Όχι εκατό χρόνια από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, αλλά εκατό χρόνια γενοκτονίας, μιας “συνεχιζόμενης” γενοκτονίας, μιας γενοκτονίας που συμβαίνει από το 1919 “μέχρι και σήμερα”.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Πολωνοεβραίος νομικός και γλωσσολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Γέιλ Ραφαήλ Λέμκιν αφιέρωσε την ζωή του για να να καταδικάσει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όπως των Εβραίων και που επινόησε τον όρο γενοκτονία (genocide), ο οποίος έγινε αποδεκτός από τα Ηνωμένα Έθνη το 1948 και τέθηκε σε ισχύ το 1951 στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, για να περιγράψει πλήρως την λέξη αυτή, στην ουσία, στην έννοια και την σημασία της σε σχέση με την πράξη και τις μεθόδους και για να την επεξηγήσει, χρησιμοποίησε ως παραδείγματα τις τρεις γενοκτονίες, των Ασσυρίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Με αδιάψευστο, αναμφισβήτητο και αποδεδειγμένα και στις τρεις αυτές γενοκτονίες, τους κοινούς γενοκτόνους, τους Τούρκους και για να μην αδικούμε έναν ολόκληρο λαό, τους ηγέτες τους και συγκεκριμένα τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, που τότε οδήγησαν με τις αποφάσεις τους σε αυτές τις βάρβαρες αιματοχυσίες, βιοπραγίες, μαζικές εξοντώσεις, έχοντας ως τραγικά αποτελέσματα αυτές τις γενοκτονίες.
Ένας αιώνας συνεχιζόμενης γενοκτονίας λοιπόν κυριολεκτικά, γιατί είναι ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη τότε, αλλά και γιατί συνεχίζει να “συμβαίνει μέχρι και σήμερα”, αφού αυτοί που την διέπραξαν την αρνούνται, άρα συνεχίζουν να γενοκτονούν.
Συνεχίζουν να γενοκτονούν προσπαθώντας να σβήσουν ακόμα και την μνήμη αυτών που γενοκτόνισαν, αλλά και να συνεχίζουν να εγκληματούν κατά της Ιστορίας, κατά του Ελληνισμού και κατά της ανθρωπότητας, θέλοντας να εξαφανίσουν μια πραγματικότητά.
Για αυτό λοιπόν πέρα από Γενοκτόνους, πολύ σωστά ο δάσκαλος Νίκος Λυγερός, τους ονομάζει και χρονοκτόνους και αν κάποιος πραγματικά θέλει να κατανοήσει περισσότερα και γενικότερα για τις Γενοκτονίες, δεν έχει παρά να μελετήσει το βιβλίο του ‘Αιωνόβιες Γενοκτονίες΄.
Ο καθένας που θα διαβάσει έστω τις σελίδες 23 έως 26 ( Κεφάλαια : ‘Η γενοκτονία ως αυτοκτονία’ και ‘Η γενοκτονία ως σταύρωση ενός λαού’), μπορεί να κατανοήσει ότι για τους πρόγονους μας που χάσαμε στην γενοκτονία, αλλά και στις γενοκτονίες των Ασσυρίων, των Αρμενίων, όπως και σε κάθε γενοκτονία, το γεγονός αυτό της βαρβαρότητας αποτελεί την σταύρωση τους και μιας και διανύσαμε πρόσφατα την περίοδο του Πάσχα, οι αναγνωρίσεις τους (θα) σημαίνουν – σημάνουν (και) την “ανάσταση” τους.
Αναγνώριση Γενοκτονίας σημαίνει “ανάσταση” για τους νεκρούς μας !!!
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
