110 χρόνια μετά… επίκαιρος ο Γιώργος Σουρής;! “… Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ᾿ όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύη και πενήντα να μαζεύη;…”
Οι στίχοι του Γεωργίου Σουρή μπορεί να γράφτηκαν πριν από 110 και πλέον χρόνια, είναι όμως πιο επίκαιροι από ποτέ. Περιγράφουν πολύ εύστοχα την δύστυχη Ελλάδα μας που νόμιζε ότι ελευθερώθηκε και δεν κατάλαβε μέχρι σήμερα ότι άλλαξε απλά αφεντικό. Και ο ραγιάς παρέμεινε ραγιάς και οι προσκυνημένοι αλλάξαν απλώς χρώμα και προφορά. Οι ήρωες θυσιάστηκαν και συνεχίζουν να θυσιάζονται μα η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει σε λήθαργο, πιστή σε κυνοβούλια, πολιτικούς και τραπεζίτες. Άγνωστες λέξεις η υπερηφάνεια, το θάρρος και η τόλμη. Η πίστη, η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία. Μόνο λίγοι ξεχωρίζουν. Μόνο λίγοι, ελάχιστοι, τιμούν το Αίμα τους. Είναι φάροι σε καιρούς σκοτεινούς, φλεγόμενα αστέρια που διαγράφουν τη μοναχική τους πορεία στο χρόνο χωρίς να λογαριάζουν το όποιο κόστος, τις όποιος δυσκολίες και κακουχίες μέχρι το τέλος της πορείας τους και την ολοκλήρωση του έργου τους μεταλαμπαδεύοντας το φως τους στον επόμενο αγωνιστή του Γένους. Είναι αυτοί που ονομάστηκαν «Άνθρωποι ενάντια στον χρόνο» καθότι δεν φθείρονται και το έργο τους παραμένει αιώνια ζωντανό. Ο ερχομός τους ταυτίζεται με τη μοίρα του Έθνους και ο χαμός τους με τη γέννηση ενός νέου, διαφορετικού, αλλά εξίσου σημαντικού ανθρώπου φορέα των αρχετύπων της Φυλής. Σε αυτούς, όπως έλεγε και ο Νίτσε, απευθυνόμαστε, αυτούς καλούμε να αγωνιστούν συσπειρωμένοι, για ένα κοινό σκοπό για μια μοναδική και ολοκληρωτική μάχη….
… Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ᾿ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύη
και πενήντα να μαζεύη;
Να τρέφη όλους τους αργούς,
νάχη επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νάχη κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι άνω αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
* * *
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μία πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
* * *
Όλα σ᾿ αύτη τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.
* * *
Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
* * *
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
* * *
Γι᾿ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και τα καινούργια!
* * *
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη…
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
* * *
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι απο προσπάππου κι απο πάππου
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα – κι αυτό είναι ωραίο –
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ άλλο τσαρούχι.
Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς.
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Γεώργιος Σουρής, Ανθολογία της Οικονομίας (1902)
