21 Απριλίου 1967 Μαθήτρια της Α’ Γυμνασίο
Δεύτερη ώρα Θρησκευτικά
Μπαίνει ο καθηγητής των Θρησκευτικών και με ύφος σοβαρό μας ανακοινώνει πως πρέπει να φύγουμε ,διότι στην χώρα μας σήμερα, έγινε αναίμακτος επανάστασις
-Από σήμερα η χώρα μας παιδιά αναγεννάται από την τέφρα της Όπως ο Φοίνικας αναγεννάται από την στάχτη
Αυτός ο Φοίνικας που στην συνέχεια έγινε κάτι σαν έμβλημα, σαν αφίσα , αυτός ντε με σώμα έναν φαντάρο με το όπλο και φτερά τεράστια ,που ποτέ δεν κατάλαβα ποιόν αγκαλιάζανε Τον φαντάρο ή το όπλο
Έτσι λοιπόν,εμείς τα πρωτάκια τότε ,με πολύ χαρά υποδεχτήκαμε αυτήν την αναίμακτον επανάστασιν ,χάριν της οποίας χάναμε μάθημα και μάλιστα παραμονές των διακοπών του Πάσχα
Η χαρά μου για αυτήν την επανάσταση κράτησε αρκετά χρόνια
Η επαναστατική κυβέρνηση ευλογείτο από αρκετούς κατοίκους του χωριού μου ,επειδή χάρισε τα δάνεια που είχαν πάρει οι αγρότες τα προηγούμενα χρόνια για να χτίσουν αποθήκες .
Το 1969 φωτίστηκαν τα σπίτια μας από ηλεκτρικό ρεύμα και δεν είχαμε πια εκείνες τις γκαζόλαμπες που καθόλου δεν τις συμπαθούσα γιατί θα έπρεπε κάθε μέρα να καθαρίζουμε εκείνο το λαμπογυάλι
Νερό πια δεν κουβαλούσαμε από εκείνες τις υπέροχες πετρόκτιστες βρύσες ,οι οποίες δεν ξέρω για ποιο λόγο γκρεμίστηκαν ,γιατί το νερό μπήκε πια στα σπίτια μας
Και μετά ήρθε η ΜΟΜΑ ,η οποία όχι μόνον ασφαλτόστρωσε τους δρόμους μας ,μα και αποκατέστησε και αρκετές κοπέλες του χωριού ,οι οποίες μεταξύ ασφάλτου και ηλιοβασιλέματος ερωτεύτηκαν τους Μοματζήδες ,όπως τους λέγαμε και τους ενυμφεύθηκαν
Ε/ με όλα αυτά , πώς να μην……την Εθνοσωτήριον
Το ότι δεν ακούγαμε τον Μίκη και δεν διαβάζαμε Καζαντζάκη δεν μας ενοχλούσε και τόσο , γιατί κανείς δεν μας είχε μιλήσει για αυτούς ,Άλλωστε τι να πεις .Αφού ήτανε και κομμουνιστές
Κάτι ψιθυρίσματα άκουσα κάποια στιγμή για κάποιον δηλωσία
Τον κάλεσε η Αστυνομία και έκανε δήλωση
-;Eτι να έκανε λέγανε οι από δω Τέσσερα παιδιά έχει
-Ντροπή ,είπανε οι από κει
-Μαμά τι θα πει δηλωσίας ,ρώτησα
-Σώπα μη μιλάς, μη ρωτάς ήτανε η απάντηση
Κάποια άλλη χρονιά ,νομίζω το 1970 ο Κ.. που υπηρετούσε την θητεία του στον Έβρο ,δεν πήρε απολυτήριο
Επέστρεψε στο σπίτι του σε φέρετρο
Το φέρετρο δεν επετράπη να ανοιχτεί. Ήρθε σφραγισμένο
Πνίγηκε στον Έβρο, η επίσημη εκδοχή .
-Ποιος ξέρει τι του κάνανε και δεν θέλουνε να δούμε ,ψιθύρισαν κάποιοι .
Οι από εκεί
-Ας μην μιλούσε Ας καθότανε καλά είπανε κάποιοι άλλοι.
Οι από εδώ
Οι από εδώ και οι από εκεί
-Γιατί μαμά οι από εδώ και οι από εκεί ,ρώτησα
-Σώπα μη μιλάς, μη ρωτάς, η απάντηση και πάλι.
Έτσι πέρασαν τα έξη Γυμνασιακά χρόνια Με ψιθύρους και σώπα .
Μη μιλάς μη ρωτάς
Και ήρθε η στιγμή που άφησα το χωριό μου και βρέθηκα φοιτήτρια στην Αθήνα
Πήρα την βαλίτσα μου γεμάτη με όνειρα ,μπήκα στο βραδυνό λεωφορείο για να φτάσω πρωί στην Αθήνα με την ελπίδα να βρω σπίτι έως το βράδυ
Οι πόρτες κλειστές στους φοιτητές.
Είχε προηγηθεί βλέπετε η Νομική τον Φλεβάρη και τον Μάρτη και δύσκολα κάποιος έβαζε φοιτητές , εξ ορισμού αναρχικοί, στο σπίτι του. Η άγονη προσπάθειά μου να βρω σπίτι με οδήγησε σε φοιτητική εστία Βουλής 20, ιδιοκτήτρια της οποίας ήτο η σύζυγος του τότε υπουργού της χούντας Γκαντώνα ,εκ Σιατίστης καταγόμενου.
Η καταγωγή μου διαβατήριο για να γίνω δεκτή αμέσως στην εστία
Ψιθύρους άκουγα και εδώ Κάτι για χούντα, για φασισμό, για δικτατορία. από τις μεγαλύτερες
Σε κάθε ερώτησή μου τι σημαίνει χούντα ,γιατί ξενόφερτη κυβέρνηση ,η απάντηση και εδώ ήταν πάλι η ίδια
-Μικρό, σώπα .Μη μιλάς, μη ρωτάς
Ώσπου εκείνη η μέρα .
Η ημέρα του Νοέμβρη
Με φώναξε η Ντίνα , η Κερκυραία, τριτοετής στην Γυμναστική Ακαδημία
-Μικρό, έλα στο δωμάτιό μου. Κλείσε καλά την πόρτα Σβησμένο το φως
Άκου .
Άνοιξε το ραδιόφωνο
-Εδώ ο ελεύθερος Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερα αγωνιζόμενων φοιτητών , των ελεύθερα αγωνιζόμενων Ελλήνων
Εκείνο το δωμάτιο της Ντίνας .Χωρίς φως ,πως φώτισε.
Εκείνος ο φόβος μη μας ακούσουν , μην τυχόν και μπει κάποιος .
Κι εκείνη η φωνή στο ραδιόφωνο που μετά έμαθα πως πέρασε τα σύνορα΄.
Ω πόση γοητεία ασκούν ακόμα
;Eλα τώρα μικρό να σου πω τι θα πει χούντα Κι άρχισε η Ντίνα και έλεγε,έλεγε,έλεγε
Την άλλη μέρα στην σχολή μου, ήρθε ο Τάσος .
Φοιτητής και κοντοχωριανός μου. Ο Τάσος βιάστηκε και μας άφησε πολύ νέος Τον θυμάμαι κάθε Νοέμβρη
-Πάμε μου είπε Κατάλαβα αμέσως που
Πήραμε το τρόλευ Καλλιθέα-Πλατεία Αττικής για να πάμε εκεί που χτυπούσε η καρδιά της νιότης, Η καρδιά της αλλαγής , η πνοή της Άνοιξης Στην Διονυσίου Αρεοπαγείτου ,που δεν ήτανε τότε πεζόδρομος ,δύο αδέσποτες σφαίρες έκοψαν τις κεραίες του τρόλευ και υποχρεωθήκαμε να κατεβούμε Διασχίσαμε την Πλάκα ακούγοντας πυροβολισμούς και με προσπάθεια να αποφύγουμε τις αδέσποτες ,φθάσαμε εκεί .
Εκεί στης Μαργαρίτας τ ΄αλωνάκι που στήσανε τρελλό χορό τα μελισσόπουλα
-Το στήθος τους μυρίζει πυρκαγιά
-Στα πόδια τους ο ήλιος σπαρταράει ,σιγοτραγουδούσα.
Μπήκαμε μέσα Με φόβο είναι αλήθεια ,αλλά και χωρίς δεύτερη σκέψη
Δεν θα πω τίποτα γι αυτές τις ημέρες ,ως γεγονός
Ήταν οι νέοι ,οι φοιτητές, παιδιά μεγαλωμένα στα καπνοχώραφα, στα βαμβακοχώραφα της Ελλάδας,.
Με γονείς μετανάστες στο εξωτερικό μεγαλωμένα με τις γιαγιάδες ,περιμένοντας το έμβασμα για να μπει το τελευταίο κεραμίδι και να γυρίσουν στην πατρίδα
Πώς να φανταστείς τότε ,ότι σήμερα οι γονείς είναι εδώ και τα παιδιά έξω , σε άλλη πατρίδα από την οποία δεν θα ξαναγυρίσουν
.
Παιδιά ,μιας Ελλάδας στερημένης ,παιδιά μεγαλωμένα με τον απόηχο κοινωνικών κινημάτων του εξωτερικού ,παιδιά των λουλουδιών, του απόηχου του Βιετνάμ, παιδιά διψασμένα από τις απαγορεύσεις που καθόριζαν την ζωή τους
Όχι , τίποτα δεν θα πω γι αυτές τις ημέρες Μόνο τον ήχο από τις ερπύστριες θα ήθελα να περιγράψω μα δεν μπορώ.
Το Πολυτεχνείο είναι το μετά
Μέθυσα εκεί μέσα Άνοιξε το μυαλό και γέμιζε, γέμιζε κι εγώ ρουφούσα, ρουφούσα Ψήλωσε το μπόι μου.
Άνοιξε η χούφτα μου και έσφιξε όλον τον κόσμο μέσα και πίστευα η αφελής ότι μπορώ να τον φέρω τούμπα και να βλέπει ο ήλιος και ο κόσμος όλος την όμορφη πλευρά του.
Πήραν απάντηση τα μέχρι τότε γιατί μου
Καινούρια όμως γεννήθηκαν μετά και ακόμη και σήμερα δεν πήραν απάντηση .
Την επομένη της εκκένωσης εκπομπή στην τότε ΥΕΝΕΔ .
Συντονιστής ο Νίκος Μαστοράκης με καμμιά δεκαριά ‘’φοιτητές’’οι οποίοι απαντούσαν στις στημένες ερωτήσεις με στημένες απαντήσεις ,για τους αξύριστους και άπλυτους που κάνανε βανδαλισμούς στον χώρο του Πολυτεχνείου,
Αλήθεια ,γιατί ποτέ δεν έγινε αναφορά σε αυτό το γεγονός;
1975 Το πρώτο μεταδικτατορικό συνέδριο της Ε.Φ.Ε.Ε Συμμετείχα ως σύνεδρος εκλεγμένη με την Πανσπουδαστική που είχε τότε και την πλειοψηφία .
Το συνέδριο είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει μία εβδομάδα Κράτησε όμως δύο Η πρώτη αναλώθηκε σε ατέρμονες συζητήσεις για το αν οι σύνεδροι του εξωτερικού θα έχουν μόνον δικαίωμα λόγου ή και ψήφου.
Αντιδρούσαν οι Πασπίτες , οι Δαπίτες και οι Ρηγάδες απλά και μόνον γιατί οι συγκεκριμμένοι σύνεδροι –φοιτητές ήτανε της Πανσπουδαστικής
Μέτρημα κουκιών
Στην δεύτερη μέρα του συνεδρίου εμφανίσθηκε η Μαρία η Δαμανάκη για να απευθύνει χαιρετισμό.
Αυτή του εδώ Πολυτεχνείο
Καταχειροκροτήθηκε
Άραγε αν σήμερα της δίναμε μικρόφωνο, τι εδώ θα έλεγε
Είπα Ρηγάδες και θυμήθηκα κάποιους Ρηγάδες του τότε Χρύσανθος Λαζαρίδης, Βάρσος…
Ά ρε νιότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλος
Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί αφιέρωσα χώρο και χρόνο σε αυτά τα πρόσωπα
Ίσως για να δηλώσω τα κάποια από τα αναπάντητα γιατί του σήμερα
Αυτά τα γιατί που έχει όλη η παρέα του τότε
Η παρέα εκείνη η άγνωστη που πελαγοδρόμησε στους διαδρόμους της Μεταπολίτευσης ώσπου μπάφιασε.
Εκείνη η παρέα που γεννήθηκε σε εκείνη την αυλή του Φθινόπωρου
Σε εκείνη την αυλή που γέννησε φιλίες με την ανατρεπτική έννοια του όρου .
Αυτή την φιλία που σε κάνει σύντροφο, σύμμαχο με τον διπλανό σου και γεννά αξίες όπως ; αλληλεγγύη, δημοκρατία, αξιοκρατία, ισότητα, αξιοπρέπεια, αλληλοσεβασμός ,ελευθερία.
Εκείνη η παρέα ,ντε , η μουντζαλιά της Άνοιξης που πάντα είναι τριανταφυλλιά. Αυτή η θεά της νιότης μας που δεν έχει ηλικία .
Η μουντζαλιά που γεννά επαναστάσεις και αλλάζει τον ρουν της ιστορίας και του κόσμου
Άλλωστε ποια αλλαγή έγινε ,ιστορικά, ποτέ στον κόσμο παρά μόνο από μια νιότη που δεν έχει ηλικία; Χωρίς το καλαμπούρι των νιάτων;
Εκείνη η παρέα που ακόμα δεν αντέχει την αδικία
Εκείνη η παρέα που όταν και σήμερα συναντιόμαστε, υποψιάζομαι πως υποβόσκει ακόμη , μία ελπίδα, μία διάθεση για να αλλάξουμε τον κόσμο
ΑΝ η παρέα σε αυτήν την ηλικία έχει ακόμα διάθεση να αλλάξει τον κόσμο είναι γιατί κάποιες αξίες άντεξαν στον χρόνο
Δεν ξέρω τι φταίει Να φταίει ίσως, αυτό που λέμε προσωπικότητα του ανθρώπου;
Ίσως, όμως πάλι, λέω, ίσως να φταίνε οι ιδεολογικά ανυποψίαστοι γονείς μας ,οι οποίοι εκτόξευαν αρχές και αξίες σε οργισμένους έφηβους, ανίδεοι ότι αυτές τελικά έπιαναν τόπο.
Το Πολυτεχνείο ζει, θα κλείσω. Όχι ως γενιά
Ως αφορμή για άλλα , πιο μικρά , ίσως και πιο μεγάλα Πολυτεχνεία
ΑΝ δοθεί η αφορμή, αν το απαιτήσει η στιγμή , πιστέψτε με . Αξίζει τον κόπο
Μεγαλώνει το μπόι του ανθρώπου
Φέτος το Πολυτεχνείο θα είναι μόνον κάποια φέιγ βολάν με τα συνθήματα : ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ και ΨΩΜΙ –ΠΑΔΕΙΑ –ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ριγμένα στους δρόμους Κάποιοι θα τα ποδοπατήσουν άθελά τους [ όπως θα έλεγε και η φίλη μου Ιουλία]
Μαρία Σπυρίδου
