Οι μύθ’ τ’ (Α)Ισώπου. – Ου λαγός κι η γκαχιλώνα – Τα μύθια τ’ Ττζιουμπάνου – Ου Κρέαρους κι η αλούπα.
Ετσ’…μ’ ήρθιν
Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
(NA MI ΣΧΟΥΡΝΑΤΙ..ΛΑΘΙΨΑ ΨΙΧΑ, ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΘΟΝ….)
(ΜΕΡΟΥΣ ΕΧΤΟΥ)
Κώτσιους: Μάλιστα θείε
Τζήκας: Έλα ιδώια ρε πιδί. Λοιπόν τσάκουσι ικείνου του καμπάδκου που είνι ουπάν στ γκουργκόλα, κι πάρι αυτόϊα του χαράκ’ ( βγάν απ τουν κόρφουτ του χαράκ’ για του γαλουμέτρημα..κι του διν στουν Κώτσιου) κι γράφι μι πουλύυυ τρανά γράμματα: ΟΣΑ ΚΝΙΟΥΝΤΙ..
Κώτσιους: Όσα κουνιούνται ..
Τζηκας: Τι λες ρα μύξαρ;;τι λες ρα αμόρφουτι;;έτς σ’ είπα ιγώ να γράψ’;; ΟΣΑ ΚΝΙΟΥΝΤΙ σ’ είπα. Ταχατιά μαθαίντς κι γράμματα Σαλουνίκ.Θα μας αντρουπιάϊς. Για πάρτου ψίχα αλλιώς..για στς ρίζις , για στς ρίζις.Λοιπον γράφι… του συμπερασμα είνι: ΟΣΑ ΚΝΙΟΥΝΤΙ, ΔΕΝ ΠΕΦΝ..ΕΙΔΙΚΑ ΤΑ ΛΙΟΚΙΑ Τ’ ΑΚΣΙΤΙ ΑΛΟΥΠΙΣ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΖΛΑΠΙΑ;;
Με τα πουλλά, ου Κώτσιους γράφ’ του μήνυμα. Ου Τζήκας, αρπάχν του χαρτί κι πααίν κι του ζγκαλών, στ διχάλα, απ’ ν’ αγριουγκουρτσιά.Του τηράει Δεν τουν φαίνουνταν καλά..δεν τουν άρισιν. Τσακών μια μπιστιριά κι δυό χουντρα γκουρτσάγκαθα κι του καρφών αμπρουστα στουν κουρμό.
Τζήκας: Ιντάξ ..τώρα όλις οι αλούπις κι τα κακουζλάπια θα γλεπν κι θα διαβάζν του απόφθιγμα του θκόμ κι δε θα ιλπίζν μάταια. Δεν έσουσάμι όμους. Άκσι αξά Γόλη…
Γόλης: Λέγι ρε Τζήκα..
Τζήκας: Στου Λιαψίστ , δεν είνι ικείνους ου ουχτίκας ου Νάσιους,π’ φκιάν’ τς μαρμάριν τα σταυροί για τα μνημόρια… ου Νάσιους ου Παραχώντς κι γράφ ουπάν τα ουνόματα απ’ τς πιθαμέν’ κι τα ημιρουμηνίις..αυτήν απ γιννίθκαν κι αυτήν π’ τς καμάρουσαν;;Αυτός δε φκιάν κι τα μαρμάρινα τα μνημεία κι τα Ηρώα;; κι γράφ ουπάν οτ’ τουν παραγγείλτς;; τουν έχου ψια φίλου..άκσι
Γόλης: Ναι ρε Τζήκα..τουν ξέρου τι θέλτς;;
Τζήκας: Τήρα ..ου θκοζ μας ου Πρόϊδρους ου Ντάφας, δεν έφκιασιν απ’ όξου απ του γραφείου , κατ τουν ΑηΜνά, ένα μνημείου;; ένα Ηρώου;
Γόλης: Ναι του Ηρώου..στου γραφείου
Τζήκας: Άκσι για να καταλάβς. Ου Παραχώντς είνι τόσου καλόκαρδους, απ έφκιασιν , για του μνημείου, όλα τα θιλήματα κι τα χατήρια, τ’ Πρόϊδρου τ’ Ντάφα. Κι απ λές , ήφιριν ου Νάσιους του μάρμαρου μι του κάρου απ’ του λιαψίστ, τόστισιν κι χίρσιν ου Πρόϊδρους ου Νταφας κι ου Γραμματέας . Αφού τουν είπαν να χιρίσ’ που ψίχα παρακατ, ν’ αφήκ’ ουπάν ψια χώρου χίρσαν, ήλιγαν ένα-ένα τα ουνόματα απ τς Ντριανουβνοί τς Ήρουις, που έπισαν για τν πατρίδα, στς πουλέμ ..κι όταν κάηκιν του Χουριό.Ου Νάσιους ου Παραχώντς , μι τα ιργαλείατ’ . τα καλέμιατ. τα σκιπάρια..τάκα-τούκα τάκα-τουκα χάραζιν τα ουνόματα. Στουν πάτου , απιρνούσιν καραμπουϊά στς χαραγιές για να φαίνουντι.
Κόντιβιν γιόμα. Είχαν απουμείν’ καναδυό ουνόματα. Ου Πρόϊδρους ου Ντάφας λέει τουν Παραχών’. « Τήρα Νάσιου; Ιπιδής χίρσιν να λαλάει ου λίβας κι να καψαλνάει ου ζιούρους, ισύ συνέχα ..ιγώ θα πάου να ρφίσου κανάν καφέ (ταχατιά) κι θα ρθώ σι λίγου να σι πώ τι θα φκιάσουμι παραπέρα…ιντάξ;;»
Ου Νάσιους ..κνάει τ’ τζιουμανίκα ότι συμφουνάει.
Ου Ντάφας κόβ πέρα..ίσια στου καφινείου τ’ Τσιτσιάν’. Στρώνιτι πουκάτ απ’ τ’ συκιά χπάει τα χέρια κι παραγγέλν « φέρι μα μια τιουλτιούκου. Νάνι γιρί…Βιλβιντνί. Κι μιζέ»
Αϊντι μια, αϊντι δυό..τρεις…έφτασιν τς δικατρείς. Χόντρινιν η γλώσσα κι γέγκιν κουντόφιξους..τιριάσκιν καλά…
Σκώνιτι σαλνά-σαλνά, πλιαρών κι πουγάλια κόβ κατ του γραφείου. Φτάν κι λέει: « Ήρθα Νάσιου..Ωρέ ου βιράνκους ου ήλιους..χπάει σήμιρα…έσουσις;;»
Νάσιους : Έσουσα Πρόϊδρι..τώρα;;
