Ποιος δεν ήξιριν τουν Λέντζα, π’ όλου του χρόνου έριχνιν λουταρίις τ’ς τσικουλάτις μι τα χαρτάκια στου τζιόπ’. Αλλά κι ποιος δεν τουν αδουκιέτι π’ μια ζουή π’λούσιν κάστανα όξου απ’ ν’ Ιμπουρικί τράπιζα. Δεν ξιέρου άμα ζάει. Κι άμα ζάει να ’ντους καλά. Άμα δεν ζάει Θ’ός σχουρέσ’ τουν. Π’λούσιν κι απ’ λιέτι τα κάστανα όξου απ’ τ’ν τράπιζα, μι βρουχή κι μι κρύου κι προυσπαθούσιν να τρανέψ’ τ’ φαμπλιά τ’.
Ένας μουκαέτ’ς φίλους πάεινιν αράδα κι τουν ήλιγιν:
– Δώσι μι ρα ένα πινηντάρ’κου κι τα στου φέρου.
Τουν έδουνιν του πινηντάρ’κου, το ’καμιν αυτό τρεις-τέσσιαρ’ς φουρές, αλλά ν’ τιλιφταία τ’ φουρά δεν τ’ς ίφιριν.
Μια μέρα απιρνάει ξανά ου φίλους τ’ κι τουν λιέει:
– Ώι, δεν σ’ ήφιρα του κατουστάρ’κου. Δώσι μι άλλου ένα κι τ’ν άλλ’ τ’ν ιβδουμάδα τα τ’ς έχ’ς όλις.
– Α, τουν λιέει ου Λέντζας, πουλύ ρα χαλέβου να σ’ ιξυπηρητήσου, μα δεν αμπουρώ.
– Γιατί ρα, τώραϊά πήρις κατουστάρ’κου απ’ τα κάστανα.
– Ναι, αλλά έφκιασα μια σύμβασ’ ιδώϊα μι ν’ τράπιζα, αυτοί να μη π’λούν κάστανα κι γω να μη δίνου δάνεια!..
Από την εφημερίδα ΚΟΖΑΝΗ (www.efkozani.gr) του 1994