8η του Μάρτη. ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας αναλογιζόμαστε  και « συγκινούμαστε » για τους αγώνες των γυναικών ανά τον κόσμο για  την  κατοχύρωση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων , που σήμερα τα θεωρούμε αυτονόητα . Κι όμως δεν είναι. Υπάρχει έμπρακτη  ισοτιμία των δύο φύλλων ; Τι διαπιστώνουμε στην πράξη ;  Η γυναίκα , που είναι σύζυγος , μητέρα , εργαζόμενη , νοικοκυρά , προλαβαίνει να είναι γυναίκα ; Κατά κανόνα οι περισσό-τερες γυναίκες απασχολούνται με μερική απασχόληση. Μπορούν  να  συμβάλουν  ισότιμα στα οικογενειακά βάρη ; δεν θεωρείται ο ρόλος τους συμπληρωματικός ; Δεν είναι αυτό μια έμπρακτη διάκριση ;  Γυναίκα  εργαζόμενη  που απασχολείται με μερική απασχόληση με μισ-θό « χ ποσό » σε επιχείρηση που διευθύνει Γυναίκα , πληρώνεται με απόδειξη με το « χ ποσό » και στην πράξη πληρώνεται λιγότερα κατ αυθαίρετη απαίτηση της εργοδότριας , κι ας είναι  και  η  εργοδότρια  γυναίκα.  Η εκμετάλλευση  δε  διακρίνει  φύλλο.  Tο πολιτικο—οικονομικό – κοινωνικό σύστημα , που  έχει  στην πεμπτουσία του την εκμετάλλευση, θέλει υπηρέτες άνδρες και γυναίκες να το υπηρετούν πιστά και να διαιωνίζουν την ύπαρξή του. Είδαμε και βλέπουμε γυναίκες πολιτικοί να συμπεριφέρονται και να εφαρμόζουν πολιτικές όπως οι ανδρες , κόντρα στο φύλλο και τα δικαιώματα των γυναικών , κι ας λένε στα λόγια άλλα.

Η θέση της γυναίκας είναι δίπλα στον άνδρα και μαζί αγωνίζονται δυναμικά και ισότιμα για  την  κατάκτηση  των κοινωνικών  και  ατομικών  δικαιωμάτων τους. Τα  λεγόμενα προβλή-ματα της γυναίκας είναι πρωτίστως προβλήματα κοινωνικά και ενδιαφέρουν εξ  ίσου τους άνδρες , δεν χωρεί κανείς διαχωρισμός σε ανδρικά και γυναικεία. Το ένα χέρι νίβει  τ΄άλλο και τα δυό το πρόσωπο κατά τη λαϊκή θυμοσοφία. Οσο  κι αν κάποιες γυναίκες κατάφεραν να διακριθούν στην πολιτική, στη λογοτεχνία και την ποίηση , στις επιστήμες , γενικά η  θέ-ση της μέσης γυναίκας στην κοινωνία απέχει κατά πολύ απ’ αυτή που της ανήκει δικαιωμα-κά. Ο αγώνας  για  πραγματική ισοτιμία  είναι κοινός , μακρύς κι  ατέλειωτος , όσο υπάρχει εκμετάλλευση , αυθαιρεσία , διακρίσεις , καταπίεση , και δυστυχώς αυτά τα φαινόμενα δεν διακρίνουν φύλλο , στρέφονται εξ ίσου στις γυναίκες και στους άνδρες. Τα όποια καλά και τέλεια συντάγματα είναι για να διδάσκονται στα πανεπιστήμια , δεν μπορούν να δούν , να ακούσουν και να αφουγκρασθούν  τον πόνο , τη θλίψη , την πείνα , την ανέχεια , σε μια κοινωνία που καθημερινά βράζει.

Τιε μέρες αυτές ζούμε μια θλιβερή πραγματικότητα στα Ελληνοτουρκικά σύνορα με τους πρόσφυγες ή κατ άλλους μετανάστες. Ανάμεσα σε όλους αυτούς  που αναζητούν στο ήλιο τη δική τους δικαιωματική  σαν  άνθρωποι  μοίρα  ,  υπάρχουν και πολλές γυναίκες για τις οποίες λέμε ότι με αφορμή τη «γιορτή» της  8ης  Μάρτη  αγωνιζόμαστε  για τα δικαιώματά τους , κι όμως στη πράξη τις αγνοούμε και τις βαφτίζουμε « εισβολείς » και οι φιλάνθρωποι κάτοικοι του συνοριακού Εβρου  συγκεντρώνουν  τρόφιμα  κ.λ.π   για τους στρατιώτες και αστυνομικούς που φυλάνε τα σύνορα , λές και το επίσημο κράτος δεν μπορεί να τους     φροντίσει , χωρίς να δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τις γυναίκες και  τα  μικρά παιδιά  της απέναντι όχθης , θεωρώντας τους ανθρώπους ενός κατώτερου Θεού. Κοντά σε όλα  τ’ άλλα εχθρός μας είναι και η ατομική μας υποκρισία.