Απέρασιν η πρώτ’ μέρα εκεί σιαπάν στου Σμάθκου στου νουντά απ’ τ’ς Κασμιρζίδις κι τ’ν άλλ’ τ’ μέρα ξιθάρριψάμι ψίχα, έφκιασάμι του μισμέρ’ για τ’ς φαμπλιές μακαρόνια μι κιμά, ίφιράμι κι ιφόδια για ένα μήνα κι χίρσιν ου ένας να μαθαίν’ τα χούϊα απ’ τουν άλλου. Αλλά αυτό που μας αμπουδούσιν ψίχα ήταν του ρουχάλ’τσμα τ’ Στύλα, όταν του βράδ’ έπιφτάμι να κοιμ’θούμι. Η κυρά τ’ κάθουνταν σπίτ’ κι φύλαγιν τα μ’κρά κι ου Τάκης κάθουνταν μι τ’ ιμάς γιατί φουβούνταν.
Αλλά όταν έπιφτι να κοιμ’θεί σι δυο λιφτά τουφ κι απ’ του ρουχάλ’τσμα τ’ κνιούνταν του β’νό. Μέχρ’ κι ταχύτητις άλλαζιν. Τουν έσπρουχνάμι κι αυτός γυρνούσιν απ’ τ’ν άλλ’ τ’ μιρά κι ’κόμα χειρότιρα. Μα τι κάλτσα άπλυτ’ τουν έβαλάμι στα μούτρα, τι τουν πέταξάμι παπούτσ’, δεν έπιρνιν χαμπάρ’.
Μια βραδά τουν έβαλάμι ένα μαξιλάρ’ ουπάν στου κιφάλ’ κι του σήκουνιν όπους του καπάκ’ τ’ς κατσαρόλας όταν βράζ’.
Κι δεν έφτανιν μούγκι αυτό. Σ’κώνουνταν τ’ χαραή κι μας ξυπνούσιν όλ’ κι ήλιγιν:
– Ώϊ απόψι όλ’ νύχτα δεν μπόρ’σα να κοιμ’θώ ντιπ. Πουλλοί σεισμοί πρέπ’ να γίν’καν απόψι.
– Που ρα Τάκη! Ισύ δε γυρίσκις.
– Ποιος αρα, ιγώ; Τ’ άκουγα όλα. Τι ιπειδής έκαμα έτσια;
Ώσπου ένα βράδ’ δεν άντ’ξάμι άλλου κι πήραμι του ρουχάλ’τσμα στου μαγνητόφουνο.
– Άκου ρα τώρα, τουν λιέμι, άκου κι πε μας. Ρουχαλίιζς ή δε ρουχαλίιζς;
– Ι, αυτό ρα λιέτι; Άϊντι ρα, άϊντι, ιγώ του φκιάνου ιπίτιδις αυτό για ν’ ακούν οι άλλ’ π’ δεν έχ’ν ύπνου να ηριμούν κι να κοιμούντι.