Το μπούμερανγκ της πολιτικής ορθότητας (Λάζαρου Σισμανίδη)

Η πολιτική ορθότητα εξ ορισμού, προωθήθηκε με στόχο την εξάλειψη διακρίσεων και κοινωνικών φαινομένων που θέτουν ανθρώπους στο περιθώριο. Οι υπερασπιστές του κινήματος μάλιστα, μπορούν με βεβαιότητα να επιδείξουν πλήθος επιτυχιών και δραστικών αλλαγών που πέτυχαν μέσα από αγώνες στο όνομά της.
Ως εδώ, όλα καλά. Είμαι άλλωστε σίγουρος, πως κανένας δεν θέλει να αδικεί ή να βλάπτει τον συνάνθρωπό του, να τον κάνει να νιώθει άσχημα για τις ιδέες του ή να τον απομονώνει από τον υπόλοιπο κόσμο, εκτός φυσικά κι αν είναι ψυχικά άρρωστος ή οπαδός οποιουδήποτε ολοκληρωτισμού, οπότε λογικά θα αισθάνεται και περήφανος για τις πράξεις του.
Αυτό που θα πρέπει όμως, να γίνεται διακριτό είναι το κρίσιμο όριο που χωρίζει την πολιτική ορθότητα, από την υποκρισία. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες, όπου άνθρωποι της λογικής και της συνέπειας του λόγου τους, κατακρίνονται για τις ιδέες τους, ντρέπονται να
τις εκφράσουν, αλλά και τιμωρούνται γι’ αυτές, διότι ζούμε σε μια εποχή, όπου η ίδια η κοινωνία καταφέρνει, το λογικό να φαίνεται παράλογο και το «ορθό» να γίνεται γελοίο.
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι, ότι οι άνθρωποι αυτοί, αποκλείονται και περιθωριοποιούνται ακριβώς γιατί τολμούν να διατυπώνουν τα δεδομένα ως έχουν, υποστηρίζουν τα πιστεύω τους με αφοσίωση ή εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από αυτές των «ευαίσθητων» ομάδων, που με πρόφαση την πολιτική ορθότητα καταφέρνουν να γίνουν ίδιοι αλλά και χειρότεροι σε σύγκριση με το τέρας που κλήθηκαν να πολεμήσουν, αν και πραγματικά, δεν νομίζω να τους κάλεσε και κανείς.
Τα παραδείγματα πολλά. Εκπαιδευτικοί που τρέμουν στην ιδέα μήπως και πουν τη λάθος λέξη που πιθανώς θα τους φέρει σε κάποια δίκη παλεύοντας να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, εργαζόμενοι που διατηρούν τυπικές σχέσεις με τους συναδέλφους τους υπό τον ίδιο φόβο, πολίτες και πολιτικοί που κατηγορούνται για μίσος ενώ απλά δείχνουν προσήλωση και αγάπη σε ιδανικά που θεωρούνται ξεπερασμένα, αλλά και άνθρωποι της τέχνης και της ψυχαγωγίας που φυλακίζουν το λόγο τους, τη λογική τους, σε καλούπια τόσο
στενά που απαγορεύουν δια ροπάλου πλέον, την οποιαδήποτε μορφή ελεύθερης έκφρασης και σκέψης.
Από την αντίπερα όχθη, όλοι αυτοί που έχουν χάσει τη μπάλα εντελώς, εκείνοι που φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν και να προωθούν ιδέες και τάσεις που δεν ενστερνίζονται πραγματικά, προς εξυπηρέτηση και μόνο, της μόδας της πολιτικής ορθότητας, κόντρα ακόμα
και στη κοινή λογική.
Πολύ φοβάμαι πως η υποκρισία αυτή, θα λάβει τέλος μόνο όταν γυρίσει σαν μπούμερανγκ
πίσω σε αυτούς που την προάγουν. Τότε όμως, θα είναι ήδη αργά.
Λάζαρος Π. Σισμανίδης, Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός Α.Π.Θ.
Email: lazaros.sismanidis@outlook.com