Μετά την καταιγίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και τις αστραπές ένθεν κακείθεν είναι η ώρα της αποτίμησης, παρ’ ότι η καταιγίδα δεν έχει ακόμα κοπάσει.
Το θέμα της Μακεδονίας είναι γνωστό στους ιστορικούς, στους αρχαιολόγους, στους γλωσσολόγους και σε εκείνους που ασχολούνται με την πολιτιστική και πολιτισμική ιστορία, παράδοση και κουλτούρα των λαών.
Όπως ακριβώς η Αθήνα χαρακτηρίστηκε το λίκνο των Ελλήνων που καθιέρωσε την δημοκρατία στην ανθρωπότητα, έτσι ακριβώς και η Μακεδονίας είναι το λίκνο των Ελλήνων που μεταξύ των βασιλέων της Μακεδονίας γέννησε και τον Αλέξανδρο που καταγράφηκε στην Ιστορία ως ο παγκόσμια μεγαλύτερος Μακεδών Έλλην στρατηλάτης που διέδωσε τον Ελληνισμό στα πέρατα, της μέχρι τότε γνωστής οικουμένης.
Είναι επίσης γνωστό ότι η Μακεδονία υπήρξε ένα χωνευτήρι των λαών, αλλά η ιστορία της και η ελληνικότητά της δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την ιστορία και την αρχαιολογία.
Την χάραξη όμως των συνόρων, τις συνθήκες και τις συμφωνίες τις καθορίζει η διεθνής πολιτική. Αυτή, δυστυχώς, ορίζει τα πεπρωμένα των λαών και του κόσμου.
Η πολιτική ήταν αυτή που μόλις πριν εκατό χρόνια, πάνω – κάτω, δημιούργησε το Μακεδονικό ζήτημα καθαρά για γεωπολιτικούς, γεωστρατηγικούς και οικονομικούς λόγους.
Η Σερβία και κυρίως η Βουλγαρία που κατέχουν σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της Μακεδονίας, προσπάθησαν άλλοτε να προσαρτήσουν μακεδονικά εδάφη και άλλοτε να δημιουργήσουν έναν μακεδονικό κράτος, με μακεδονική εθνότητα και γλώσσα στηρίζοντας όλο αυτό το έωλο και ανυπόστατο εγχείρημά τους στην γεωγραφική και μόνο τοποθεσία τους.
Είναι γνωστό τοις πάσι πως Μακεδονική εθνότητα και γλώσσα δεν υπάρχει.
Οι Μακεδόνες βασιλείς και οι Μακεδόνες ήταν έλληνες και μιλούσαν την ελληνική γλώσσα, η οποία είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων με τις διαλέκτους της. Δωρική, Αττική, Μυκηναϊκή, Ιωνική και άλλες.
Μετά την κάθοδο των Σλαβικών φυλών στην Βαλκανική, είναι δεδομένο ότι στον γεωγραφικό κομμάτι της Μακεδονίας εγκαταστάθηκαν και άνθρωποι Σλαβικής προέλευσης, με Σλάβικη γλώσσα, η οποία είχε και αυτή τις δικές της διαλέκτους.
Οι γηγενείς πληθυσμοί αναγκάστηκαν να εκσλαβιστούν και να ομιλούν τα Σλάβικα ιδιώματα της γλώσσας, αλλά δεν σημαίνει ότι ήταν Σλαβικής εθνότητας.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο η πολιτική ήταν αυτή που μεγέθυνε το Μακεδονικό ζήτημα γιατί η τότε Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία και η Βουλγαρία, για τα συμφέροντα που αναφέρονται παραπάνω, αλλά κυρίως και για την πρόσβαση προς την θάλασσα, προσπάθησαν ο καθένας από την μεριά του, να οικειοποιηθούν όχι μόνο το γεωγραφικό της κομμάτι, αλλά και την ιστορία της και τον πολιτισμό της.
Διακαής πόθος άλλωστε και της Ρωσίας, ήταν η πρόσβαση στο Αιγαίο και μέσω αυτού στην Μεσόγειο. Το πέτυχε αυτό μέσω της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου το 1878, μετά την ήττα Τουρκίας στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο.
Στη συνθήκη αυτή δημιουργούνταν η αυτόνομη ηγεμονία της Βουλγαρίας, υπό την επιρροή της Ρωσίας, στην οποία περιέχονταν όλη η Μακεδονία, πλην Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής.
Αφορμή και αιτία αυτής της συνθήκης ήταν οι επαναστάσεις στον Όλυμπο και στο Μπούρινο της Δυτικής Μακεδονίας όπου δημιουργήθηκε και η προσωρινή Κυβέρνησης της Επαρχίας Ελιμείας με πρόεδρο τον Κοζανίτη Κοβεδάρο και γραμματέα τον δάσκαλο Πηχεών με καταγωγή από την Οχρίδα, οι οποίες καταπνίγηκαν στο αίμα από τους τούρκους.
Οι επαναστάσεις αυτές έδωσαν αφορμή στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, μεταξύ αυτών και η Αυστροουγγαρία, των οποίων τα συμφέροντα θίγονταν από την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, να πιέσουν και να ακυρωθεί η συνθήκη και να γίνει καινούργια.
Έγινε η συνθήκη του Βερολίνου, πέντε μήνες αργότερα όπου η Σερβία και η Ρουμανία αποκτούν την ανεξαρτησία τους, η Βουλγαρία γίνεται αυτόνομη περιοχή, η Ανατολική Ρωμυλία γίνεται αυτόνομη επαρχίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Μακεδονία και η Θράκη παρέμειναν στην Κατοχή των Οθωμανών. Η Βοσνία- Ερζεγοβίνη περνά στην κατοχή της Αυστροουγγαρίας και η Κύπρος παραχωρείται στην Αγγλία.
Το συνέδριο του Βερολίνου, κόβοντας σε καινούρια μέτρα το χάρτη της Βαλκανικής Χερσονήσου, δημιούργησε πολλές αφορμές, για να ξεσπάσουν καινούριες συγκρούσεις στην περιοχή αυτή και γενικά για να οξυνθεί η διεθνής κατάσταση. Και μετά την απελευθέρωσή τους οι βαλκανικές χώρες ήταν στίβος του ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων που επενέβαιναν στις εσωτερικές τους υποθέσεις και επηρέαζαν ενεργά την εξωτερική τους πολιτική. Έτσι, τα Βαλκάνια έγιναν η «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης».
Το 1903 γίνεται η εξέγερση του Ίλιντεν την οποία ξεκίνησαν η ΜΕΟ οργάνωση της Βουλγαρίας και η ΜΕΟ εσωτερικού, στην οποία συμμετείχαν οι σημερινοί Σκοπιανοί, όπου οι πρώτη ήθελαν την Μακεδονία στην Βουλγαρία και οι δεύτεροι την ήθελαν ανεξάρτητη και αυτόνομη. Σλάβοι και σλαβόφωνοι στην καταγωγή και οι δύο οργανώσεις.
Το 1904 έως το 1908 διεξάγεται ο γνωστός Μακεδονικός αγώνας και το 1912 ξεκινούν οι Βαλκανικοί πόλεμοι όπου διαμοιράζεται η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, ανάλογα με τις περιοχές που απελευθέρωνε ο στρατός της κάθε χώρας.
Η χάραξη των συνόρων είχε ως συνέπεια έλληνες και ελληνόφωνοι να βρεθούν εκτός Ελλάδας, όπως και σλαβόφωνοι και βουλγαρίζοντες να βρεθούν επί ελληνικού πλέον εδάφους.
Ποτέ αυτούς τους ανθρώπους που κατοικούσαν στην Μακεδονία δεν τους αποκάλεσε κανένα κράτος και καμιά εθνότητα Μακεδονόφωνους. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και γλώσσα πλην της Ελληνικής. Διαφορετικά θα τους αποκαλούσαν Μακεδονόφωνους και όχι Σλαβόφωνους ή Βουλγαρόφωνους. Άλλωστε ένα μεγάλο κομμάτι σλαβοφώνων θεωρούσαν τους εαυτούς Έλληνες και το δήλωναν.
Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν το 1922 πρόσφυγες που τους αποκαλούσαν τουρκόφωνους. Ήταν έλληνες που μιλούσαν απλά την τουρκική γλώσσα.
Μπορεί να έλεγαν οι πρόσφυγες ότι είμαστε Τραπεζούντιοι, ή Σμυρνιοί, ή Κωνσταντινουπολίτες αλλά αυτό υποδήλωνε τόπο καταγωγής κατοικίας και όχι καταγωγή εθνότητας. Έτσι και με τους κατοίκους της Μακεδονίας. Η ονοματολογία του τόπου διαμονής δεν σημαίνει και καταγωγή εθνότητας, είναι αυτονόητο.
Δηλαδή σήμερα το 40% των Αλβανών και το 10% των ρομά που διαμένουν στην γείτονα χώρα θα αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες; Με καταγωγή και γλώσσα ποιά; Αυτή των Μακεδόνων, δηλαδή της Ελληνικής!
Τα τελευταία 25 χρόνια σχεδόν όλο το σύνολο της υφηλίου αποκαλούσε το κρατίδιο Μακεδονία. Κυκλοφορούσαν χάρτες, βιβλία με την αρχαία Μακεδονία, δημιούργησαν αγάλματα και μετονόμασαν οργανισμούς και δρόμους, που παρέπεμπαν στην αρχαία Μακεδονία.
Η συμφωνία η οποία υπεγράφη ήρθε να βάλει τέλος σε ένα πρόβλημα που δημιούργησε στην χώρα μας και οικονομικά προβλήματα αλλά και προβλήματα στις διεθνείς μας σχέσεις.
Οι πολίτες της χώρας αυτής που κατοικούν σε ένα γεωγραφικό κομμάτι της Μακεδονίας δέχτηκαν να ονομάσουν το κράτος τους Βόρεια Μακεδονία, δηλώνοντας πλέον ρητά και κατηγορηματικά και δεσμεύτηκαν σε διεθνή επίπεδο, ότι δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία, τον πολιτισμό, την εθνότητα και την γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων.
Είναι λογικό οι Έλληνες και δη οι Μακεδόνες, για ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους, να αγωνιούν ή και να φοβούνται για το μέλλον της Μακεδονίας.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν και κάποιοι, που οι μόνοι λόγοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, είναι πολιτικοί, προσωπικοί ή συντεχνιακοί κι αυτό είναι επικίνδυνο και ύποπτο. Όλοι αυτοί που μέχρι χθες άλλα δήλωναν και έπρατταν, γνωρίζουν τους λόγους και τις πιέσεις που δέχεται η χώρα μας από τους ισχυρούς, άμεσα συμμάχους της, να λυθεί αυτό το ζήτημα.
Η Ευρωπαϊκή ένωση και το ΝΑΤΟ θέλουν να εντάξουν το κρατίδιο αυτό στους κόλπους τους για να διακοπεί η επιρροή της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Αλβανίας, των μουσουλμάνων, των τζιχανιστών και των οικονομικών αρπακτικών.
Με την ένταξη αυτή, αυτομάτως τίθεται ταφόπλακα όχι μόνο σε αυτές τις επιρροές, αλλά και στα σχέδια της δημιουργίας της Μεγάλης Αλβανίας ή της Μεγάλης Βουλγαρίας και στα σχέδια της Ρωσίας.
Πάνω σε αυτά τα ζητήματα παίχτηκε όλο αυτό το παρασκήνιο της ονομασίας και το άμεσο και έμμεσο μέλλον θα δείξει ότι η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη.
Όσοι λοιπόν δημιουργούν ντόρο και τεταμένο κλίμα, με προδοσίες, παραδόσεις, μας παίρνουν το όνομα, την ιστορία, τον Μέγα Αλέξανδρο, το κάνουν για αλλότρια συμφέροντα και προσωπικούς σχεδιασμούς για ιδίον όφελος.
Σαφώς και το άρθρο αυτό δεν αναφέρεται στους απλούς πολίτες που διαφωνούν με τον όρο Μακεδονία, στους οποίους θα μπορούσε να είναι και ο γράφων, για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Γράφτηκε για πολιτικά πρόσωπα, αυτοδιοικητικά πρόσωπα, εκκλησιαστικά πρόσωπα και πρόσωπα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην χειραγώγηση των μαζών και στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Κανείς δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτε για την αρχαία Μακεδονία, και την ιστορία της. Μιλάει από μόνη της για την Ελληνικότητά της.
«Όποιος προσπαθεί να αποδείξει το αυταπόδεικτο και το προφανές, είναι τουλάχιστον αφελής…» Τάδε Έφη ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ο Μακεδών φιλόσοφος.
Εκτός εάν …….εάν….
