Αγαπητέ κυρ’ Στέργιου
Το ’λαβα του βιβλίου σ’ κι σι φχαρ’στώ πουλύ π’ μι τίμ’σις κι το ’στειλις να του διαβάσου. Σι συγχαίρου για ν’ τρανή ν’ προυσπάθεια π’ φκιάν’ς, να κρατή’εις κι συ του γλουσ’κό ιδίουμα τ’ς Κόζιαν’ς κι να ’σι πάντα καλά κι σύντουμα να βγάλ’ς κι του τρίτου βιβλίου σ’. Να σι πω όμους τι έπαθα μ’ αυτό του βιβλίου.
Μι παίρν’ ένας φίλους μ’ π’ δλέβ’ στου ταχυδρουμείου κι μι λιέει:
– Ω ρα Νιάκου, ξέρ’ς κάναν μι τ’ όνουμα σ’, π’ να ’νι συγγραφέας, λαουγράφους; Ήρθιν α ρα ένας πλίκους, π’ έχ’ ένα βιβλίου μέσα κι δεν έχ’ ουδόν. Απ’ όξου γράφ’ «κύριον Γιάννην Πλόσκαν λαογράφο, συγγραφέα».
– Ωχ α ρα, τουν λιέου. Δυο Γιάνν’δις είμιστι. Ου ένας δλέβ’ στ’ ΔΙΗ κι ’γω. Ποιος του στέλν’ α ρα; Τουν λιέου.
– Ια, ένας Στέργιους Δακής.
– Ι, τα του στείλου ουπίσου ρα. Να μάθ’ν άλλ’ φουρά να γράφ’ν τ’ν ουδό.
– Ωχ, ωχ, τουν λιέου. Μην του στέλν’ς ουπίσου. Για τ’ ιμένα είνι. Ξέρ’ς είνι ένας παλιός Κουζανιώτ’ς, π’ ζάει χρόνια σ’ν Αθήνα κι δεν ξέρ’ δρόμ’ κι χαμπάρια. Θαρρεί ότι σ’ν Κόζιαν’ είνι όπους ιτότις π’ ίλιγάμι Κατσκάθκα, Μπουντανάθκα, Γιούφτκα, Σκ’ρκα κι τέτοια κι για τ’ αυτό το ’γραψιν έτσια.
– Σώπα ρα Νιάκου! Κι απου πότι μας γίγκις ισύ λαουγράφους κι συγγραφέας; Ιγώ σ’ αδουκιούμι στου σκουλειό, όλου σ’ν ίδια τάξ’. Απόμνησκις κι όλου πιντάρις έπιρνις.
– Άϊντι ρα τώρα, ασ’ τα αυτά κι φέρτου.
Του πήρα, του διάβασα, του χάρ’κα, όπους είπα, καλή προυσπάθεια κι του βράδ’ βγήκα στουν τζιαντέ. Ακούου έναν ουπίσου μ’
– Κύριι συγγραφέα, κύριι συγγραφέα!
Μι βαραίν’ κι στουν όμου, γυρνώ.
– Άϊντι χαϊρλίθκα, μι λιέει ένας φίλους, ν’ κινούργια τ’ δ’λειά σ’.
– Ποια δ’λειά ρα;
– Ια έμαθάμι π’ γίγκις κι συγγραφέας κι λαουγράφους. Δε χράζιτι να σι πω τίπουτας άλλου κυρ’ Στέργιου. Ξέρ’ς τώρα ισύ σ’ν Κοζιάν’. Λίγου να σι τσακώσ’ ου πέρπιρας, άμα χιρίσ’ν να σι παίρν’ στου ντου, δε σι σών’ καντίπουτα κι καγκάνας.
Σου εύχομαι και πάλι να είσαι καλά και με πολύ κουράγιο να συνεχίσεις και να βγάλεις και το τρίτο βιβλίο σου.