367
Του νεκρού θυμού. Διασκευή του δημοτικού τραγουδιού “Του νεκρού αδερφού”. Ολ. Τσικαρδάνη
Του νεκρού θυμού. Διασκευή του δημοτικού τραγουδιού “Του νεκρού αδερφού”. Ολ. ΤσικαρδάνηΧώρα με τις εννιά πληγές και με τη μια σου Θλίψη
τη Θλίψη την ξεχτένιστη, τη χιλιογελασμένη.
Έγινε δώδεκα χρονώ κι ακόμη κλαίει στον ύπνο
βλέπει φωτιές και καίγεται, πλημμύρες κι αρρωσταίνει
κάνει να βγει στη δημοσιά και την ποδοπατούνε,
στα σκοτεινά την πνίγουνε, στ΄άφεγγα την πληγώνουν
στην άκρη του ανεμόδαρτου, σκορπίσαν τα παιδιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από την Αλβιόνα,
θέλαν να πάρουν τα κλειδιά κι όλα τ΄ασημικά της
θέλαν τα σπίτια, τα βουνά, τη γη και τα προικιά της.
Οι λογικοί δεν θέλανε, μα η εξουσία θέλει.
-Λαέ μου, κι ας τη δώσουμε τη χώρα μας στους λίγους,
στα ξένα κει που περπατούν, στα ξένα που πηγαίνουν,
να κλώθουνε τη μοίρα σου με ζύγι πειραγμένο.
Και ο λαός, αστόχαστος και ονειροπαρμένος,
λύνει της μνήμης τ΄άρμενα και τα κουπιά πετάει.
Μα ήρθαν χρόνια δίσεκτα και μήνες οργισμένοι,
κι οι άνθρωποι πληγώθηκαν, γυμνοί, ταπεινωμένοι,
επαίτες σ΄ άξενες γωνιές, φτωχοί και γελασμένοι,
σε σαπιοκάραβο είλωτες, στα κάτεργα δεμένοι.
Στην καταφρόνια θέριεψε ο θυμός και η κατάρα.
-Ανάθεμά σας άπληστοι, ψεύτες καπεταναίοι,
οπού τον ήλιο κάνατε φωτιά και άγριο κύμα,
για μας λυγμό κι απόγνωση, για λόγου σας το χρήμα,
χρυσά χωράφια, λιόδεντρα, ακρογιαλιές κι αστέρια
στους πέντε ανέμους χάθηκαν απ΄τα δικά σας χέρια…
Παρά το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
τίποτε δε σταμάτησε. Κανείς δεν εταράχθη.
Μόν΄οι χορτάτοι καβαλούν και τους πεζούς εμπαίζουν,
κάνουν το ψέμα άλογο, το νόμο χαλινάρι
και στις πληγές βάνουν χολή, γιομίζοντας τ΄αμπάρι
με όλες τις απελπισιές…
Φόροι διπλοί και τρίδιπλοι, χωριά ερημωμένα,
κτήματα ακαλλιέργητα με σίδερα σπαρμένα,
παιδιά με λίγα όνειρα σε ράγες σκοτωμένα,
άστεγοι, πένητες, νωθροί, οι πριν νοικοκυραίοι.
Νέες γενιές που άδικα τους φορτωθήκαν χρέη,
βρίσκουν το μέλλον σφαλιστό και τα κλειδιά παρμένα
και τα πορτοπαράθυρα, σφιχτά μανταλωμένα.
Χτυπούν την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν.
Μέσα από μια χαραγματιά, στα απλωμένα χέρια,
βγαίνουν κουπόνια της ντροπής, καλάθια απ΄ τα κλεμμένα,
λογαριασμοί απλήρωτοι και φάρμακα ληγμένα…
Κι έτσι, στο φως του κινητού μπαίνουν για να ξεχάσουν
τον πόνο του νεκρού θυμού… Μόλις που προλαβαίνουν,
μετά τα δυο οκτάωρα που θέλουν να σχολάσουν…
