Α’ Έπαινος στο ποίημά “Η ΜΝΗΜΗ ΓΟΝΑΤΊΖΕΙ” της Ολυμπίας Τσικαρδάνη στα πλαίσια του 17ου Διεθνούς Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ποίησης και Πεζογραφίας

Α’ Έπαινος στο ποίημά της Ολυμπίας Τσικαρδάνη
“Η ΜΝΗΜΗ ΓΟΝΑΤΊΖΕΙ”
στα πλαίσια του 17ου Διεθνούς Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ποίησης και Πεζογραφίας με θέμα τα “200 χρόνια ελεύθερου βίου, 1821-2021”.
Το ποίημα αναφέρεται στη δύναμη που έχει η μνήμη της ιστορίας να καθηλώνει και να συνεπαίρνει τον επισκέπτη του
“Κήπου των Ηρώων” στην πόλη του Μεσολογγίου. Μια πόλη που ονομάστηκε ιερή, γιατί αντιστάθηκε στην υποταγή και δίδαξε τη δύναμη της ελευθερίας στη σκέψη και στη βούληση των ανθρώπων.
Ενα μικρό απόσπασμα :
…………………
Μα αντάριασα και θόλωσα σε τούτο τ’ αλωνάκι./
Στον Κήπο των Ηρώων σκορπάει η ψυχή σα σύννεφο./
Ακρολυγούν τα γόνατα
και στη θνητή παλάμη/
χύνεται αθάνατο ένα φως που κάνει το φεγγάρι /
να μοιάζει αλλόκοτο, πικρό, σα μοιρολόϊ πνιχτό… /
Δίπλα μου σέρνονται σκιές και πληγωμένοι αρχόντοι,/
λυσσομανά η φωνή μανάδων και παιδιών/
που αφήκαν την αγκάλη τους μισή και πεινασμένη./
Χώμα το χώμα ακροπατώ.
Μην τύχει και πονέσω τη θυσία./
Στον Τύμβο των Ηρώων προσκυνώ. Δίπλα λευκή,
ανθίζει μια ορτανσία. /
Στο σύθαμπο του δειλινού σχίζει τα σπλάχνα μου /
η φωνή του Σολωμού. “Άκρα του τάφου σιωπή…” /
Ο θρήνος απ’ το Τζάντε σαν αεράκι φτάνει εδώ στ’ ακροθαλάσσι,/
στίχος καημός, φαρμάκι διπλοκέραστο, δάκρυ μαργαριτάρι. /
Με συνεπαίρνει η φωνή του ξεναγού. Χαϊδεύω το ιερό ξερό χορτάρι. /
………………………
Οι ήρωες δεν κείτονται στο χώμα. /
Γινήκαν δέντρα, ουρανός, και χνάρια στο σκοτάδι. /
Σαλεύουν μέσα μου οι κραυγές κι οι τάφοι τους ανοίγουν. /
Σύγκορμη νιώθω την αιώνια φωνή, ακούω τί μου ζητάνε. /
Στο δέρμα μου οι παλιές πληγές κι οι τωρινές λαβωματιές/
ανοίγουν και πονάνε…