Ο Διογένης αφηγείται
Σαν να μην έφυγε ποτέ ο Διογένης από τον μάταιο τούτο κόσμο. Μας άφησε τόσες παρακαταθήκες, που η «σφραγίδα» του μας τις θυμίζει. Φαίνεται όμως πως το πνεύμα του ακόμα γυρίζει στις γειτονιές, αφουγκράζεται τα παράπονα και τα περίεργα του κόσμου και πάντα κάτι έχει να πει.
Φαίνεται πως είχε γνωρίσει και τον Ιρλανδό συγγραφέα Μπέρναρ Σω και μας μεταφέρει κάτι που του είχε πει αυτός: «…Δεν ξέρει τίποτα και νομίζει πως τα ξέρει όλα. Αυτό δείχνει ότι προορίζεται για καριέρα».
Σαν γρίφος ακούγεται. Τι ήθελε να πει και γιατί μας το θυμίζει τη δεδομένη στιγμή ο Διογένης; Μήπως για να επισημάνει τον βίο και την πολιτεία των συστημικών πολιτικών στην εποχή μας; Μήπως για να θυμίσει στο πόπολο για τον τρόπο που λειτουργεί το κοινοβουλευτικό σύστημα;
Είναι γεγονός πως στο κοινοβούλιο των ευρωλάγνων του «μένουμε Ευρώ» λειτουργούν οι ανεπάγγελτοι πολιτικάντηδες καριέρας, είναι καλοπληρωμένοι και πάντα καλολαδωμένοι. Νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, αλλά πάντα εκτελούν τις εντολές του αφέντη. Αυτός ναι, τα ξέρει όλα. Οι υποτακτικοί του αφέντη-αρχηγού κάνουν πως συζητούν στον οίκο του κοινοβουλίου, ανταλλάσσουν απόψεις, λογομαχούν για την τηλεθέαση, συστήνουν εξεταστικές επιτροπές και στο τέλος καταλήγουν πως…απλά διαφωνούν. Και μάλιστα ριζικά. Συμφωνούν όμως σε όλα, όταν αυτά έχουν σχέση με την φαρδιά τσέπη τους!
Ο Διογένης όταν σκέφτεται τα περίεργα που συμβαίνουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατική Ελλάδα, δυσκολεύεται να δώσει εξηγήσεις. Πώς γίνεται – σκέφτεται – ένα πλούσιο οικόπεδο όπως η Ελλάδα, να ξεπουλιέται τζάμπα και μάλιστα όλο το αλισβερίσι να έχει τη «βούλα» της πλειοψηφίας της Βουλής;
Το έψαξε πολύ και αυτό που τον προβλημάτισε περισσότερο ήταν η έλλειψη αντίδρασης από τον θιγόμενο λαό. Να σου τα παίρνουν όλα και να μην αντιδράς! Θυμήθηκε όμως ο Διογένης άλλη μια πολιτεία που «πουλήθηκε» στους «έχοντες» και την συνέκρινε με την «κατεχόμενη» Ελλάδα. Η ιστορία του έχει σχέση με το μακρινό Μαϊάμι της Αμερικής.
Φλώριντα, Μαϊάμι ήταν μια ηλιόλουστη περιοχή. Ένας παράδεισος για τους κατοίκους του και ψαροχώρι με όλα τα καλά για τους ντόπιους κατοίκους του. Το Μαϊάμι λοιπόν, αυτόν τον ηλιόλουστο παράδεισο με τις υπέροχες παραλίες του, έβαλαν στο μάτι οι πολυεθνικές του τουρισμού. Οι άσημοι ψαράδες να κατέχουν αυτόν τον παράδεισο; Απαράδεκτο!
Με κάθε τρόπο υποθήκευσαν με δάνεια τον ντόπιο πληθυσμό, δημιουργώντας συνθήκες που ανάγκασαν τους γηγενείς κατοίκους να «ξεπουλήσουν» και να φύγουν από τον τόπο τους. Όσοι έμειναν, έγιναν υπάλληλοι των ανθρώπων του χρήματος που αγόρασαν τις υποθηκευμένες περιουσίες τους. Έγινε έτσι το Μαϊάμι ο παράδεισος των ανθρώπων του χρήματος. Μεγάλα ξενοδοχεία τώρα παντού και οργανωμένες παραλίες για όσους το «φυσάνε» το χρήμα. Όχι που θα άφηναν τον παράδεισο στους ψαράδες!
Αν – σκέφτηκε ο Διογένης – κάνουμε έναν υπολογισμό στον πλούτο της Ελλάδας από τη μία και στον παράδεισο που λεγόταν Μαϊάμι από την άλλη, πού θα καταλήξουμε; Το Μαϊάμι το υποθήκευσαν με τα δάνεια και το πήραν Ολόκληρο. Τι θέλουν από την Ελλάδα; Μα, το οικόπεδο ολόκληρο!
Θάλασσα, ήλιος, ορυκτά, πετρέλαιο, ΦΑ και ό,τι άλλο θέλουν οι άνθρωποι του πολυεθνικού κεφαλαίου. Μήπως η Ελλάδα θα έχει την ίδια τύχη με το ψαροχώρι στο Μαϊάμι;
Η Ελλάδα είναι μία χώρα πλούσια σε γεωφυσικούς πόρους. Πετρέλαιο, ΦΑ, «κοιμούνται» στο υπέδαφος της χώρας, περιμένοντας το γιγάντιο τρυπάνι για να «ξυπνήσουν». Μόνο που αυτός ο κάποιος δεν θα είναι το Ελληνικό δημόσιο. Τώρα που όλα «παραχωρήθηκαν» στους δανειστές-τοκογλύφους για 99 χρόνια, αυτοί θα είναι οι τυχεροί. Τυχαίο; Όχι. Γνωστά τα πετρέλαια και ο ορυκτός πλούτος στην Ελλάδα, αλλά τώρα δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να τα πάρουν. Όλα έχουν τη «βούλα» του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού και απαραίτητα με την σημαία της ομάδας του «ευρωπαϊκού τόξου».
Όταν η ξεφτίλα έχει άρωμα κοινοβουλευτικό
Σκέφτηκε ο Διογένης πως η «ελεύθερη» Ελλάδα ετοιμάζεται να εορτάσει δύο αιώνες ζωής, από την επανάσταση του 1821, αλλά βιώνει μια κρίση πολιτική-οικονομική και πολιτιστική.
Σκέφτηκε για τη διχόνοια που υπάρχει στους Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων και πως η Ελλάδα αυτό που χρειάζεται, είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Αυτό είναι το ζητούμενο. Το ευαγγέλιο ανάτασης και τα κεφάλαια είναι αυτά. Τα κύματα μπροστά τεράστια, αλλά τα κουπιά που θα σπάσουν αυτά τα κύματα ξεκινούν από την ΠΑΙΔΕΙΑ.
Για να ξεπεραστεί όμως ο βάλτος που ρίχτηκε η ΠΑΙΔΕΙΑ, μπορεί να χρειαστεί σκληρή προσπάθεια ως και δύο γενεών. Πρέπει όμως να ξαναμπεί στο χώρο της Παιδείας ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ – που το υπουργείο (Α)παιδείας αφαίρεσε από την εκπαιδευτική ύλη – και να ξαναγίνει έτσι το θεμέλιο της αγωγής του Έλληνα πολίτη.
Γι αυτά τα ζητήματα ο Διογένης σκέφτηκε και «διάβασε» έναν κορυφαίο πανεπιστημιακό δάσκαλο, τον Γιώργο Δερτιλή (διευθυντή σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sosiales του Παρισιού). Στο βιβλίο του «ΕΠΤΑ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΜΦΥΛΙΟΙ, ΕΠΤΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ, 1821-2016» γράφει μεταξύ άλλων: «Δεν είναι ευχάριστο, αλλά είναι γεγονός. Κάπου εκεί μετά την πτώση της δικτατορίας η Ελλάδα έχασε την τελευταία ευκαιρία να κλείσει τον Εμφύλιο και μια πραγματική, βαθιά συμφιλίωση.
Γιατί αυτό δεν ήθελε δημαγωγούς στην πολιτική, απαιτούσε ηγέτες, δεν ήθελε ιεροκήρυκες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, ήθελε δασκάλους της κριτικής σκέψης και των ιδεών του Διαφωτισμού και του ανθρωπισμού…».
Αναφέρεται ο πανεπιστημιακός δάσκαλος στην κρίση της Ελλάδας που την βρήκε «άσκεπη, σπασμωδική και εντελώς ανοργάνωτη…», αλλά μια κρίση που «αποκάλυψε επιπλέον όλα τα προβλήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την πολυπλοκότητα, αδράνεια και ανικανότητα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας…».
Ο Διογένης ξεχώρισε και το εξής: «Στην Ελλάδα, εξάλλου, στα δεκαπέντε τελευταία χρόνια η ανανέωση της στελέχωσης όλων των ελληνικών κομμάτων ήταν συνεχής, ευρύτατη και ποιοτικώς θλιβερή. Μισός αιώνας απαιδευσίας στα σχολεία και στα πανεπιστήμια είχε διαμορφώσει μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων χωρίς παιδεία και χωρίς κριτική σκέψη. Αυτοί κυρίως έστειλαν στη Βουλή τους ασήμαντους που επέλεγαν οι αρχηγοί των κομμάτων…».
Συμπερασματικά, ο Διογένης σημειώνει πως η κατάπτωση της πολιτικής και η ελεύθερη πτώση της οικονομίας, οφείλεται κυρίως στην ημιμάθεια όλων των κυβερνητικών-κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών. Η αντίδραση σε κάθε μεταρρύθμιση, η αδυναμία όλων και η πολιτική ατολμία να προτείνουν ένα τεκμηριωμένο και κοστολογημένο πρόγραμμα, οδήγησε στην κρίση του 2009.
Για να φωνάζει τώρα με αγανάκτηση ο Διογένης, για όλη αυτή την κατάσταση, πως το κοινοβούλιο δεν ευτελίστηκε την περίοδο των μνημονίων, αλλά ήταν ήδη ευτελές και πριν το 2009!
Το τεστ της «τριπλής διύλισης» κατά τον Σωκράτη
(Την ιστορία αυτή διηγήθηκε ο Σωκράτης στον Διογένη και αυτός στον φίλο του Δημήτρη Ζ…)
Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε πως έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης του είπε πως θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της «τριπλής διύλισης».
«Τριπλή διύλιση;» ρώτησε με απορία.
Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
Ε…όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…
Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.
Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για το μαθητή μου είναι κάτι καλό;
Καλό; Όχι, το αντίθετο μάλλον…
Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για το μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος πως είναι αλήθεια.
Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία. Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας.
Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για το μαθητή μου, κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
Όχι, δεν νομίζω…
Άρα λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας διδαχθεί ένα καλό μάθημα.
Γκάλοπ για το σεξ
Επειδή η πολιτική κατάσταση είναι στενάχωρη και ο Διογένης συνήθιζε πάντα να δίνει μια εύθυμη χροιά στη ζωή, μας παρουσιάζει αυτή την εύθυμη ιστοριούλα, για να χαμογελάσουμε. Ήταν τότε που είχε πάει για διακοπές στο Παρίσι.
Στο πλαίσιο λοιπόν μιας δημοσκόπησης στη Γαλλία, για σεξουαλική ανικανότητα των ανδρών, αποφασίστηκε να ερωτηθούν οι άνδρες στις ηλικίες των 20, των 40, των 60 και των 80 χρόνων, πώς τα πάνε με το σεξ.
Ρώτησε λοιπόν ο δημοσκόπος έναν νεαρό 20 ετών, να του απαντήσει όσο πιο σύντομα μπορούσε, πώς τα πάει με το σεξ και πήρε ως απάντηση, τρία σύμφωνα… ΜΜS
Δηλαδή τι εννοείς; Ρώτησε ο δημοσκόπος. Matin-Midi-Soir (πρωί-μεσημέρι-βράδυ), απαντά ο νεαρός.
Συνέχισε ο δημοσκόπος το ψάξιμο και βρήκε έναν κύριο 40 ετών που του υπέβαλλε την ίδια ερώτηση. Πήρε προς έκπληξή του την ίδια απάντηση…ΜΜS και από τον σαραντάρη.
Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Ξαναρωτάει ο δημοσκόπος. Mardi-Mercredi-Samedi (Τρίτη-Τετάρτη-Σάββατο), του απαντά αυτός.
Στο ψάξιμο πάλι ο δημοσκόπος βρίσκει έναν κύριο 60 χρονών και του κάνει το σχετική ερώτηση για το σεξ στην ηλικία του. ΜΜS, απάντησε κι αυτός ξαφνιάζοντάς τον.
Μα τι γίνεται εδώ αναρωτήθηκε ο δημοσκόπος και ρωτάει τον κύριο τι εννοεί…Mars-May-Septe (Μάρτιο, Μάιο, Σεπτέμβριο), εξηγεί ο κύριος των 60 στο δημοσκόπο.
Απτόητος αλλά γεμάτος περιέργεια ο δημοσκόπος ψάχνει και βρίσκει έναν κύριο ηλικίας 80 χρόνων, ρωτώντας κι αυτόν πώς τα πάει με το σεξ.
ΜΜS, απαντά και ο ογδοντάρης. Ε, δεν τρώγεστε όλοι, σκέφτηκε από μέσα του ο δημοσκόπος και ζητάει να του εξηγήσει τι εννοεί… Mes-Meilleur-Souve nirs (οι καλύτερές μου αναμνήσεις) ήταν η απάντηση του 80άρη!
