Το οχυρό Ρούπελ αποτελούσε αμυντικό συγκρότημα, ένα από τα 21 συνολικά αμυντικά συγκροτήματα με την ονομασία «Οχυρά», κατά μήκος των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων, που έφερε το όνομα «Γραμμή Μεταξά».
Το 1941 εκδηλώθηκε η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας και η μάχη των Οχυρών του Ρούπελ έχει από τότε τη θέση της στην ιστορία, ανάλογη εκείνης των Θερμοπυλών. Αν οι Θερμοπύλες έμειναν στην ιστορία με το Λεωνίδα, τους 300 ήρωές του, τους 700 Θεσπιείς και το «Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίους…», τα οχυρά Ρούπελ έμειναν ως το απόρθητο φρούριο και ο διοικητής του αντισυνταγματάρχης Γιώργος Δουράτσος ως ο άλλος Λεωνίδας! Μόνο όταν ένας λαός γνωρίζει την ιστορία του, μπορεί να έχει και επίγνωση του εθνικού του είναι. Στις εθνικές μας εορτές ξεχωρίζουμε την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου του ΟΧΙ, η οποία περιλαμβάνει και πρέπει να περιλαμβάνει μια άλλη επέτειο, εξίσου μεγάλης σημασίας. Την 6η Απριλίου, όταν η Ελλάδα αποφάσισε να υπερασπισθεί τα σύνορά της απέναντι στη γερμανική λαίλαπα. Η 6η Απριλίου 1941 είναι η ημερομηνία που πρέπει να θυμόμαστε, αλλά δυστυχώς έπεσε στη λησμονιά.
Ήταν Κυριακή 6 Απριλίου 1941 και ώρα 5.30 το πρωί, όταν οι γερμανικές μεραρχίες με τις επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες, τα πανίσχυρα στούκας, τα βομβαρδιστικά και τα βαρέα τεθωρακισμένα άρματα μάχης, θέλησαν να συντρίψουν τα μακεδονικά οχυρά και συγκεκριμένα στη γραμμή Μεταξά. Ένα δεύτερο ΟΧΙ από τους λίγους, αλλά ψυχωμένους μαχητές στη γραμμή Μεταξά.
Ήταν η πιο σύντομη διάβαση προς τη Θεσσαλονίκη και οι Γερμανοί τη θεώρησαν απλά μια καθυστέρηση λίγων ωρών. Δυστυχώς γι’ αυτούς ήταν πολυήμερη η μάχη με απώλεια πολλών στρατιωτών τους και τελικά δρόμο βρήκαν από τη Σερβία για τη Θεσσαλονίκη. Τα οχυρά δεν έπεσαν!
Όπως είχε πει ο διοικητής Ρούπελ, αντισυνταγματάρχης Γιώργος Δουράτσος «τα οχυρά παραδίδονται μόνον όταν κυριευθώσιν παρά του αντιπάλου. Τοιούτων διαταγών περί ανακωχής κλπ στερούμεθα παρά ιεραρχικώς προϊσταμένων μας αρχών. Ο αγών θα συνεχισθεί, πάσα δε απόπειρα προσεγγίσεως του οχυρού, θα συντριβεί».
Ο λοχαγός Ηλίας Κοτρίδης γράφει για την ημέρα της συνθηκολόγησης: «Για τη συνθηκολόγηση ήρθανε 4η ημέρα πρωί. Ο Δουράτσος μίλησε με έναν Γερμανό στρατηγό. Δεν πίστευε πως έγινε συνθηκολόγηση. Τηλεφώνησε στο Σιδηρόκαστρο, στη Μεραρχία και του επιβεβαίωσαν ότι πράγματι έγινε συνθηκολόγηση και του είπαν να παραδώσει το οχυρό…».
Οι Γερμανοί αναγνωρίζοντας την ανδρεία των μαχητών στα οχυρά, παρουσίασαν όπλα, τιμώντας τους. Καταγράφεται όμως η ερώτηση – απορία ενός αγράμματου στρατιώτη «τι είναι ανακωχή;» και του είπαν «είμαστε αιχμάλωτοι των Γερμανών». Το θάρρος όμως των Ελλήνων μαχητών αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε. Τιμητική είναι η εξαίρεση, όταν ο Ελληνικός στρατός δεν κρατήθηκε αιχμάλωτος, αλλά του «παρουσίασαν όπλα». Γι’ αυτό η 6η Απριλίου πρέπει να τιμάται ιδιαίτερα.
Οι λίγοι αυτοί μαχητές δεν το έβαλαν στα πόδια, αλλά προτίμησαν τα οχυρά να γίνουν οι τάφοι τους!
Η γραμμή Μαζινό που θεωρούνταν η καλύτερη αμυντική θέση της εποχής κατέρρευσε σαν αχυρώνας . Τα οχυρά της γραμμής Μεταξά όμως άντεξαν. Γερμανός ανταποκριτής στις 24 Μαΐου 1941 αναφέρει: «Η αντίσταση που βρήκαν οι Γερμανοί εδώ ήταν σκληρή. Οι Έλληνες ήταν σκληροτράχηλοι και ανθεκτικότεροι απ’ ότι περιμέναμε. Ο στρατός του εχθρού ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος από τους Έλληνες Πόντιους και πρόσφυγες που είχαν έρθει από τη Μικρά Ασία στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1920-22 και αυτοί έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για την Πατρίδα που ξαναβρήκαν. Η απερίγραπτη γενναιότητά τους εστιαζόταν στο σκεπτικό «χάσαμε την πατρίδα μας, τώρα θα θυσιαστούμε για τη Μητέρα Πατρίδα…». Ανάλογος ηρωισμός των μαχητών των Θερμοπυλών υπήρξε και στη μάχη των οχυρών του Ρούπελ. Ας είναι αιώνια η μνήμη όλων όσων έπεσαν για την τιμή της Πατρίδας.
Υ.Γ: Η 6η Απριλίου 1941 είναι η ημέρα εισβολής των Γερμανών στην Ελλάδα. Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, επιβάλλεται να απαιτήσει, να καταβάλλει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της οφείλει από την περίοδο της Κατοχής, που κράτησε μέχρι τον Οκτώβριο του 1944, κατοχικό δάνειο και πολεμικές αποζημιώσεις.
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
