Δυο ουπανουτά λάθ’ μι βρήκιν ου Βασιλάκ’ς τ’ς Λέγκους, ου τρανός ου καθηγητής π’ ζάει σ’τ Σαλουνίκ’ μι τουν αέρα τ’ γραμματζμένου. Του πρώτου είνι «έφκιασάμι κιφτέδις μι κιμάν» κι όχ’ «μι κιμά». Κι του δέφτιρου «για ώρ’ ανάγκ’» κι όχ’ «για ώρ’ ανάγκης».
Ξέρου ότ’ τα μι βρήκιν κι άλλα πουλλά, μ’ αντράπκιν να μι πει, να μη μι κόψ’ τουν αέρα. Χαλέβου όμους ψίχα να πω στουν καθηγητή πως γράφου τα Κουζιανώτ’κα.
Δυο χρουνιές, όταν πάεινα σκουλειό, πήρα ένα χαρτί, τουν έλιγχου απ’ έγραφιν «μένει εν τη ιδία». Του πάεινα σπίτ’ κι οι τρανοί μ’ εξηγούσαν ότ’ αυτόϊα τα πει ότ’ απόμ’να σ’ν ίδια τάξ’. Άσι π’ δεν χράζουνταν να μι του πουν γιατί του καταλάβινα μαναχός μ’ απ’ τ’ς παταρές π’ έπιφταν ουπανουτές απ’ τ’ μάνα μ’ κι τουν μπαμπάκα μ’.
Ύστιρας, η δ’λειά π’ φκιάνου είνι να π’λώ μπουιές, κατράν’, πιπέρ’, λιναρόσπουρου, κανέλα, γαρύφαλλου, γαλαζιόπιτρα κι θειάφ’.
Ικεί π’ κάθουμι να γράψου έρχιτι η Σανούκου.
– Φέρι μπρε ψίχα γαλαζιόπιτρα να ρίξου στου σικάτου.
– Πόσου μαρ’ χαλέβ’ς;
– Ια μπρε ψίχα, πέντι φράγκα. Τι μπρε τηράς στραβά; Τόσου χαλέβου. Σάματ’ τα ραντίσου τ’ αμπέλ’. Για του γλυκό είνι, να πάρ’ ψίχα πράσ’νου χρώμα.
Έρχιτι άλλην.
– Δώσι μι μπρε είκουσ’ φράγκα κανέλα. Έφκιασα τζιάμ’ πλιάφ’ να στείλου στ’ λιχώνα.
– Είκουσ’ φράγκα κυρά Τσιτσιούλα είνι μούγκι να του μυρί’εις. Έχ’ τρία χιλιάρ’κα του κιλό. Πόσου να σι βάλου;
– Δεν αντρέπισι μπρε, π’ τα βαλέτι όλα απάν’ κι σιαπάν’; Ια μια σταξιά χαλέβου, να ρίξου ψίχα ουπάν. Άϊντι βάλι ένα πινηντάρ’κου. Κι μη μι λιές ιμένα μούγκι να τ’ μυρίσου, γιατί ξέρ’ς ποια είμι ιγώ; Ου πατέρας μ’ ήταν ου πρώτους γανουτζής σ’ν Κόζιαν’. Άϊντι να μι σι πω τίπουτα κρυουνάκου.
Φέβγ’. Ξανατσακώνου του μουλύβ’ κι χιρνώ πάλ’ να γράφου.
– Έχ’τι γλυκάντσουν; Δώσι μι δέκα φράγκα. Μα τήρα να μην έχ’ μέσα μπάμπαλα. Γένντσιν η νύφ’ κι χαλέβου να βράσου ψίχα για του μ’κρό, απ’ έχ’ τίτκαν’.
– Τι έχ’ μαρ’; Τίτκαν’;
– Γιατί μπρε, ισείς πώς του λιέτι; Λίγγιασμα; Άϊντι βάλ’ αγλήγουρας. Είνι η λιχώνα μαναχιά τ’ς.
Ώσπου να ξαναχιρίσου να γράφου, ακούου.
– Έχ’τι ξυλουκέρατα; Χαλέβου να τα βράσου κι να πιω του ζ’μί, γιατί πουνάει ου λιμός. Τι του ’θιλα του βιράγκου του παγουτό κι το ’φαγα; Κι μια που ’ρθα, βάλι μι κι τριάντα φράγκα πιπέρ’.
– Τι πουλύ μαρ’, ψησταριά τ’ ανοίξ’τι;
– Τι κασμιρέβ’ς μπρε χαντόλια; Τι να του φκιάσου του παραπάν’; Ξιζ’μάει!
Ια, μι τ’ αυτά κι μι τ’ αυτά, χιρνώ απ’ τ’ Διφτέρα κι έρχιτι η Παρασκευή κι δε σώνου του γράψιμου ακόμα. Ύστιρας μι τσακών’ η βία, του πλακώνου κι γράφου όπους να ’νι.
Τώρα τα μι πεις κυρ-καθηγητή «μη γράφ’ς ή γράψι λιγότιρου ή μη γράφ’ς κάθι Διφτέρα». Μ’ δε γέν’τι, γιατί άμα δε γράψου μια βδουμάδα τα χιρίσ’ν να λιέν «μπα, τι έπαθιν αυτός, λιές ν’ αρρώστ’σιν»;
Για τ’ αυτό σιβαστέ δάσκαλε, απέρασέ μι κι φέτους ν’ τάξ’, ας είνι κι μι πέντι κι τ’ χρόν’, να ιδείς ιγώ. Τα ν’ άχου του νου μ’ ότ’ τα μι χουϊάξ’ς κι τα γράφου καλύτιρα.
Σ’ εύχουμι να ζας καλά μι τ’ Φατμέ σ’ σ’τ Σαλουνίκ’ κι σι καρτιρώ σ’ν Κόζιαν’ να τα πούμι.