Γιατί ο Τραμπ αναγνώρισε τώρα την Ιερουσαλήμ;
Μια προεκλογική δέσμευση του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ οδήγησε στην αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Είναι όμως απλά μια προεκλογική δέσμευση ή πίσω από αυτό κρύβονται άλλες σκοπιμότητες;
Ο Τραμπ στην ουσία ανατρέπει μια πολιτική 70 χρόνων, που ισχύει από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948.
Τουλάχιστον 20 χρόνια τώρα προηγούμενος πρόεδρος των ΗΠΑ υποσχόταν το ίδιο προεκλογικά, αλλά κανείς δεν το υλοποίησε. Τι είναι όμως αυτό που έκανε τον πρόεδρο Τραμπ να το υλοποιήσει, αγνοώντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το καθεστώς της ιερής πόλης, ξεσηκώνοντας τους Άραβες και όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες;
Για την ιστορία να πούμε πως η Ιερουσαλήμ αποτελεί ένα πολιτικο-θρησκευτικό σύμβολο ανθρώπων παγκόσμια. Είναι μια πόλη σύμβολο τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Το τοίχος των δακρύων (Εβραίοι), ο Ναός της Αναστάσεως με τον Πανάγιο Τάφο (Χριστιανοί) και το Τέμενος του Αλ Ακσά (Μουσουλμάνοι).
Αν το Ισραήλ θεωρεί την Ιερουσαλήμ δική του, οι Παλαιστίνιοι βλέπουν το ανατολικό κομμάτι της πόλης ως την πρωτεύουσα του μελλοντικού τους κράτους.
Με τον «πόλεμο των έξι ημερών» οι Ισραηλινοί κατέλαβαν το ανατολικό μέρος, κάτι που όμως καταδίκασε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και από τότε βρίσκεται υπό Ισραηλινή παράνομη κατοχή. Προ ημερών, ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν πρότεινε τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, για να επέλθει η ειρήνευση στην περιοχή. Είναι πάντως γεγονός πως αν δεν δοθεί λύση με τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, η ειρήνη δεν θα επέλθει στην περιοχή. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να σταματήσει ο εποικισμός των κατεχόμενων, κάτι που έβαλε στην ατζέντα του και ο Μακρόν.
Ισραήλ, ένας μηχανισμός προστατευόμενος των ΗΠΑ
Ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο των προσωρινών κυρίαρχων του κόσμου, των ΗΠΑ, οι οποίες (ΗΠΑ) θέλουν να ιδιοποιηθούν στο απόλυτο τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, αρτηρία ανάπτυξης δυτικού τύπου, αλλά και οικονομικής ισχύος!
Ένα πρότυπο «αναπτύξεως», που σε συνδυασμό με το ΔΝΤ καταστρέφουν κάθε ζωτικό κύτταρο στον πλανήτη, για να φαίνεται και αυτή η καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι ως κάτι μικροσκοπικό και ασήμαντο!
Ο «μονοθεϊσμός της αγοράς» έχει ονοματεπώνυμο και αν χθες λεγόταν καπιταλισμός, σήμερα εκσυγχρονίστηκε σε παγκοσμιοποίηση και τα απαιτεί όλα χωρίς προαπαιτούμενα!
Απαιτεί το πολιτικό σύστημα να σέρνεται ως πολιτική πόρνη και δεν δέχεται συμβιβασμούς. Η ιστορία με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ κινείται σε αυτό τον αστερισμό;
Όλα έχουν αφετηρία την εποχή που ο Λόρδος Μπάλφουρ παραχωρούσε στους σιωνιστές μια χώρα που δεν τους ανήκε και πίσω από την παραχώρηση αυτή κρυβόταν η κυριαρχία στα πετρέλαια της Μ. Ανατολής.
Όπως είχε δηλώσει ο πρώην Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Τζόζεφ Λουνς (1992): «Το Ισραήλ υπήρξε ο πιο φθηνός μισθοφόρος της εποχής μας». Ένας πληρωμένος μισθοφόρος και καλά προστατευόμενος, όταν, για να πεθαίνουν σαν τις μύγες οι λαοί του τρίτου κόσμου, οι ΗΠΑ με το βέτο τους έχουν στήσει δίχτυ προστασίας. Μια προστασία που δολοφονεί ψυχρά τα κράτη της Μ. Ανατολής, έναντι της υπεροχής στο μαύρο χρυσό!
Από την εποχή εισβολής στο Λίβανο γίνεται όλο και πιο πιστευτός ο χαρακτηρισμός για το Διεθνές Δίκαιο από τον Μπεν Γκουριόν, πως είναι «ένα κουρελόχαρτο». Αποφάσεις νεκρό γράμμα, όταν μετράει μόνον το συμφέρον των ισχυρών και η προστασία στο έγκλημα δεν διώκεται!
Η συγκάλυψη του εγκλήματος έχει πολλά πλοκάμια και ένα από αυτά είναι η νέα τακτική του νέου πλανητάρχη με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας των σιωνιστών. Τα γεγονότα σε εξέλιξη, με την απόφαση Τραμπ να απασφαλίζει το πρόβλημα.
Όλα όσα συμβαίνουν στη «Γη της επαγγελίας» έρχονται και σε ευθεία αντίθεση με τα λόγια του Αϊνστάιν, ο οποίος από το 1938 είχε πει «θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πιο λογικό να φτάσουμε σε μια συμφωνία με τους Άραβες, πάνω στη βάση μιας κοινής ειρηνικής ζωής, παρά να δημιουργήσουμε ένα εβραϊκό κράτος…».
Ειρήνη στην περιοχή χωρίς αναγνωρισμένο Παλαιστινιακό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Η εβραϊκή φωνή εδώ και χρόνια μιλά με το στόμα των όπλων εξυπηρετώντας κατά βάση τα συμφέροντα των ΗΠΑ, σε μια λογική πολιτικής, εθνικιστικής και αποικιοκρατικής κατεύθυνσης. Μιας πολιτικής που μακροπρόθεσμα θα φέρει την ασφυξία του Ισραηλινού λαού. Όταν οι πλάτες των ΗΠΑ θα γίνουν πιο αδύναμες ή τα συμφέροντά τους μετατοπισθούν αλλού, το Ισραήλ θα βρεθεί στον αέρα!
Επιφανείς και σώφρονες Ισραηλίτες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου!
Ο καθηγητής Γιεσαγιάχου Λάϊμποβιτς του εβραϊκού πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ έχει γράψει το μνημειώδες έργο «Η πίστη του Μαϊμονίδη». Σε αυτό συνοψίζει ως εξής τη γνώμη του για τον πολιτικό σιωνισμό, από την οπτική γωνία ενός Εβραίου πληγωμένου στη σιωνιστική θρησκευτική του πίστη, ζώντας στην Παλαιστίνη από το 1934: «Το σύστημά μας είναι διεφθαρμένο εκ βάθρων. Και αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η δυστυχία πηγάζει εκ του ότι όλα στρέφονται γύρω από το πρόβλημα του έθνους και του κράτους.
Αν το κράτος και το έθνος θεωρούνται αυτοσκοποί, τότε ο Ιουδαϊσμός απορρίπτεται, αφού το σημαντικότερο είναι το κράτος του Ισραήλ.
Ο εθνικισμός είναι η καταστροφή της ουσίας του ανθρώπου. Το Ισραηλινό κράτος δεν είναι ένα κράτος που διαθέτει έναν στρατό, αλλά ένας στρατός που διαθέτει ένα κράτος!
Ο δεύτερος λόγος είναι η εξάρτηση του Ισραήλ από τις ΗΠΑ. Σ’ εμάς, η ολοκληρωτική κατάρρευση μπορεί να συμβεί μέσα σε μια νύχτα, συνέπεια της συνολικής ηλιθιότητας που εξαρτά όλη μας την ύπαρξη από την αμερικανική οικονομική βοήθεια.
Οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για να διατηρήσουν εδώ έναν στρατό Αμερικανών μισθοφόρων με τη στολή του Τσαχάλ. Η δύναμη της εβραϊκής γροθιάς προέρχεται από το χαλύβδινο αμερικανικό γάντι που την καλύπτει και τα δολάρια που την παραγεμίζουν».
Σοφές κουβέντες ενός σώφρονα Ισραηλίτη, που όμως δεν βρίσκουν ακρόαση από τον σκληρό πυρήνα του κράτους του Ισραήλ. Το κράτος αυτό πορεύεται με την αμερικανική βοήθεια (δάνεια και δωρεές), με τα περισσότερα να πάνε σε στρατιωτικούς σκοπούς, από ομόλογα που κυρίως απορροφούν οι ΗΠΑ, από ένα παγκόσμιο οικονομικό δίκτυο που «προσανατολίζει» εκεί επενδύσεις, από «επανορθώσεις» Γερμανίας και Αυστρίας και από εισφορές της διασποράς!
Σήμα κινδύνου σε αυτιά που δεν ακούνε
Το «ου φονεύσεις» είναι μια από τις δέκα εντολές και η οποία παραβιάστηκε από την πρώτη στιγμή. Κατεβαίνοντας ο Μωυσής από το ιερό βουνό κρατώντας τις «πλάκες» με τις δέκα εντολές, είδε τους συμπατριώτες του να λατρεύουν το «χρυσό βόδι» για θεό τους. Έγινε έξαλλος από το θέαμα και με εντολή του θανατώθηκαν 3.000 συμπατριώτες του. Η εντολή «ου φονεύσεις» παραβιάστηκε από την πρώτη στιγμή και από τότε παραβιάζεται κατάφωρα και συστηματικά!
Ένα κράτος που σκοτώνει κάθε μέρα και πιστεύει πως η εντολή των σφαγών είναι θεϊκό πρόσταγμα, βρίσκεται εκτός δρόμου θεού. Διότι ο φόνος είναι κάτι υβριστικό για το θεό. Κάτι που είναι αντίθετο με τον Ιησού που είπε «ο Θεός είναι ευσπλαχνία».
Πολιτικές που έχουν εμπάθεια και εκμεταλλεύονται τη θρησκεία για να δημιουργήσουν εθνικιστικές αιρέσεις, αγιοποιώντας μια πολιτική σκύλευσης, επιθέσεων και παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου, κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν.
Παλαιστίνιοι, Λιβανέζοι και Άραβες εκδιώχτηκαν από τη γη τους. Μια πολιτική που μακροπρόθεσμα είναι πολιτική αυτοκτονία και την οποία «φωνάζουν» ως λάθος οι Ιουδαίοι προφήτες.
«Ακούστε, λοιπόν, κύριοι του οίκου του Ισραήλ…που οικοδομείτε τη Σιών μέσα στο αίμα και την Ιερουσαλήμ μέσα στο έγκλημα. Εξ αιτίας σας η Σιών θα οργωθεί σαν χωράφι και η Ιερουσαλήμ θα γίνει ένας σωρός ερειπίων». (Μιχαίας ΙΙΙ, 1-12).
Όλα όσα συμβαίνουν στα κατεχόμενα είναι είδος σκληρού αποικισμού. Όπως όλες οι εποχές της αποικιοκρατίας, έτσι και αυτή η αποικιακή κυριαρχία θα τελειώσει όπως και οι άλλες;
Βαρύ τίμημα για την ειρήνη πλήρωσε ο Αραφάτ, όπως και Ισραηλινοί ειρηνιστές, συμπεριλαμβανομένου του Γιτζάκ Ράμπιν. Ο βαρύς φόρος αίματος όμως συνεχίζεται με θύματα αμάχους Παλαιστίνιους, παιδιά, γυναίκες και γέρους.
Ένας αγώνας έχει αξία όταν στηρίζεται στο σεβασμό των αντιπάλων και γεννά ελπίδα. Το αίμα αμάχων και παιδιών δεν εμπνέει σεβασμό και είναι καταδικασμένο από κάθε λογικό άνθρωπο.
Ο Αρί Σαβίτ, συγγραφέας και χρονικογράφος της Ισραηλινής εφημερίδας Χιάρτ Πουζή στο Ισραήλ, λέει (Λιμπερασιόν Τρίτη 21η Μαΐου 1996): «Το χάλκινο άλλοθί μας είναι ότι δεν ευθυνόμαστε για τίποτε και η ευθύνη ανήκει στη Χεζμπολάχ. Από τη στιγμή που διώξαμε μισό εκατομμύριο ανθρώπους από τα σπίτια τους και βομβαρδίσαμε όσους έμειναν πίσω, στην πραγματικότητα τους εκτελέσαμε.
…Πιστεύουμε κατά τον πιο απόλυτο τρόπο πως, με τον Λευκό Οίκο, την Γερουσία, το Πεντάγωνο, τους Τάϊμς της Νέας Υόρκης, στο πλευρό μας, οι ζωές τους δεν έχουν το ίδιο βάρος σαν τις δικές μας.
…Απαιτήσαμε να εκκενώσουν τα σπίτια τους σε οχτώ ώρες και μετά θεωρήσαμε τα σπίτια τους στρατιωτικούς στόχους …τους σκοτώνουμε χωρίς να δοκιμάζουμε ενοχή… Επιτρέψαμε ελεύθερα την αλόγιστη χρήση βίας…
Η βολή επί (της πόλης) Κανά με 102 νεκρούς χωρίς πρόσωπο, δεν είναι ανθρώπινο. Αγγίζει το εγκληματικό. Και όλοι υπήρξαμε αναπόσπαστο τμήμα αυτής της μηχανής. Το κοινό εγγυήθηκαν τα ΜΜΕ, τα οποία εγγυήθηκαν την κυβέρνηση, η οποία εγγυήθηκε τον αρχηγό του επιτελείου, ο οποίος εγγυήθηκε τον αξιωματικό που διερεύνησε το συμβάν, εγγυήθηκε τους αξιωματικούς, οι οποίοι εγγυήθηκαν και τους στρατιωτικούς, που έριξαν τις τρεις οβίδες που σκότωσαν 102 ανθρώπους στην Κανά. Μετά την Κανά δεν καταγγείλαμε το έγκλημα. Έτσι η Κανά αποτελεί μέρος του εαυτού μας…
…Έτσι η Κανά αποτελεί εκδήλωση σήψεως στην καρδιά της κοσμικής Ισραηλινής κουλτούρας. Ο κυνισμός της, η αγριότης, η σκοπιμότης, ο εγωκεντρισμός της των ισχυρών… Μια τάση να μην απαιτούμε την δικαιοσύνη. Να μην νοιαζόμαστε για την αλήθεια».
Όλοι δεν είναι ίδιοι και ο Αρί Σαβίτ «φωνάζει» αλήθειες… Όπως και άλλες σώφρονες φωνές που θέλουν την ειρήνη και την ειρηνική συνύπαρξη Παλαιστίνιων και Ισραηλινών. Ειρήνη στην περιοχή δεν θα υπάρξει εάν οι Παλαιστίνιοι δεν αποκτήσουν πατρίδα και εδώ γεννά μεγάλα ερωτηματικά η απόφαση του προέδρου Τραμπ για την Ιερουσαλήμ!