεια και ο λύκος έφαγε όλα τα πρόβατα!
Η έπαρση είναι το εμπόδιο της προκοπής και κάποιοι, μη ξέροντας να ακούν, δεν ξέρουν και να μιλούν. Ή όταν μιλούν, δεν τους ακούει κανείς. Δεν γνωρίζουν πως σε κάθε κύκλο, κάθε σημείο είναι ταυτόχρονα αρχή και τέλος;
Δεν γνωρίζουν πως δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι; Αφού «ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του», τολμάμε να ρωτήσουμε «ποια σχέση μπορεί να έχουν τα εργατικά συμφέροντα με τις ανομίες των συνδικάτων; Είναι όλοι ίδιοι; Φυσικά και όχι. Όπως έλεγε ο Κομφούκιος «ο άριστος είναι σταθερός γιατί έχει αρχές, όχι γιατί έχει πείσμα». Δεν υπάρχουν στα συνδικάτα στελέχη με αρχές; Φυσικά και υπάρχουν. Πού βρίσκονται όμως, όταν ο «νεκροθάφτης» λέει πως ο συνδικαλιστής δεν έχει ηθική στις ενέργειές του; Όταν «αφήνεται» να ξεσαλώσει μια παρεούλα, που εκμεταλλευόμενη την κομματική ετικέτα, συμπεριφέρεται όπως ο Ναπολέοντας; Ξεχνάνε πως η μοίρα της αλαζονείας έχει και το βατερλό του;
Συνδικαλισμός είναι οργάνωση ατόμων σε συνδικάτα για την διεκδίκηση και την προάσπιση των συμφερόντων τους. Αυτό είναι το υγιές κομμάτι του συνδικάτου, ενώ υπάρχει και η κακή πλευρά. Κατά το λεξικό «Επιστήμη και Ζωή», μεταφορικά και με κακή σημασία, αναφέρεται ως συνδικάτο «ομάδα κακοποιών ή μαφία». Θέλουμε να πιστεύουμε πως το τελευταίο δεν έχει – και δεν μπορεί να έχει – σχέση με τα εργατικά συνδικάτα. Για να αποφύγουμε όμως τον κακό δρόμο, πρέπει να αποβάλλουμε την κακή πλευρά.
Αν κάτι κακό συμβαίνει γύρω από το ζήτημα, θα πούμε πως… Αδελφοί εν Χριστώ, λυπούμαστε για τον εαυτό μας. Αλλά λυπούμαστε και για τον εαυτό σας. Για τον εαυτό μας, γιατί σας πιστέψαμε. Για τον εαυτό σας, γιατί δεν έχετε την αίσθηση του κακού που κάνετε!
Όταν ο συνδικαλιστής ξεχνά το ρόλο του και γίνεται το «κακό σπυρί»!
Όπως ο καθένας είναι μέρος αυτού του κόσμου στη γενικότητα, έτσι και ο κάθε εργαζόμενος είναι μονάδα εργασίας, αφού ανήκει σ’ αυτή την οικογένεια.
Μέσα στην οικογένεια αυτή όμως ζει και κινείται και η ιδιαίτερη τάξη των συνδικαλιστών. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά διαφέρουν μεταξύ τους και φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι. Γι αυτό και άλλοι προσφέρουν θετικά και άλλοι αρνητικά.
Συμβαίνει κάποιοι (θεία βουλήσει;) να κατέχουν το πολιτικά ή συνδικαλιστικά ορθό. Ή νομίζουν πως το κατέχουν. Κάποιοι από αυτούς θέλουν να επιβάλλουν το ορθό που αυτοί θέλουν και νομίζουν πως ελευθερία του λόγου επιτρέπεται μόνον σε ό,τι τους βολεύει!
Δεν είχαμε σκεφθεί πως μπορεί συνδικαλιστής να αρνείται την ελευθερία της έκφρασης σε όποιον δεν συμφωνεί με την άποψή του!
Λογικά και δημοκρατικά θα υπερασπισθούμε με το «φανάρι του Διογένη» το δικαίωμα – το δικαίωμα, όχι απαραίτητα της άποψης – οποιουδήποτε να λέει τις απόψεις του, έστω και αν αυτές είναι αντίθετες με τις δικές μας.
Είναι παραλογισμός, κάποιος να πολιτεύεται ή να συνδικαλίζεται και να απαιτεί δίωξη όσων δεν συμφωνούν μαζί του. Να ζητάς δικαστική συνδρομή, επειδή γίνεται κριτική στις δικές σου απόψεις. Όταν κάποιος εκτίθεται στα κοινά, υπόκειται και στην κριτική.
Μόνον ο ανοιχτός διάλογος, χωρίς τον φόβο της δικαστικής δίωξης ή ακόμα και της φυλάκισης και των προστίμων, βοηθάει στη συγκρότηση μιας ανοιχτής κοινωνίας.
Οποιεσδήποτε «κλήσεις» για διώξεις είναι φασισμός. Η αντίδραση στην κριτική δεν είναι τρόπος να πολεμήσεις προσφέροντας στο κοινό καλό. Είναι φασισμός του «πολιτικά ορθού».
Αυτός που εκτίθεται με τις πράξεις του και τη λειτουργία του στην κοινωνία, πρέπει να είναι και ανοιχτός στο διάλογο.
Κάναμε όλο αυτό το διάλογο, γιατί κάποιοι, που προκλητικά λένε πως «ο συνδικαλισμός δεν έχει ηθική στη λειτουργία του», σύντομα θα καλέσουν τους ΔΕΗτζήδες να σηκώσουν τη σημαία της επανάστασης. Μπορεί αυτοί να πείσουν; Μπορεί αυτούς να τους «σηκώσει» ακόμη ένα συνδικάτο;
Το «κακό σπυρί» έχει συνέχεια
Όσοι συνδικαλιστές απομακρύνονται από την πραγματικότητα, ταυτόχρονα απομακρύνονται από το πεδίο άσκησης πολιτικής για το κοινωνικό σύνολο. Ο ακραίος ατομικισμός κάποια στιγμή φέρνει την έκρηξη και οι ακραίες καταστάσεις γελοιοποιούν τα άτομα λόγω των πράξεών τους. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν εμπλέκεται και το αυστηρό κομματικό στοιχείο.
Η είδηση δεν έρχεται από μακρινό πλανήτη, εκεί που δεν έφτασε ακόμη ο «πολιτικός πολιτισμός». Συμβαίνουν κωμικοτραγικές καταστάσεις γύρω μας. Κουτσαβάκια, μάγκες της συμφοράς, με το ζωνάρι λυμένο για καβγά, με τα προκοίλια σε πρώτη θέα, αλλά έτοιμοι να σαλτάρουν σαν αφηνιασμένοι κάπροι πάνω στα γραφεία για να δείρουν… Βρε δεν πάνε να υπάρχουν προβλήματα με τόσους ανέργους, τόση φτώχεια γύρω και οι «μη έχοντες» να περιμένουν αλληλεγγύη και στήριξη από ένα «εργατικό μαγαζί»;
Εμείς, κύριοι, είμαστε μάγκες και δεν θα αφήσουμε να περάσει η ευκαιρία χωρίς να το δείξουμε. Μπορούμε να βρίζουμε και αν χρειαστεί και γυναίκα να δείρουμε, φτάνει να περάσουμε τη μαγκιά μας!!!
Η ιστορία έδειξε πως εργατικά συνδικάτα έδωσαν και την ψυχή τους για την υπεράσπιση της ηθικής και τα μέλη τους. Δεν ποινικοποίησαν τον εργατικό αγώνα και έλυσαν τις μεταξύ τους διαφορές με το «συνδικαλιστικό δίκαιο». Δεν χρυσοπληρώνουν μεγαλοδικηγόρο με αποφάσεις που θα δίχαζαν τον κόσμο της εργασίας και θα δημιουργούσαν προηγούμενο. Οι εργατικές-συνδικαλιστικές διαφορές λύνονται με διάλογο στις «εργατικές» αίθουσες και όχι στα δικαστήρια, τα οποία φυσικά θα κάνουν τη δουλειά τους, όταν κληθούν.
Όποιος κινείται διχαστικά πληρώνει το τίμημα, αλλά το κακό μένει, διότι ήδη έχει δημιουργήσει «προηγούμενο».
Όπως εγκληματικό λάθος είναι να διώκεται η διαφορετική άποψη. Στην Ελλάδα, από την αρχαιότητα επικρατεί το «τις αγορεύειν βούλεται», το οποίο αποτελεί την θεμελιώδη βάση της ελευθερίας. Όποιος το αρνείται αυτό, διακατέχεται από φασίζουσες εμμονές και αντίκειται στο πνεύμα του Συντάγματος και κατ’ επέκταση, της Δημοκρατίας.
Κομισάριοι του συστήματος (Νόαμ Τσόμσκι)
Ποιους μπορεί να «ακουμπήσει» αυτό που λέει ο μεγάλος αυτός διανοητής; Πολλούς φυσικά και για πολλά πράγματα. Θα κλείσουμε το κεφάλαιο που ακουμπήσαμε – μπορεί να κρίνουμε σωστά, μπορεί όχι – με κάτι που είπε φίλος της στήλης στο «φανάρι του Διογένη», ειδικά για τη ΔΕΗ.
Ο φίλος μας ο Νίκος, πάντα ήταν υπέρμαχος της άποψης πως κάποια αγαθά δεν μπορεί να βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών. Γιατί; Απλούστατα, διότι ως αγαθά, δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα κέρδους στα χέρια του χρηματιστικού κεφαλαίου. Και ξεχώριζε το νερό και την ενέργεια.
Ξαφνικά, το τελευταίο διάστημα, ήταν απόλυτος όταν έλεγε… να ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ. Στην απορία μας πώς και γιατί αυτή η μεταστροφή, ήταν ξεκάθαρος… Για να πάψουν να ευνοούνται σκανδαλωδώς συγκεκριμένοι συνδικαλιστές και να προκαλούν με την συμπεριφορά τους την κοινωνία. Δεν βλέπετε, μας είπε, πως όλη η κοινωνία είναι αρνητική απέναντί τους; Μπορεί όλοι αυτοί να έχουν άδικο; Η προκλητική συμπεριφορά λίγων στέλνει στα τάρταρα την ιδέα του συνδικάτου. Ας φροντίσουν οι πολλοί, αφού αντιληφθούν το κακό που τους έκαναν οι λίγοι, για να τους αποβάλλουν από την οικογένεια του συνδικάτου. Αυτό που είπε γενικευμένα και συγκεκριμένα ο Τσόμσκι για τους «κομισάριους του συστήματος».
Μήπως ο φίλος μας ο Νίκος έχει δίκιο; Μήπως κάποιοι που πιστεύουν στην ηθική θεώρηση του συνδικάτου, πρέπει κάτι να κάνουν; Μήπως η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει όχι μόνον να είναι τίμια, αλλά και να το δείχνει; Μήπως στην αλαζονεία και στη δημαγωγία κάποιων πρέπει να μπει φραγμός, για να μπορέσει το συνδικάτο να ανασάνει και να αποκτήσει δυναμική, αλλά και τη στήριξη της κοινωνίας;