19 Μαΐου αύριο και ελπίζω οι όποιες εκδηλώσεις γίνουν, εις μνήμην της γενοκτονίας, να αποδίδουν τιμή στις 353.000 ψυχές των μαρτύρων και το 1.500.000 των ξεριζωμένων από τις εστίες τους.
Έχω δει σωματεία (όχι μόνο ποντιακά, αλλά γενικότερα των αλύτρωτων πατρίδων) που το πνεύμα των εκδηλώσεών τους με καλύπτει απόλυτα, αλλά έχω παραστεί και σε εκδηλώσεις, που προσβάλλουν τη μνήμη των μαρτύρων. Δεν έχουν καμία θέση σε τέτοιες εκδηλώσεις καψουροτράγουδα της Ιωνίας και συνταγές για σουτζουκάκια σμυρναίικα και αναφορές του στυλ: “ότι έγινε έγινε, προέχει η ειρήνη των λαών” .
Ο μόνος λόγος, για να υπάρχουν οι εκδηλώσεις είναι για την απόδοση τιμής στους μάρτυρες και στους ξεριζωμένους και τίποτε άλλο δεν τους τιμά περισσότερο, από το να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, να μιλήσουμε με στοιχεία, αλλά και να καλλιεργήσουμε την ιδέα της επιστροφής. Αυτόν τον πόθο είχαν οι ξεριζωμένοι, σ΄ όλη τους τη ζωή και αυτόν τόν πόθο οφείλουμε να σεβαστούμε. Όσο αυτό δεν γίνεται, καθώς θα περνάει ο χρόνος θα φθίνουν οι μνήμες, μέχρι να τα σκεπάσει όλα η λήθη.
Η αποδοχή των τετελεσμένων απλά επικυρώνει το σχέδιο του ξεριζωμού που εφάρμοσαν οι τούρκοι.
Θα μου πείτε ότι οι συνθήκες δεν συνηγορούν, αλλά θα σας πω ότι αυτό δεν το κάναμε, ούτε όταν συνηγορούσαν. Εξ άλλου όταν σπέρνεις, δεν σπέρνεις για να θερίσεις άμεσα, αλλά όταν έρθει η ώρα.
Αν όμως δεν σπείρεις, δεν θα θερίσεις ποτέ.