Η μοναξιά λοιπόν που είναι μια λέξη των καιρών μας αποτελεί μια συνειδητή επιλογή, μια κατάσταση αδιεξόδου, οδυνηρή και πνιγηρή. Είναι η επιδημική νόσος του αιώνα μας που φυλακίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, υποβαθμίζει τις συνθήκες ζωής και κάνει πιο άχαρη την καθημερινότητά μας. Μία βόλτα να κάνεις διαπιστώνει πώς παντού κυριαρχεί το άγχος και η θλίψη . Βλέπεις ανθρώπους βυθισμένους σε σκέψεις με σκληρά πρόσωπα, θλιμμένα βλέμματα και ασυντόνιστες νευρικές κινήσεις των χεριών.Μοναχικοί διαβάτες , απόμακρα ζευγάρια,παιδιά κλεισμένα στον εαυτό τους. Όλοι δεσμώτες μιας ανιαρής συμβατικότητας. Παντού διάχυτη μια αίσθηση βαθύτατης μοναξιάς!
Βαυκαλιζόμαστε πως επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο μέσω μιας παθητικής τηλεθέασης ή μιας τηλεφιλίας στον εικονικό κόσμο του κυβερνοχώρου, αποποιούμενοι τον ποιοτικό συγχρωτισμό και τη δια ζώσης επικοινωνία .Επιλέξαμε οι σχέσεις μας να εξαντλούνται σε μια τυπική χειραψία, σε έναν ψυχρό χαιρετισμό ή ένα υποκριτικό χαμόγελο. Και τώρα μετά την επιβεβλημένη σαρανταήμερη μοναξιά, ξαφνικά αποπνέει για κάποιους μια απαράμιλλη γοητεία, αναζητώντας τον χαμένο χρόνο. Αρχίζουμε να εκτιμάμε ένα παλιό δεδομένο, να εκτιμάμε περισσότερο την ελευθερία μας και τη δυνατότητα να συγχρωτιζόμαστε. Νοσταλγούμε την ανάγκη μας για πραγματική επικοινωνία. Συνειδητοποιούμε πως η κοινωνική επαφή, το μοίρασμα των σκέψεων και των συναισθημάτων είναι το ελιξίριο της ζωής, το εισιτήριο της ευτυχίας και αναθεωρούμε αξίες και στάσεις ζωής. Ας αδράξουμε λοιπόν την ευκαιρία και ας συμφιλιωθούμε με τους ανθρώπους και τη ζωή και να μην αφήνουμε η μοναξιά να γίνει τυραννία, αλλά να ανακαλύψουμε νέους τρόπους ποιοτικής ενασχόλησης και να κάνουμε την μοναξιά μας δημιουργική. Γιατί το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και επιπλέον να την απολαμβάνεις είναι μεγάλο προσόν.
Βασίλης Παπαδημούλης
