Το 2021 ξεκίνησε δυσοίωνο. Ήδη από τους πρώτους μήνες του 2020 βιώναμε μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Καμία από τις εν ζωή γενιές δεν πρόλαβε την πανδημία των αρχών του 20ου αιώνα, ο οποίος υπήρξε σύντομος, αλλά γεμάτος από εκπληκτικά και τερατώδη γεγονότα. Ωστόσο η ανθρωπότητα επέζησε, αν και με τεράστιο κόστος και χαίνουσες ακόμη πληγές, και έφτασε πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Της Νέας Εποχής. Ήταν τότε που οι «οραματιστές» του μέλλοντος προεξόφλησαν το τέλος της Ιστορίας. Βέβαια κανένα τέλος δεν ήρθε διότι η ιστορία θα γράφεται, όσο υπάρχει Ανθρωπότητα. Αν και δυστυχώς συνεχίζει να ζει και να υφίσταται τις επιλογές των μεγάλων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων.
Μετά τις κοσμοϊστορικές και παγκόσμιας κλίμακας αλλαγές της δεκαετία του ‘90 στην πολιτική και διπλωματία, την οικονομία, την τεχνολογία, φτάσαμε στη νέα χιλιετία και ούτε η Ιστορία τελείωσε, ούτε ήρθε το τέλος του κόσμου το 2000 ή το 2012. Οι πόλεμοι κι η ανισότητα συνεχίστηκαν και οι άνθρωποι, παρέμεναν διαιρεμένοι, διχασμένοι και μη ισότιμοι, παρά τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση (ή μάλλον εξαιτίας της), στην πραγματοποίηση της οποίας συνέβαλε η γέννησε και άνοδος του -κυρίαρχου πια- παγκόσμιου ιστού. Αυτή συνέπεσε με αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης στη χώρα μας, της οποίας την ισχύ και συνέπειες γνωρίζουμε πια καλά.
Η τρίτη χιλιετία απέδειξε πως τίποτα δεν άλλαξε στην ουσία της Ιστορίας και με την αυγή της μας εισήγαγε σε έναν νέο πόλεμο, πριν από ακριβώς 20 χρόνια: τον πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας. Ο εχθρός αυτός ήταν νέου τύπου, χωρίς συγκεκριμένη εδαφική βάση, επίσημο κράτος, σημαία κτλ. Ήταν περισσότερο α(δι)όρατος και για αυτό περισσότερο ύπουλος και επικίνδυνος. Η 11η Σεπτεμβρίου έφερε αλλαγές μέσα και έξω από τον ανεπτυγμένο, λεγόμενο πρώτο κόσμο. Εντός αυτού ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας εκφράστηκε με περισσότερη της καταστολή: αστυνομική, νομική και τηλεοπτική. Αυξήθηκαν οι έλεγχοι στις μετακινήσεις, η γραφειοκρατία, εισήχθησαν νέα μέσα επιτήρησης και περιορισμού στις συλλογικές εκφράσεις. Οι ανεπτυγμένες χώρες έπρεπε να επιτηρούνται για την ασφάλεια τους και τη διατήρηση της ευημερίας. Μιας ευημερίας που γινόταν ολοένα πιο ατομική και πιο ηλεκτρονική. Κερδισμένες από αυτό το μέτωπο βγήκαν οι δυτικές ελίτ, που πέτυχαν την προώθηση των δυνατοτήτων ελέγχου και πειθάρχησης των κοινωνιών και των λαών τους.
Στις χώρες (Μέση Ανατολή/Κεντρική Ασία)) που «γέννησαν» την τρομοκρατία (και όλως τυχαίως είχαν πλούσιο ενεργειακά υπέδαφος) ο πόλεμος πήρε άλλη πιο παραδοσιακή μορφή. Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει. Νέοι πόλεμοι -μικρότεροι αλλά θερμοί- έδωσαν ώθηση στην παγκόσμια μηχανή της συσσώρευσης κεφαλαίου μέσω της λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών, της καταστροφής και ανοικοδόμησης των υποδομών και της επιβολής καθεστώτων φιλικών προς τη Δύση. Στους μεγάλους κερδισμένους αυτού του μετώπου ήταν ένας εκ των πιο ισχυρών πόλων του διεθνούς κεφαλαίου: η αμερικάνικη πολεμική βιομηχανία.
Ο 21ος αιώνας εισήγαγε την ανθρωπότητα στη Νέα χιλιετία και σε ένα Θαυμαστό καινούριο κόσμο, αυτόν της εικονικής-ψηφιακής πραγματικότητας και του απόλυτου θεάματος. Το διαδίκτυο έδωσε ώθηση στην περαιτέρω ανάπτυξη της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Βέβαια αυτή μοιάζει περισσότερο με παγκόσμια βιτρίνα ή οθόνη, ένα διαπλανητικό τηλεπαιχνίδι άνισων απολαβών, παρά με το παγκόσμιο ειρηνικό χωριό που ευαγγελίζονταν τα ΜΜΕ και οι πολυεθνικές εταιρίες. Μία βιτρίνα πίσω απ’ την οποία συνεχίζεται η Ιστορία της βίας.
Ο πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας μοιάζει να πάγωσε προσωρινά με την καταστολή του Ισλαμικού Κράτους. Εν τούτοις στη Συρία η ειρήνη κάθε άλλο παρά έχει αποκατασταθεί και οι συνέπειες της Αραβικής Άνοιξης, που αποδείχτηκε χειμώνας, ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας, στις ακτές του Αιγαίου. Τη στιγμή που η πολιτισμένη Δύση γιορτάζει Χριστούγεννα και η θεσμική Ελλάδα δαπανά 200.000 ευρώ για μια φιέστα με ημετέρους, αλλά χωρίς την κοινωνία που πληρώνει πρόστιμα γιατί θέλει να ζήσει και αργοπεθαίνει σε θαλάμους νοσοκομείων, που τελούν υπό διάλυση! Φέτος ωστόσο γιόρταζε τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας του λαού που πληρώνει συλλογικά τα γλέντια της «ελίτ» και ατομικά την ευθύνη για την ανυπαρξία συστήματος υγείας…
Ο αριθμός 200 έχει την τιμητική του στην Ελλάδα του 2021, που εκπνέει, ενώ ο άλλος αόρατος εχθρός, που πήρε τη θέση της Τρομοκρατίας μας τρομοκρατεί κοντά δυο χρόνια τώρα (και από τηλεοράσεως). Ο πόλεμος κατά αυτού του νέου, ακόμα πιο αόρατου και ακόμα πιο ύπουλου, εχθρού δίνεται αυτή τη φορά από έναν άλλο γίγαντα του διεθνούς κεφαλαίου: τις πολυεθνικές των φαρμάκων. Και εδώ η κούρσα του ανταγωνισμού των ελεύθερων -να ανταγωνίζονται- αγορών κερδήθηκε από άλλον αμερικάνικο κολοσσό. Τα εμβόλια άλλωστε είναι όπλο. Είναι όμως το μοναδικό όπως διατείνονται η κυβέρνηση και η τέταρτη εξουσία; Τη μοναδικότητα αυτής της λύσης, όπως και των δικών της απόψεων δεν ξεχνούν να μας τη θυμίζουν. Θέλουν όμως να ξεχάσουμε δύο έννοιες, παρά τις διαρκείς επικλήσεις και αναφορές σε αυτές από οθόνης: τη δημοκρατία και την επιστήμη. Αμφότερες βασίζονται σε δύο πυλώνες που κοντά δύο χρόνια τώρα απουσιάζουν από το χάρτη: ο ορθός λόγος και ο διάλογος. Ο πρώτος γέννησε την επιστήμη και ενδυναμώνει τη δημοκρατία. Ο δεύτερος είναι η ουσία της δημοκρατίας και προάγει την επιστήμη.
Δεν αμφισβητείται σαφώς η κρισιμότητα της κατάστασης (ούτε προφανώς η ύπαρξη της πανδημίας), ειδικά όταν αυτός τη ζει στο πετσί του. Και δεν είναι άλλος που ζει την δεκάχρονη οικονομική κρίση και την πανδημία (με όλα της τα παρελκόμενα) από την ίδια την πλειοψηφία της κοινωνίας. Το 2021 ήταν η χρονιά που περάσαμε ενθυμούμενοι το Ελευθερία ή Θάνατος και ατενίζοντας την Επιχείρηση Ελευθερία. Το 2022 είναι προ των πυλών και εμείς παραμένουμε ελεύθεροι πολιορκημένοι μπροστά στις οθόνες μας.
Όσο η συγκυρία της πανδημία και κυρίως η κυβερνητική και μιντιακή διαχείριση της κάνουν ξεκάθαρα σαφές πως η δυστοπία, που περιέγραψε ο Άλντους Χάξλεϊ πριν από ενενήντα χρόνια παύει πλέον να είναι επιστημονική φαντασία και μετατρέπεται σε ολοζώντανη πραγματικότητα, τόσο τα λόγια του Πίτερ Φιντς στο Network του Σίντνεϊ Λουμέτ μοιάζουν να μιλούν για εμάς και αυτό που ζούμε: «Παντού τα πάντα έχουν τρελαθεί και δε βγαίνουμε πια έξω. Καθόμαστε στα σπίτια. Σιγά-σιγά ο κόσμος, στον οποίο ζούμε μικραίνει. Το μόνο που λέμε είναι “Παρακαλώ, αφήστε μας έστω ήσυχους στα σαλόνια μας. Αφήστε με να έχω την τοστιέρα μου, την τηλεόραση μου, τις ζάντες αλουμινίου μου. Δεν πρόκειται να πω τίποτα. Απλά αφήστε μας ήσυχους.»
Ας μη συνηθίσουμε αυτή την ησυχία. Ας ελπίσουμε κι ας συμβάλλουμε σε ένα πραγματικά ελεύθερο και υγιές νέο έτος.. Καλή χρονιά.
eleytheroipoliorkimenoi.wordpress.com/2021/12/30/2022-άλλη-μια-χρονιά-στη-δυστοπία/
